Outrageous Cherry

To συγκεκριμένο άλμπουμ είναι το τρίτο στην σειρά των Outrageous Cherry των οποίων mastermind είναι ο Matthew Smith (φωνητικά, κιθάρα, πιάνο, σύνθεση). Πρόκειται για ένα άλμπουμ που μας γυρίζει στην garage της δεκαετίας του 60 ενώ μπορούμε να συναντήσουμε και στοιχεία χίπικης ψυχεδέλειας (βλέπε πρώιμους Pink Floyd, Rolling Stones, Mamas and Papas κλπ) μέσα από μια πιο σύγχρονη προσέγγιση. H προσέγγιση της μουσικής, ο ήχος τους και η σύνθεσή τους (γυναίκα drummer) έχει προκαλέσει συγκρίσεις με τους μεγάλους Velvet Underground.

Αρχίζοντας από το artwork πρέπει να σημειώσω ότι οι ενδιαφέρουσες εικόνες (απεικονίζονται ο ήλιος, η σελήνη και διάφοροι άλλοι πλανήτες με ένα τρόπο αρκετά ελκυστικό) είναι μεν ευχάριστες, ωστόσο κάπως άσχετες με την μουσική που ακολουθεί και δεν σε βάζουν στο σωστό κλίμα. Αναφορικά με την παραγωγή, θα ήθελα να τονίσω ότι τα drums σε αρκετά σημεία ακούγονται αρκετά ξερά (ηχούν σαν drum machine) καθώς και κάπως αποκομμένα από τα υπόλοιπα μουσικά όργανα. Κατά τα άλλα η παραγωγή είναι ικανοποιητική.

Όσον αφορά την απόδοση των μουσικών πρέπει να σταθώ στην ενδιαφέρουσα γλυκερή χροιά της φωνής του Smith που σίγουρα αποτελεί ένα από τα ατού του δίσκου. Ο lead guitarist Larry Ray, επιδίδεται σε χρήση φορτωμένων ήχων με διάφορα εφέ (wah, flanger, chorus) δημιουργώντας την δική του χροιά. Ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι το σόλο του μπόρεσαν να τραβήξουν την προσοχή μου και να με κερδίσουν (εκτός από λίγες εξαιρέσεις), αντίθετα μάλλον αδιάφορο με άφησαν! Όπως προανέφερα τα drums μου φάνηκαν ιδιαίτερα μουντά, μονότονα, σε κάποιες στιγμές κουραστικά και κατά τη γνώμη μου αποτελούν το αδύνατο σημείο του άλμπουμ. Να σημειώσω εδώ ότι κατά παράδοση το γκρουπ έχει γυναίκες drummers οι οποίες δεν χρησιμοποιούν σχεδόν ποτέ κύμβαλα και hi hats (η ομοιότητα με τους Velvet Underground που λέγαμε). Η παραπάνω παρατήρηση βέβαια δεν αποτελεί υπαινιγμό για τις ικανότητες των γυναικών στα drums.

Ας περάσουμε όμως στη μουσική αυτή καθεαυτή. Το album περιέχει 15 κομμάτια, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι τυπικά δείγματα νεοχίπικης, νεοψυχεδελικής αισθητικής, με συνήθως ένα μουσικό θέμα που επαναλαμβάνεται αρκετές φορές (συχνά γίνεται κουραστικό) και που δεν είναι πάντα ιδιαίτερα εμπνευσμένο. Η δομή των κομματιών είναι επίσης τυπική: κουπλέ, ρεφρέν, κουπλέ, ρεφρέν, σόλο, ρεφρέν. Αρκετά από τα κομμάτια ακούγονται αρκετά ευχάριστα χωρίς να είναι όμως κάτι το συγκλονιστικό που θα τραβήξει το ενδιαφέρον του ακροατή. Ίσως βέβαια το ζητούμενο της συγκεκριμένης μουσικής να είναι αυτό: να ακούγεται ευχαριστή.

Τρία κομμάτια μπόρεσα να ξεχωρίσω, που κατά τη γνώμη μου είναι σε υψηλότερο επίπεδο από τα υπόλοιπα. Το νο1 "Girl you have magic inside you" μου άρεσε πολύ καθώς τα κιθαριστικά του μέρη ήταν πολύ όμορφα και η μελωδία πολύ γλυκιά και συνάμα σκληρή. Μου θύμισε αρκετά Pink Floyd επί εποχής Barret χωρίς αυτό να ενοχλεί καθόλου, αντιθέτως μάλιστα. Το βασικό του riff, με τις παρανοϊκές fuzzαρισμένες κιθάρες, θα μπορούσε να ακουγόταν στο αριστουργηματικό “Interstellar Overdrive”. Επίσης το "Orgone vortex" (οργόνη: η πρωταρχική «καθαρή» ενέργεια, η πρώτη ύλη του σύμπαντος) ήταν σίγουρα το πιο περίεργο και ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου. Πρόκειται για ένα 3λεπτο jamming των τεσσάρων μουσικών, πολύ ενδιαφέρον, με τα μουσικά όργανα από ένα σημείο και μετά να «αναδεύονται» (vortex: αναδευτής) σε τέτοιο βαθμό που δημιουργούν ένα ιδιαίτερα ευχάριστο και απρόσμενο ψυχεδελικό θόρυβο που μου άρεσε πολύ. Πάλι πρέπει να σημειώσω ότι αδύναμο σημείο του ήταν τα μονότονα ξερά drums. Τέλος το "Psychic wheels" ίσως είναι το ομορφότερο τραγούδι του άλμπουμ με αρκετές κορυφώσεις, σκοτεινά μελαγχολικά κιθαριστικά μέρη και τη φωνή του Smith να βγάζει μπόλικο συναίσθημα και στεναχώρια.

Οι ακροατές που αγαπούν αυτή τη μουσική θα εκτιμήσουν το συγκεκριμένο άλμπουμ. Για τους υπόλοιπους επιφυλάσσομαι. Τα τρία κομμάτια που προανέφερα με κέρδισαν αλλά δεν γνωρίζω κατά πόσο δικαιολογούν την απόκτηση του εν λόγω άλμπουμ...

...Girl you have magic inside you...