Pain Of Salvation

Road Salt One

Inside Out (2010)
Από τον Πάνο Παπάζογλου, 02/05/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όταν έφτασε το promo του νέου δίσκου των Pain Of Salvation στο Rocking αποφασίσαμε με τον Πάνο να ακούσουμε το δίσκο ξεχωριστά και να μην ανταλλάξουμε απόψεις μέχρι να τις αποτυπώσουμε σε μια κριτική ο καθένας. Έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου τη διχογνωμία που προκαλεί ο Daniel Gildenlow με τις απόψεις του και τις μουσικές του επιλογές πίστευα πως πολύ δύσκολα θα συνέκλιναν δύο απόψεις, οπότε δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες θα έδιναν μια πιο σφαιρική εικόνα του άλμπουμ. Με δεδομένη την αγάπη του ελληνικού κοινού προς το συγκρότημα και όντας η πρώτη κριτική που δημοσιοποιείται από ελληνικό μέσο οι δύο κριτικές παρουσιάζονται ενισχύοντας τα συμπεράσματα που προκύπτουν.

Η καλλιτεχνική φλέβα. Η παραξενιά του δημιουργού. Το ανήσυχο πνεύμα. Όροι αμφισβητήσιμοι και αμφιλεγόμενοι, αφού στο τέλος δεν μπορείς να πείσεις κανέναν να αντιμετωπίσει τα πράγματα από τη δική σου οπτική γωνία. Είτε είσαι ο δημιουργός και επεξεργάζεσαι την ανατροφοδότηση του έργου σου από το κοινό που το κρίνει, είτε είσαι μέρος του κοινού και το συζητάς με τους υπόλοιπους. Όροι που μπαίνουν στο τραπέζι κάθε φορά που ο κύριος Daniel Gildenlow εκφράζεται μέσω της μουσικής των Pain Of Salvation. Αυθεντικός καλλιτέχνης ή επιτηδευμένος; Τελειομανής ή εγωκεντρικός και αντιδραστικός;

Σε μια εποχή που όλοι ψάχνουν τρόπο να πουλήσουν μουσική περισσότερο από το να δημιουργήσουν,  οι Pain Of Salvation με το "Road Salt" ανάθεμα και αν ξέρουν ποιο είναι το target group τους και ανάθεμα και αν τους ενδιαφέρει. Πάλι καλά που έχουν ένα ήδη ισχυρό fanbase γιατί η μουσική τους απευθύνεται πλέον σε ανθρώπους που αγαπούν τη μουσική και όχι συγκεκριμένα το metal, το rock ή το progressive, κάτι που σίγουρα αποτελεί εμπορική τροχοπέδη. Είναι απορίας άξιο πως καταφέρνει να προσπαθεί να κερδίσει νέους ακροατές με άκομψο τρόπο και από την άλλη καταφέρνει να αποπροσανατολίζει ακόμα και τους πιο πιστούς ακροατές του ο Daniel. Προβλέπω μεγάλες και ατέρμονες συζητήσεις περί της μουσικής του "Road Salt" και της γενικότερης πορείας των Pain Of Salvation.

Όλοι περίμεναν τη μεταστροφή στο νέο ήχο των Pain Of Salvation, όμως και πάλι η πληθώρα μουσικών καινοτομιών στη μουσική τους θα καταφέρει να εκπλήξει. Το «Beatles» μπάσιμο του δίσκου με το "No Way" προκαλεί εν μέρει απορίες, αλλά είναι ξεκάθαρα κοντά στο όραμα του Gildenlow. Στο "She Likes To Hide" έχουμε μια εύθραυστη ερμηνεία σε ένα όμορφο, αργό κομμάτι, που οδηγεί στο εκπληκτικό "Sisters" ένα τραγούδι γραμμένο να μαγεύει με την κάθε ακρόαση με την ξεχωριστή μελωδία και τη σαγηνευτική ερμηνεία του, που «χτίζονται» σταδιακά κατά τη διάρκειά του. Θα ξεχωρίσω το "Of Dust" ένα τραγούδι κοντά στην τεχνοτροπία του "Drifting" στο οποίο η ερμηνεία του Daniel δεν αγγίζεται και δυσκολεύομαι να περιγράψω το συναίσθημα που δημιουργεί. Αμερικάνικος ήχος και ξεκάθαρη blues αισθητική στο "Tell Me You Don’t Know" και προοδευτική αισθητική στο περίεργο αλλά πανέμορφο "Sleeping Under The Stars". Το "Darkness Of Mine" είναι αργό, εθιστικό και στέκεται δίπλα στο "Sisters" ως υποψήφιο καλύτερο τραγούδι, ενώ το "Linoleum" ακούγεται ακόμα καλύτερο στην ροή του δίσκου, αποτελώντας και την πιο σκληρή στιγμή του. Το "Curiosity" είναι ίσως η πρώτη up tempo στιγμή του δίσκου, ενώ το "Where It Hurts" ξανακατεβάζει ταχύτητα ανεβάζοντας συναίσθημα σε μια πολύ δυνατή σύνθεση. Το γνωστό από τα προκριματικά της eurovision ομώνυμο τραγούδι παρουσιάζεται στην κανονική έκδοση όπως ακριβώς το είχαμε ακούσει, αν και ακόμα πιστεύω πως η extended version της limited έκδοσης θα του δώσει περισσότερη αξία και το "Innocence" κλείνει το δίσκο χωρίς να εντυπωσιάζει ιδιαίτερα στα επτά λεπτά της διάρκειάς του.

