Pain Of Salvation

Panther

Inside Out (2020)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 17/08/2020
Το "Panther" βρίσκει τον Daniel Gildenlow αρνούμενο να συμβιβαστεί με κάθε λογής νόρμες κι εμάς να απολαμβάνουμε μια ακόμα σπουδαία δουλειά από τους Pain Of Salvation
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το θέμα του διαχωρισμού μεταξύ καλλιτέχνη και έργου είναι πολυσυζητημένο, αλλά στην περίπτωση των Pain Of Salvation περνάει σε μια διαφορετική διάσταση. Διότι, είναι προφανώς άτοπο το να προσπαθήσει να αποκόψει κάποιος τα όσα πραγματεύονται οι δουλειές τους από τον Daniel Gildenlow και την ίδια στιγμή έχει έναν μοναδικό τρόπο να κάνει τον ακροατή να ταυτίζεται με αυτά ή έστω να τον εκφράζουν σε μεγάλο βαθμό. Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, ισχύει.

Από την απαρχή της πορείας τους οι Pain Of Salvation λειτούργησαν ως το όχημα για να εκφράσει ο Daniel τόσο τις ανησυχίες του (περιβαλλοντικές, κοινωνικές, πολιτικές, θρησκευτικές, πολιτισμικές κοκ) όσο και τα συναισθήματά του, με ελάχιστους καλλιτέχνες να έχουν εκθέσει τόσο έντονα τη προσωπική τους ζωή όπως το έκανε στο θρυλικό "Remedy Lane". Σχεδόν κάθε άλμπουμ αποτελεί μια ιστορία μέσα από την οποία αποτυπώνονται οι προβληματισμοί και η ψυχολογία του τη δεδομένη χρονική περίοδο κι είναι αυτά τα δυο χαρακτηριστικά που πάντα επενδύει - η ψυχή και του μυαλό - τα οποία μαζί με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, τους έχουν καταστήσει τόσο ξεχωριστούς στη σχεδόν 25ετή πλέον δισκογραφική πορεία τους.

Τα συστατικά αυτά είναι παρόντα και στο 10ο στούντιο άλμπουμ της μπάντας, παρόλο που για μια ακόμα φορά υπάρχουν σημαντικές αλλαγές, τόσο στη σύνθεση της μπάντας, όσο και στο ηχητικό κομμάτι. Οι ηχητικές διαφοροποιήσεις είναι ευδιάκριτες εξαρχής, αλλά στην πραγματικότητα όσοι έχουν εντρυφήσει σε λίγο μεγαλύτερο βάθος στις μουσικές των PoS θα νιώσουν μια «οικειότητα» στη διαφορετική προσέγγιση του νέου άλμπουμ και δεν θα εκπλαγούν τόσο πολύ εν τέλει. Στην πραγματικότητα διάφορα τραγούδια θα μπορούσαν να περιλαμβάνονται σε προηγούμενες δουλειές τους.

Το δίπολο του "ugly/beautiful" του "In The Passing Light Of Day" έχει αντικατασταθεί με μια πιο φορτωμένη και με μεγαλύτερο πλουραρισμό ήχων παραγωγή (κυρίως από synth και εφέ), χωρίς όμως να έχει χαθεί ο οργανικός ήχος που αποζητά ο Daniel σε κάθε άλμπουμ από το "Scarsick" κι έπειτα. Στην πραγματικότητα, ο Daniel μοιάζει να προσπάθησε να ανακατέψει παλιά και νέα στοιχεία, με το "Panther" να αποτελεί μάλλον το λιγότερο βασισμένο στις ηλεκτρικές κιθάρες άλμπουμ των Σουηδών, όχι γιατί αυτές δεν υπάρχουν, αλλά διότι δεν καθορίζουν τα περισσότερα τραγούδια.

Αντιθέτως, το άλμπουμ για μια ακόμα φορά καθορίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τη θεματολογία του. Όπως και στον προκάτοχό του, έτσι κι εδώ, το θέμα του άλμπουμ είναι ξεκάθαρα προσωποκεντρικό, με τον Daniel να προσπαθεί να τραβήξει μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ του ιδίου (και των όμοιών του) και… του «συμβιβασμένου» κόσμου. Προσδιορίζεται ως «πάνθηρας» σε έναν κόσμο «σκυλιών», ένα ασυμβίβαστο πνεύμα που προσπαθεί να διαχωρίσει τη θέση του από έναν κόσμο που μοιάζει εφησυχασμένος στην «κανονικότητά του» και προσπαθεί να περιορίσει όσους διαφέρουν. Πλέον, ο Daniel δεν προσπαθεί να αλλάξει τον κόσμο γύρω του, αλλά να μην τον αλλάξει αυτός.

