P.O.D.

Θεωρώντας πως το nu-metal δεν περνάει και τις καλύτερες μέρες του, οι περισσότερες κυκλοφορίες που αφορούν το συγκεκριμένο είδος παρουσιάζουν παρεκκλίσεις από τις δομές που στα τέλη της δεκαετίας του '90 και αρχές των '00s έκαναν το nu-metal να περάσει μια «χρυσή εποχή». Εκείνη την εποχή, ένα από τα συγκροτήματα που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία ήταν και οι P.O.D. με το άλμπουμ "Satellite" του 2001, παρότι υπήρχαν δισκογραφικά από το 1994. Το 2003 o κιθαρίστας Marcos Curiel άφησε τη μπάντα, η οποία με άλλον κιθαρίστα κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, αλλά τρία χρόνια μετά επέστρεψε κι έτσι το "When Angels & Serpents Dance" είναι η πρώτη δουλειά των P.O.D. στην δεύτερη θητεία του Curiel.

Η επιστροφή του «άσωτου» κιθαρίστα, λοιπόν, δεν έφερε την επιστροφή σε παλιές δοκιμασμένες συνταγές, αλλά τη στροφή σε διαφορετική κατεύθυνση, εντός των ηχητικών πλαισίων της μπάντας όμως. Τα rap φωνητικά αποτελούν παρελθόν και οι P.O.D. στο νέο άλμπουμ δίνουν την εντύπωση πως θέλουν να ακουστούν heavy σαν τους Deftones, μα παράλληλα και mainstream σαν τους Linkin Park. Όμως δεν το καταφέρνουν, γιατί δυστυχώς οι heavy συνθέσεις τους δείχνουν αρκετά αδύναμες και άνευρες. Εξαίρεση είναι το "Kaliforn-eye-a", στο οποίο κάνει φωνητικά και ο Mike Muir των Suicidal Tendencies, αλλά δεν είναι αρκετό, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως ο Mike Muir δεν είναι ο μόνος guest star του άλμπουμ, καθώς και ο κιθαρίστας των Helmet, Page Hamilton, συμμετέχει στο "God Forbid", πάλι όμως χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα. Ακόμα και το "Addicted", παρότι επιλέχθηκε και ως πρώτο single, δεν παρουσιάζει κάτι το ιδιαίτερο.

Το περίεργο όμως της υπόθεσης είναι ότι ενώ οι heavy στιγμές αφήνουν αδιάφορη γεύση, το αντίθετο συμβαίνει με κάποιες πιο ήρεμες στιγμές. Το "I'll Be Ready" είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου, με σαφέστατη reggae (!) επιρροή, ενώ τα "It Can't Rain Everyday" και "Tell My Why" βγάζουν προς τα έξω την ευαίσθητη πλευρά του συγκροτήματος, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά.

Όμως από ένα nu-metal συγκρότημα «πρώτης γραμμής», όπως ήταν, και φαντάζομαι εξακολουθούν να θέλουν να είναι, οι P.O.D., περιμένεις να ακούσεις δυνατά riffs, τον τραγουδιστή Sonny Sandoval να δίνει λιγότερες soft ερμηνείες, ακόμα και να ραπάρει όπως παλιά. Κυρίως όμως δεν περιμένεις ότι τα ήρεμα κομμάτια θα κλέψουν την παράσταση και ότι θα είναι αυτά που θα κρατήσουν σε ένα αξιοπρεπές σημείο τον συγκεκριμένο δίσκο.