Αν κάτι ενδεχομένως λειτουργεί ανασταλτικά στο πρώτο μέρος του "Road Salt" είναι το γεγονός πως είναι πολύ mid tempo στο σύνολό του. Όμως, μερικές φορές νιώθω πως ό,τι και να δημιουργήσει ο Daniel Gildenlow θα έχει αυτές μικρές δόσεις μεγαλείου που κάνουν τις συνθέσεις να ξεχωρίζουν, κάτι που συμβαίνει και σε αυτό το δίσκο. Τα πολυεπίπεδα έπη του παρελθόντος ας τα ξεχάσουμε, δεν θα επιστρέψει ποτέ σε αυτά και όποιος ψάχνει ένα νέο "Perfect Element" ή "Remedy Lane" ας μην περιμένει αδίκως. Το "Road Salt" έρχεται να ανοίξει νέους μουσικούς ορίζοντες αφήνοντας πολύ καλύτερη γεύση σε πρώτη φάση από αυτή που είχε αφήσει το "Scarsick", γεμάτο νέες μελωδίες και φυσικά μεγάλες ερμηνείες και τόνους συναισθήματος.

Εγώ πατάω ξανά play. Στο μουσικό όραμα του κύριου Gildenlow έχω πειστεί να είμαι συνοδοιπόρος. Ο δρόμος είναι μακρύς ακόμα…

 

 

 

 

Χρήστος Καραδημήτρης

 

 

 

 

 


 


Αυθεντικότητα, προσωπικότητα και πρωτοτυπία, είναι τρία στοιχεία που αναζητά κάποιος οπαδός του λεγόμενου progressive metal πεδίου. Αν και οι Pain Of Salvation πλέον, φαίνεται να έχουν απομακρυνθεί αρκετά από το παραπάνω πεδίο, ωστόσο η έννοια του προοδευτικού, συνοδεύει κάθε τους δουλειά. Και αν το “Scarsick” ήταν ένα άλμπουμ αμφιλεγόμενο και ιδιόμορφο, το επόμενο βήμα τους, "Road Salt One", έρχεται να τους επαναφέρει ψηλά στα όρια του προοδευτικού, με την έννοια του όρου και όχι της μουσικής ταμπελοποίησης.

Έχοντας απομακρυνθεί κατά πολύ πια από τη δυναμική που ενέπνεαν με δίσκους σαν το "One Hour By The Concrete Lake" και ακόμα περισσότερο από την αριστουργηματική πολυπλοκότητα των τριών σερί  άλμπουμ που τους καθιέρωσαν, μην περιμένετε στο "Road Salt" κομμάτια σαν το "Her Voices", το "Rope Ends" ή το "Idioglossia". Ο Daniel είναι ένας ιδιαίτερα ταλαντούχος και επίμονος άνθρωπος, ώστε να επαναλάβει τα ήδη κεκτημένα. Γι’αυτό και επιλέγοντας τον δύσκολο δρόμο της μουσικής ιδιομορφίας μέσα από το όχημα των Pain Of Salvation, θα προκαλέσει πάλι ποικίλα σχόλια. Από τη συμμετοχή στο σουηδικό σκέλος της eurovision... μέχρι την προσθήκη του στον περιοδεύοντα οργασμικό γίγαντα των Transatlantic.

