Papa Roach

Ο Jacoby Shaddix και η παρέα του δεν θα βάλουν ποτέ μυαλό. Αν η μέχρι τώρα πορεία τους δεν ήταν αρκετή, το "Who Do You Trust?" θα πείσει και τους ελάχιστους που δεν το έχουν καταλάβει. Όσο κι αν στις υφολογικές διαφοροποιήσεις οφείλουν το ότι επέζησαν όταν το σύμπαν του nu-metal κατέρρευσε, όσο λογικά κι αν μοιάζουν τα ανοίγματα στο ευρύ κοινό, το πιο εύκολο θα ήταν να μείνουν πιστοί στον ήχο που τους καθιέρωσε. Ή σε έναν από εκείνους με τους οποίους έκαναν επιτυχία ανά τα χρόνια. Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο από μια σύντομη βόλτα στα διαδίκτυα, για να δει κανείς τη μαζική οπαδική απογοήτευση προς το νέο υλικό.

Η όλη αυτοί-δεν-είναι-οι-Papa-Roach κατάσταση μοιάζει κάπως αστεία. Πρώτον, γιατί το ημερολόγιο δεν λέει 2004 και η ιδέα του ξεπουλήματος έχει λήξει· ιδιαίτερα για τον rock μικρόκοσμο κι ακόμα περισσότερο για ονόματα που μετρούν γεμάτες δεκαετίες παρουσίας. Δεύτερον, και κυριότερα, γιατί μιλάμε για μια μπάντα που σχεδόν από το ξεκίνημά της έπαιζε με mainstream όρους. Από το ευθύ nu του "Infest" στο μελωδικό alt του "The Paramour Sessions" υπάρχει μια αξιοπρόσεκτη απόσταση, οι βάσεις και των δύο όμως παραμένουν στον ευρύτερο χώρο του μοντέρνου σκληρού ήχου. Από την άλλη, θα έλεγα ψέματα αν υποστήριζα ότι δεν ξαφνιάστηκα στην πρώτη ακρόαση.

Στη δέκατη δουλειά της, η τετράδα παρουσιάζεται με πολύ όρεξη για ακροβασίες στα όρια της pop. Αυτού του είδους τους πειραματισμούς, αν θεωρήσουμε ότι βγάζει νόημα η χρήση του όρου, τους είχαν καθιερώσει εδώ κι αρκετά χρόνια. Σε παλιότερες δουλειές και στο πρόσφατο "Crooked Teeth" το συγκρότημα έδειχνε διατεθειμένο να μοιράσει προσεκτικά τη δοσολογία σκληρότερων και πιο εμπορικών στοιχείων. Πλέον, τα προσχήματα τρώνε πανηγυρικό άκυρο και το αποτέλεσμα ακούγεται πιο ραδιοφωνικό από ποτέ. Με την πολύ σύγχρονη, γυαλισμένη, αμερικάνικη έννοια του ραδιοφώνου. Σε κομμάτια σαν το "Elevate" οι παραλληλισμοί με το σινάφι των Imagine Dragons μοιάζουν αναπόφευκτοι.

Όσοι στραβώσατε με την παραπάνω αναφορά κι ετοιμάζεστε για ragequit (δεν σας αδικώ τελείως), μη φύγετε ακόμα. Το άλμπουμ έχει κάμποσες στιγμές που φωνάζουν ότι είναι της ίδιας μπάντας που έγραψε το "Scars", το "Hollywood Whore", το "Still Swingin'" και κάμποσα ακόμα μεγάλα τραγούδια. Στο μπάσιμο με τα "The Ending" και "Renegade Music" αυτό είναι εύκολα εμφανές. Στο ομώνυμο και το υπέρ-κολλητικό "Top Of The World" κρύβεται κάπως πίσω από την παραγωγή και τα μπλιμπλίκια, αλλά είναι εκεί. Ανάμεσα σε αυτά, το "Not The Only One" έχει φόντα για airplay και το "Come Around" συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο όμορφες μπαλάντες τους.

Κοιτώντας την ευρύτερη εικόνα, το "Who Do You Trust?" είναι άνισο. Έχει αρκετές μελωδίες που μένουν κι εξίσου αρκετό single material. Παρά τα προτερήματά του, ωστόσο, ο ελέφαντας παραμένει στο δωμάτιο. Η poppy προσέγγιση κόβει αχρείαστα πόντους, παίρνοντας στο λαιμό της κάποιες λιγότερο δυνατές στιγμές, που αναμενόμενα υπάρχουν. Έχουμε δει και πιο απότομες στροφές, αλλά με ένα λίγο πιο ισορροπημένο στήσιμο θα μιλούσαμε με πολύ διαφορετικούς όρους. Σε κάθε περίπτωση, σχεδόν είκοσι χρόνια μετά το breakthrough, οι Papa Roach δε λένε να βολευτούν κι αυτό από μόνο του αρκεί για να γειώσει μερικές γκρίνιες.