Papa Roach

Καθώς πρόσφατα έτυχε και έψαχνα στα διαδίκτυα για τα πρώτα χιτάκια της δεκαετίας που κλείνει, προς ευχάριστη μου έκπληξη έπεσα πάνω στο "Last Resort", από το "Infest" του 2000. Θυμήθηκα το πόσο δε με απασχολούσε η ταμπέλα στη μουσική που άκουγα, τι διάβολο, εδώ είχα το LP των Las Ketchup, αλλά συνειδητοποίησα και το πόσο εύκολο είναι να «χαθεί» κάποια μπάντα στο πέρασμα του χρόνου.

Με εμφανέστατη αλλαγή στυλίστα, οι Papa Roach έφτασαν το 2009 να μας παρουσιάσουν την έκτη τους στουντιακή προσπάθεια, με τον καταλληλότατο τίτλο "Metamorphosis". Όχι τόσο μουσικά, αλλά κυρίως στο «στυλάκι». Εμπνευσμένοι από το πολυφορεμένο, τώρα τελευταία, «it seemed to work for Green Day», oι Papa Roach προσπάθησαν να μπουν ξανά στο προσκήνιο. Δυστυχώς γι' αυτούς (και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί), τα media, κυρίως, δεν τσίμπησαν. Anyway, αρκετά με τα ρούχα τους...

"Change Or Die". Ορίστε, πάλι για την αλλαγή με αναγκάζουν να λέω. Πρώτο κομμάτι του δίσκου, και ένα από τα μετριότερα αυτού, χρησιμοποιείται για καθαρά εκφραστικούς λόγους. Συνεχίζει το πρώτο single, "Hollywood Whore", που είναι γενικά ένα κράσμα (κράξιμο + άσμα, δικιά μου λέξη) για το fame driven χοληγουντιανό lifestyle και διάφορες άλλες νεοπλουτίστικες ομορφιές. Κομμάτι γραμμένο καθαρά για ραδιοφωνάκι. Ροκ ραδιόφωνο, μην παρεξηγούμαστε.

Ανεβοκατεβαίνουν οι εντυπώσεις καθώς περνάνε τα τραγούδια. Από το "Into The Light" και τη καταπληκτική του γέφυρα, μέχρι την είμαι-φοβερός-δε-χρειάζομαι-κανέναν κακόγουστη και χιλιοπαιγμένη νοοτροπία του "I Almost Told You That I Loved You". Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω είναι η επιλογή των singles. "Hollywood Whore", "Lifeline" (η χειρότερη κλεψιά riff που έχω δει τα τελευταία χρόνια*), "I Almost Told You That I Loved You" και "Had Enough" είναι κατά την ταπεινή μου αποψάρα τα χειρότερα του δίσκου, αφήνοντας έξω άλλα πολύ δυνατά κομμάτια. Σαν το "Nights Of Love" δηλαδή, με την «Mogwaiική» (!) του εισαγωγή και τα φοβερά μελωδικά του μέρη να το κατατάσσουν άνετα ως κορυφή του δίσκου. Aλλά ναι, ξέχασα, είναι μεγαλύτερο απο τέσσερα λεπτά.

Ως φαν του μοντέρνου αμερικανικού ροκ και της δυνατής κιθάρας, δεν είχα ποτέ παράπονο από τους Papa Roach, άλλωστε το riff του "Last Resort" με στοιχειώνει ακόμα, και αυτή τη φορά δεν έχω κάποια πικρία να επικαλεστώ, αλλά καταλαβαίνεις πως ως μπάντα είναι «ως εκεί». Tα πικρόχολα σχόλια δίναν και παίρναν για το δίσκο αυτό και είμαι σίγουρος πως όλα είχαν να κάνουν με τη στυλιστική αλλαγή, και όχι για τη μουσική αυτή καθ' αυτή. Ποσώς με νοιάζει πόση λακ βαζει ο Jacoby και αν τα απογεύματα της Κυριακής χαρακώνεται στα πλατύσκαλα της κοντινότερης μητρόπολης, αλλά αν αξίζει η μουσική του. Και ναι. Έχει ακόμα να πει και ακόμα περισσότερα να φωνάξει. Δώστε του μια ευκαιρία.

* έλα βρε, "Everybody's Changing" από Keane.