Pain

Coming Home

Nuclear Blast (2016)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 30/09/2016
Κάποια στιγμή η έμπνευση σε εγκαταλείπει, όπως όταν πίνεις νερό με γαστρεντερίτιδα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όταν πάω ως ανεξάρτητος και ώριμος άνδρας στο supermarket να πάρω υλικά για τοστ πάντα παίρνω το φθηνότερο gouda.

Γιατί; Προφανώς λόγω τιμής, αλλά και όταν ψήνεις το τοστάκι και λιώνει, η διαφορά με το ελαφρώς ακριβότερο δεν είναι παρατηρήσιμη. Το φθηνό gouda είναι εγγύηση, δεν σε αφήνει ποτέ δυσαρεστημένο, έχει πάντα ίδια γεύση και δεν έρχεσαι προ δυσάρεστων εκπλήξεων.

Το νέο Pain, λοιπόν, είναι φτηνό gouda και πολύ σύντομα θα δούμε την Nuclear Blast να το βγάζει προσφορά γιατί θα πιάνει μούχλα στα ράφια. Το υποτιθέμενο side-project του αγαπητού Tagtgren, ήταν ανέκαθεν όχημα νομιμοποίησης στις pop ευαισθησίες των μεταλλάδων, αφού γεφύρωνε τα sing-a-long ρεφρέν με την industrial αισθητική. Πόσοι από μας άραγε έχουμε σιγοτραγουδήσει το "Shut Your Mouth" τουτ-τουτουρουτ;

Όμως έρχεται η ώρα που η ρημάδα η έμπνευση εγκαταλείπει το σώμα και τον νου, όπως όταν πίνεις νερό με γαστρεντερίτιδα. Και όταν όλοι σου έχουν πει ότι είσαι φοβερός, τολμάς και περισσότερα με αυτοπεποίθηση. Η απόπειρα να τραγουδήσει ο κυρ-Peter μελωδικά, καλύτερα να ήταν αυτοκτονίας, γιατί όσο και να δηλώνω θαυμαστής της δουλειάς του Peter Tagtgren, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι το φωνητικό του εύρος δεν ξεπερνά αυτό του Εθνικού μας Σταρ.

Ήδη από την πρόσφατη συνεργασία του με τον Till Lindemann των Rammstein, τα σημάδια δημιουργικής κόπωσης του Peter ήταν ορατά σαν το Αλτσχάιμερ του Ozzy. Έτσι εξηγείται πως έγραψε το τραγούδι "Final Crusade", για να του θυμίσουμε και εμείς με τη σειρά μας ότι θυμίζει επικίνδυνα Rammstein.

Βέβαια είναι λογικό και επόμενο ότι όταν πρέπει να κυκλοφορείς δίσκο τακτικά για να βγάλεις το ψωμί σου ή να τηρείς τις υποχρεώσεις σου με την εταιρεία, η δυσφορία και η κούραση να αποτυπώνονται στην κακή ποιότητα ή την ελάχιστα καμουφλαρισμένη αντιγραφή της πεπατημένης, όπως αποδεικνύουν περίτρανα πλέον οι Rotting Christ, οι Paradise Lost, οι Cradle of Filth, οι Nightwish και εκατοντάδες άλλοι δύοντες metal ήλιοι.

Ευτυχώς το "Coming Home" συνοδεύεται από ένα δελτίο τύπου, που προσφέρει άπειρες στιγμές γέλιου. Φαντάζομαι όταν πουλάς μεταχειρισμένο Lada για καλό ταξιδιάρικο αμάξι, κάποιες υπερβολές κρίνονται απαραίτητες για να γίνει η μπίζνα.

Έτσι το όγδοο άλμπουμ των Pain, που υποτίθεται, ότι «συνδυάζει ένα επαναστατικό μείγμα διαφόρων ειδών, από alt metal μέχρι ηλεκτρονική μουσική μαζί με ορχηστρικά περάσματα, που καταλήγουν σε ένα αποτέλεσμα που δεν κινδυνεύει να είναι υπερφορτωμένο ή cheesy», είναι ακριβώς αυτό που δεν θέλει να είναι. Και υπερφορτωμένο και cheesy.

Η συνεισφορά του Clemens "Ardek" Wijers, των Carach Angren, δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα, όπως ούτε και η guest star εμφάνιση του Joakim Brodén των Sabaton στο "Call Me", το χιτάκι και καλά του δίσκου (απλά δεν είναι χιτάκι, τι να κάνουμε;), αλλά και ο 17χρόνος γιος του Peter στα ντραμς είναι εντυπωσιακός, περίτεχνος και διαφορετικός σαν κτίριο που στεγάζεται εφορία.

Αλλά η radio friendly καρδιά του δίσκου τελικά βρίσκει διαφυγή σε εξαιρετικά τραγούδια όπως το "Coming Home" ή το "Absinthe Phoenix Rising", τα οποία θα λειτουργούσαν πολύ καλύτερα ως κράχτης της νέας, ακόμα πιο pop-rock, μελωδικής διάθεσης που ανατέλλει στο χωριό του Peter, αλλά κάποιοι «ξέρουν καλύτερα». Δυστυχώς, οι καλές στιγμές του δίσκου, δεν είναι αρκετά φωτεινές φωτοβολίδες για να σώσουν το πλοίο από το ναυάγιο, αλλά φαντάζομαι οι hardcore fans πάνε με το καράβι έτσι και αλλιώς, όπου και αν αυτό προσαράξει.

Οι υπόλοιποι αν θέλετε συγκινήσεις και ουσία να πάτε να πάρετε ακριβότερο τυρί.

  • SHARE
  • TWEET