Δώδεκα συνθέσεις, μεταξύ των οποίων και το "Linoleum" από το πρόσφατο ομώνυμο EP, στις οποίες κυριαρχούν σε μεγάλο βαθμό τα ψυχεδελικά πλήκτρα του Hermansson και οι εκπληκτικές ερμηνείες του Gildenlow. Το "Road Salt" είναι απλό, λιτό και αρκετά κοντά σε μια αντιεμπορική αισθητική, με βάση τα αναμενόμενα από τους Pain Of Salvation. Και αν από τη πρώτη στιγμή αποπνέει μια 70’ς ατμόσφαιρα, οι επιρροές στο “Road Salt” εκτείνονται αρκετά παραπέρα. Από το χορωδιακό ιντερλούδιο του "Of Dust", στο σχεδόν Beatle-ικό "No Way" που ανοίγει το άλμπουμ ή το εξαιρετικό "Sleeping Under The Stars", με το πιάνο, τις ακουστικές κιθάρες και τα διπλά φωνητικά να δίνουν μια πιο φολκ α-λα Genesis χροιά.  Το ομώνυμο “Road Salt”, δένει υπέροχα στη ροή του άλμπουμ, όπως αναμενόταν και η σύνδεση με το αέρινο "Where It Hurts" που προηγείται, είναι ιδανική. Ίσως το πιο 70’s σε προσέγγιση κομμάτι από τα δώδεκα, το "Where It Hurts" εξελίσσεται προοδευτικά σε μια σύνθεση μοναδική, σήμα κατατεθέν της ικανότητας του Gildenlow να συνθέτει παθιασμένα κομμάτια.

Και μιας και γίνεται ο λόγος περί πάθους, στο "Road Salt" ίσως είναι το στοιχείο που συγκλονίζει και κερδίζει εξ’ αρχής τον ακροατή. Η μπάντα ακούγεται παθιασμένη, ανανεωμένη και ορεξάτη να υποστηρίξει τις mid tempo (ως επί το πλείστον συνθέσεις) του δίσκου και κάνει άλλο ένα μεγάλο βήμα στη δισκογραφία της με ακόμα ένα διαφορετικό άλμπουμ, που δεν βασίζεται σε στεγανά και στερεότυπα που κατακλύζουν  το χώρο. Ένα χώρο, του οποίου ο ίδιος ο Gildenlow φαίνεται να μην  αισθάνεται απολύτως μέλος του και πασχίζει με κάθε κυκλοφορία των Pain Of Salvation να το τονίζει. Και με το "Road Salt" επανέρχεται με έναν ήχο πρωτόγνωρο για την μπάντα να το επισημάνει χωρίς τυμπανοκρουσίες και συνθέσεις που να ικανοποιούν τις ορέξεις  πρόσκαιρων οπαδών. Ένας δίσκος που αφήνει εν τέλει μια ρομαντική ατμόσφαιρα και έναν ρετρό αέρα, χωρίς να ακολουθεί την πεπατημένη.

Εν κατακλείδι, ο κύριος Gildenlow φαίνεται να κερδίζει τις εντυπώσεις με το νέο δισκογραφικό βήμα των Pain Of Salvation. Το κατά πόσο θα προσεγγίσει νέους οπαδούς, ή θα γίνει αποδεκτό από τον πυρήνα των οπαδών που θα θελήσουν το "Perfect Element pt.3" ή το "Entropia pt.2" για παράδειγμα, αυτό θα φανεί από την υστεροφημία του άλμπουμ και την ικανότητα να σταθεί μεταξύ ογκόλιθων όπως το "Remedy Lane" και το "Perfect Element".  Δώστε του την ευκαιρία και θα σας ανταμείψει. Ένα άλμπουμ μιας μπάντας, η οποία ακούγεται εμπνευσμένη ακόμα και ένας μουσικός  με όραμα, αποφασισμένος για μεγάλα πράγματα. Και αναμένεται και το δεύτερο μέρος του "Road Salt", για να κλείσει το concept και να ανοίξει παράλληλα νέους ορίζοντες σε μια μπάντα που μεγαλούργησε στις αρχές τις δεκαετίας (προβλήθηκε όσο λίγες μπάντες, έγινε μέρος ενός αρκετά μεγάλου hype, αλλά εμπορικά δεν απογειώθηκε) και με κάθε δίσκο της διαμορφώνει όλο και περισσότερο τον ήχο της.  Αυτή εξάλλου, δεν είναι μια προοδευτική μουσική έκφραση;

 

  • SHARE
  • TWEET