PJ Harvey

Let England Shake

Island (2011)
Από τον Γιάννη Βόλκα, 21/02/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πρέπει να είσαι προσεκτικός όταν έχεις να κάνεις με την PJ Harvey. Οφείλεις να βρεις τη χρυσή τομή ανάμεσα στο σεβασμό προς το πρόσωπό της και στην αντικειμενική κρίση, την οποία απαιτεί η κάθε κυκλοφορία. Στην τελική, κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο, όσο σημαντική και αν είναι η προσφορά του στον κάθε τομέα. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, όμως, η προσφορά της Polly Jean Harvey είναι τεράστια. Ανάλογος είναι και ο σεβασμός τον οποίο τρέφουν στο όνομα της μουσικόφιλοι αλλά και οι ίδιοι οι μουσικοί τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Δύο χρόνια μετά το "A Woman A Man Walked By" με τον John Parish και τέσσερα μετά το τελευταίο προσωπικό της άλμπουμ, "White Chalk", η Bρετανίδα καλλιτέχνις βρίσκεται και πάλι εδώ για να ταρακουνήσει τα μουσικά δρώμενα. Εκ των προτέρων, ένας δίσκος της ανέκαθεν εκκεντρικής, αλλά πάντα συμπαθούς, Polly συγκαταλέγεται στα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα της χρονιάς. Πόσο περισσότερο όταν η θεματολογία των στίχων της έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης εβδομάδες πριν την επίσημη κυκλοφορία του "Let England Shake".

"Take Me Back To Beautiful England". Ένας από τους αμέτρητους στίχους γεμάτους νοσταλγία, λύπη και όργη για την κατάντια της πατρίδας της. Και επειδή η PJ δεν αναφέρεται μόνο στη δική της πατρίδα, αλλά στα διάφορα κοινωνικοπολιτικά θέματα που πλήττουν όλο τον κόσμο, στα κοινά προβλήματα και παραπόνα που έχουμε όλοι μας, τόσο ευκολότερο γίνεται στον καθένα μας να δεθεί με τα λεγόμενα της. "What If I Take My Problem To The United Nations?". Ο στίχος του Eddie Cochran από το "Summertime Blues" επαναλαμβάνεται στο τέλος του πρώτου single, "The Words That Maketh Murder", δημιουργώντας ακόμα περισσότερα αναπάντητα ερωτήματα. Ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη, ακόμα πιο τολμηρό, το sample του "Blood And Fire" του Niney The Observer, γνωστό από συνεργασίες με όλα τα μεγάλα roots reggae ονόματα, στο "Written On The Forehead".

Η οργή των στίχων δε φαίνεται μουσικά σχετικά με το παρελθόν, αλλά ο πλούσιος ήχος, ιδιαίτερα σε σύγκριση με το "White Chalk", το οποίο περιείχε μια σειρά τραγουδιών βασισμένα στο πιάνο και τη φωνή, ταιριάζει απόλυτα σε αυτά που η PJ επιθυμεί να περιγράψει και να μας μεταδώσει. Ηχογραφημένο στη γενέτειρα της, σε μια εκκλησία στο Dorset, πειραματίζεται για πρώτη φορά με το σαξόφωνο αλλά και με τους συνοδοιπόρους της John Parish και Mick Harvey (Nick Cave, The Birthday Party) να χρησιμοποιούν όλα τα γνωστά υπάρχοντα μουσικά όργανα, ώστε να καταφέρουν αυτό το εν τέλει πανέμορφο πολύχρωμο αποτέλεσμα.

Κερασάκι στην τούρτα ο Mark "Flood" Ellis, γνωστός για τη συμμετοχή του ή την παραγωγή σε ονόματα όπως οι Depeche Mode, U2, Nine Inch Nails, The Smashing Pumpkins, Sigur Ros και ένα σωρό άλλα. Μεγάλο πλεονέκτημα αποτέλεσε το γεγονός ότι αυτές οι τόσο σημαντικές μουσικές φυσιογνωμίες άφησαν τον απαραίτητο χώρο στους συνεργάτες τους, ώστε ο καθένας να αναδείξει το ταλέντο και την προσωπικότητα του, χωρίς πίεση και υποδείξεις.

Δεκαοκτώ μήνες χρειάστηκε η Polly για να γράψει τους στίχους, ενώ μόλις πέντε βδομάδες διήρκησε η ηχογράφηση του δίσκου, δείχνοντας σε ποιον τόμεα ήθελε να δώσει έμφαση. Το γεγονός αυτό όμως δε μειώνει ούτε στο ελάχιστο τη μουσική πλευρά του "Let England Shake". Κάθε άλλο, ο ήχος είναι ταξιδιάρικος, up-tempo σε σημεία, μελαγχολικός σε άλλα. Ικανός να φέρει στο μυαλό σου εικόνες από γαλήνια πράσινα λιβάδια αλλά και από φρικιαστικά, ματωμένα πεδία μάχης. Δε θα ήταν δυνατό να μην αναφερθούμε στο δυνατότερο σημείο κάθε κυκλοφορίας της PJ Harvey, το οποίο φυσικά είναι τα πανέμορφα φωνητικά, με την τόση χαρακτηριστική χροιά αλλά και τη διαφορετικότητά τους, προσαρμοσμένα στο κάθε κομμάτι.

Λογικά όλοι θα ξανασχοληθούμε με την PJ στο τέλος της χρονιάς. Εύχομαι μόνο να μην ξεχαστεί, όπως έχει συμβεί με τόσους δίσκους που κυκλοφόρησαν στην άρχη κάθε έτους.

  • SHARE
  • TWEET