Από το πρώτο δείγμα του εναρκτήριου και ιδιαίτερα δυναμικού "Accelerator", τόσο η διαφοροποίηση στην ηχητική προσέγγιση όσο και η σημαντικότητα της θεματολογίας καθίστανται σαφή, με τους synth ήχους να ξεχωρίζουν και τον Daniel να εισάγει τον ακροατή στη δική του οπτική γωνία, στην πιθανότατα πιο "prog metal" στιγμή του άλμπουμ που αποτελεί ιδανικό ξεκίνημα. Στη συνέχεια το "Unfuture" έρχεται να μας παρουσιάσει τον περιοριστικό και ψεύτικο νέο κόσμο, μέσα από μια σύνθεση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα σύγχρονο King Of Loss". Αργό, σκοτεινό και με μια industrial αισθητική, αλλά και με ένα 100% PoS feeling αποτελεί μια από τις δυνατές στιγμές του άλμπουμ. Το δε "Restless Boy", που κλείνει το πρώτο κεφάλαιο του άλμπουμ, είναι από τα πιο πειραματικά τραγούδια που έχει γράψει ποτέ ο Daniel, εισάγοντας πολύ περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία από το σύνηθες και συνδυάζοντας ετερόκλητα στοιχεία στη σύντομη διάρκειά του. Στη ροή του άλμπουμ λειτουργεί καλύτερα, αλλά ως μεμονωμένο τραγούδι δεν θα έλεγα πως η διαφορετικότητά του αρκεί.

Εν συνεχεία, τα "Wait" και "Keen To A Fault" αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του άλμπουμ, συνθέτοντας το δεύτερο κεφάλαιο του (μαζί με το "Fur"). Το πρώτο είναι αργό και φορτισμένο, με μια υπέροχη μελωδία στο πιάνο να συνοδεύεται από ακουστική κιθάρα και τον Daniel να προσφέρει μια καθηλωτική ερμηνεία. Ενορχηστρωτικά η σύνθεση χτίζεται στην πορεία, ενώ δεν λείπουν οι πειραματισμοί, με τη βασική μελωδία να ακούγεται σαν ήχος από.. τηλέφωνο κάπου στη μέση του τραγουδιού. Σίγουρα πάντως συγκαταλέγεται στις καλύτερες συνθέσεις του άλμπουμ και προβλέπω να ανακηρύσσεται σε fan favorite. Το δε "Keen To A Fault" συνδυάζει synths και περίεργους ρυθμούς με πιο οικείους ήχους, σε ένα «περίεργα ωραίο» μίγμα, ενώ περιλαμβάνει κι ένα πιο κλασσικό PoS ρεφρέν που ξεχωρίζει μονομιάς, καθώς ο Daniel ανεβάζει τους τόνους στις ερμηνείες και στους στίχους του, μια ακόμα πολύ δυνατή σύνθεση.

Το σύντομης διάρκειας ιντερλούδιο του "Fur", έχει περισσότερο μεταβατικό ρόλο, οδηγώντας στο «περίεργο» ομότιτλο τραγούδι. Δεν είναι ότι προκαλούν έκπληξη τα ραπαρίσματα στα verses του, αλλά σε συνδυασμό με τα electro στοιχεία φέρνουν στο νου μια αισθητική φθηνής, σύγχρονης, εμπορικής μουσικής που, προσωπικά τουλάχιστον, με ξενίζει. Όμως, το πολύ απλό, μελωδικό ρεφρέν του κολλάει στο μυαλό και εξισορροπεί την κατάσταση, αφήνοντας εν τέλει σχετικά mixed feelings για την εν λόγω σύνθεση.

