Overkill

Δεν ξέρω πώς το κάνουν αυτό οι Overkill. Ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Είτε ανακάλυψαν την Πηγή της Νιότης είτε έκλεψαν την Πένα του Πεπρωμένου απ' τους Tenacious D ...πραγματικά είμαι πρόθυμος να πιστέψω ό,τι κι αν ακούσω. Ασφαλώς, το "Ironbound" δεν ήταν απλώς ο «καλός δίσκος που προηγήθηκε». Προσωπικά, τον θεωρώ ως σημείο μηδέν αναφορικά με το σημερινό πρόσωπο της μπάντας. Ήταν αυτό που την απομάκρυνε από το ενιαίο μοτίβο που είχε υιοθετήσει στα 00s, αυτό που έδρεψε τους καρπούς του νεο-thrash κινήματος της περασμένης δεκαετίας, αυτό που επικύρωσε όχι μόνο τον λόγο ύπαρξης της μπάντας 30 χρόνια μετά την γέννησή της, αλλά και την διακεκριμένη θέση που ανέκαθεν δικαιούταν ανάμεσα στους μεγαλύτερους των μεγάλων της thrash Ιστορίας.

Βάσει της καθολικής αναγνώρισης που επέφερε το "Ironbound" στο status του ονόματος της μπάντας από το «Νου Τζέρζυ», θα μου φαινόταν τελείως απίθανο αν το επόμενο βήμα δεν ήταν οικοδομημένο κατά τα ίδια πρότυπα. Απολύτως φυσιολογικά, λοιπόν, αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει εδώ. Η ίδια πετυχημένη συνταγή, οι παρόμοιας εμβέλειας αναφορές στο ένδοξο παρελθόν και -κυρίως- οι ίδιες ακατάσχετες ορέξεις είναι τα καίρια χτυπήματα που κάνουν εξαρχής τη διαφορά στο "The Electric Age".

Αρχής γενομένης από το πρώτο δείγμα που δόθηκε στη δημοσιότητα, ο δίσκος παρουσιάζει ευθείες αντιστοιχίες με τον προκάτοχό του. Το καταιγιστικό "Electric Rattlesnake" βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο "Bring Me The Night" και το "What I'm Missin'", αν αυτά είχαν γραφτεί στις αρχές των 90s. Αρκετές μεταβολές κατά μήκος, αλλά και κάμποσα «δύσκολα» riff, πηγαίνουν το "The Electric Age" ένα βήμα παραπέρα, διατηρώντας την ίδια κατεύθυνση, αν και σε πολλές περιπτώσεις το στοιχείο που θυσιάζεται είναι η αμεσότητα. Τα "Come And Get It", "Drop The Hammer" και "Old Wounds, New Scars" είναι τα πλέον αντιπροσωπευτικά παραδείγματα των παραπάνω, μαντρώνοντας το ύφος εντός της περιόδου '89-'94, ενώ οι απλούστερες δομές, τα gang φωνητικά και οι κλασικοί Motörheadικοί καλπασμοί του D.D. Verni αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά των "Save Yourself" και "Good Night". Τα δύο τελευταία, μαζί με την mid tempo ισοπέδωση που ονομάζεται "Black Daze" και τις αρχέγονες riffάρες του "All Over But The Shouting", πισωγυρίζουν ακόμη περισσότερο χρονολογικά, αγγίζοντας ακόμη και τις πολύ πρώτες μέρες.

Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στα Gear Recording Studios του Verni, ενώ υπεύθυνος για την μίξη αυτή τη φορά ήταν ο Greg Reely (Fear Factory, Frontline Assembly). Το αποτέλεσμα κινείται σε πλαίσια ανάλογα μ' αυτά του "Ironbound", με κρυστάλλινο -αλλά όχι πλαστικοποιημένο- ήχο και ένα μονίμως ηλεκτρισμένο vibe που φορτίζει κατάτι επιπλέον την ατμόσφαιρα. Ένα σημαντικό συν αποτελεί η βελτιωμένη παραγωγή στα drums, που ακούγονται αρκετά πιο «ζωντανά», αν και μεγάλο ρόλο σ' αυτό έχει και το απλοποιημένο παίξιμο του Lipnicki. Στον αντίποδα, το μοναδικό ίσως μειονέκτημα συναντάται στις κάπως παραγκωνισμένες κιθάρες, ιδίως στα solo του Linsk, όπου ο στόχος προφανώς ήταν ένα πιο ακατέργαστο feeling.

Η μεγαλύτερη διαφοροποίηση που διέκρινα στις συνθέσεις του δίσκου, σε αντιπαραβολή με αυτές του προηγούμενου, αφορά στη γενική θεώρηση / αντίληψη του τρόπου γραφής τους. Ενώ το "Ironbound" προέβαλε μία πιο ευρεία εικόνα της χρυσής εποχής του thrash, συμπεριλαμβανομένων πολλών επιρροών που διαμόρφωσαν το ύφος της μπάντας, στο "The Electric Age" επιχειρείται μία πιο εστιασμένη απόπειρα επαναπροσδιορισμού της ταυτότητάς της. Επομένως, μπορούμε να πούμε ότι η δέκατη έβδομη κυκλοφορία των Overkill σκάβει λίγα μέτρα βαθύτερα προς τον πυρήνα της προσωπικότητάς τους, τη στιγμή που η ποιότητα του αποτελέσματος είναι τουλάχιστον εφάμιλλη του πρόσφατου παρελθόντος. Στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς με συνοπτικές διαδικασίες...

Υ.Γ.: «Got a lot of mouth for a Jersey white boy», λέει... γεια σου ρε αλητάμπουρα Blitz!