Οδεύοντας προς το φινάλε του άλμπουμ έρχεται και η προβλεπόμενη κορύφωση. Πρώτα, με το "Species" που ξεκινάει με μια folk μελωδία κι απογειώνεται από την ερμηνεία του Daniel και τους ιδιαίτερα καυστικούς στίχους του, με τους οποίους τείνω να συμφωνήσω: μερικές φορές το είδος μας δεν αντέχεται. Ηχητικά κινείται πιο κοντά σε προγενέστερες δουλειές της μπάντας, σαν μια εξέλιξη του ήχου "In The Passing Light Of Day", συνδυασμένη με την όμορφη πλευρά της τραχύτητας του "Scarsick" και τον οργανικό ήχο των "Road Salt". Πρόκειται για μια εξαιρετική σύνθεση που λειτουργεί ιδανικά πριν την πραγματική κορύφωση του 13λεπτου κλεισίματος του άλμπουμ.

Το "Icon" είναι μια σύνθεση ανάλογης συναισθηματικής φόρτισης και αξίας με το ομότιτλο του "In The Passing Light Of Day", η οποία περιλαμβάνει υπέροχες μελωδίες στο πιάνο και στην (καθαρή) κιθάρα, εναλλαγές μεταξύ δυναμικών και ήπιων σημείων και μια ερμηνεία από εκείνες που έχουν φέρει τον Daniel στην κορυφή: εύθραυστη, φορτισμένη, καθηλωτική. Εδώ δεν χωράνε ηλεκτρονικά στοιχεία και τέτοιου είδους πειραματισμοί, αντιθέτως υπάρχουν και δυο κιθαριστικά σόλο (τα μόνα στο άλμπουμ). Στιχουργικά, αν το "Passing Light Of Day" ήταν ένα ανοιχτό γράμμα ευγνωμοσύνης στη γυναίκα του, εδώ το γράμμα έχει ως πιο πιθανό παραλήπτη τη μητέρα του, λειτουργώντας ως μια γέφυρα από το παρελθόν στο μέλλον, καθώς ο Daniel προσπαθεί να αξιολογήσει όλα αυτά που δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενε, αποδίδει σεβασμό εκεί που τον οφείλει και προσπαθεί να αντλήσει δύναμη για να συνεχίσει να προχωράει μπροστά σε αυτή τη ζωή, αφού πλέον έχει τα δικά του παιδιά να ακολουθούν, όπως ακολουθούσε αυτός κάποτε ως παιδί. Ένα από τα τραγούδια της χρονιάς; Ασφαλώς!

Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, το "Panther" αποτελεί ένα one man show από τον Gildenlow, περισσότερο κι από το "In The Passing Light Of Day", όπου υπήρχε κι ένας Ragnar να τραβά για λίγο έστω τον προβολέα πάνω του. Ενδεχομένως, λόγω αυτού να αδικείται η συνεισφορά των Hallgren, Karlsson και Margarit (εξαιρετικό το drumming του) αλλά φαντάζομαι πως πλέον όποιος παραμένει μέλος των Pain Of Salvation το γνωρίζει και το έχει αποδεχθεί. Από την άλλη, πρόκειται για ένα ακόμα εξαιρετικό άλπμουμ-κατάθεση ψυχής, το οποίο δεν θα μπορούσε να είχε προκύψει με κάποιο άλλο τρόπο.

Είναι αναπόφευκτο πως δεν θα ακολουθήσουν όλοι οι οπαδοί της μπάντας τις νέες ηχητικές αναζητήσεις. Παράλληλα, ενδεχομένως κάποιοι να βρουν επιτηδευμένη ως και ναρκισσιστική την προσέγγιση του Daniel, αλλά μένοντας σε αυτό θα χάσουν τα όσα ενδιαφέροντα (όπως πάντα) έχει να πει και κυρίως τις υπέροχες μουσικές με τις οποίες τα ντύνει. Το "Panther" τον βρίσκει ακόμα αδάμαστο ως πνεύμα - ίσως περισσότερο από ποτέ - και εμάς τυχερούς που απολαμβάνουμε μια ακόμα υπέροχη δουλειά, προϊόν του ασυμβίβαστου τρόπου με τον οποίο προσεγγίζει την τέχνη του και σε προέκταση τη ζωή του. Ορισμένες φορές είναι όντως αυτού του είδους η φωτιά που μπορεί να σώσει τον κόσμο μας. Ή έστω τη μουσική που αγαπάμε.

  • SHARE
  • TWEET