Outloud

Outloud

Frontiers Records (2009)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 20/11/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Τείνω να πιστέψω πως η πλέον χαρακτηριστική διάκριση των Ελλήνων σε διεθνές επίπεδο έχει έλθει, φίλε αναγνώστη, από τον Ιωάννη τον Μελισσανίδη. Μην πάει ο νους σου στο κακό, αλλά είναι λίγο περίεργο που πρόκειται για τον μόνο συμπατριώτη μας που έχει γίνει διάσημος για τις κωλοτούμπες του.

Μιλάς με γρίφους γέροντα, που λένε και στα χωριά αυτή την περίοδο, όμως τα πράγματα είναι πιο απλά. Η όλη «φασαρία» γύρω από την κυκλοφορία του ομότιτλου δίσκου των Outloud μου φαίνεται κατά κάποιο τρόπο υποκριτική, όσο και όλες οι διπλωματικές σχέσεις που μας μαθαίνουν να αναπτύσσουμε σε διαπροσωπικό επίπεδο, ειδικά όταν στη μέση μπαίνει το συμφέρον. Και ακριβώς το αντίθετο είναι που επιζητώ στη μουσική.

Περισσότερο από τη μουσική αυτή καθεαυτή στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν σημαντικότεροι παράμετροι που θα ήθελα να σταθώ. Και θα μου πεις ρε αδερφέ, πες αν σ' αρέσει ή όχι και παράτα μας, αλλά προτιμώ να προσεγγίζω διαφορετικά τα θέματα ακόμα και αν είναι λίγοι αυτοί που ενδιαφέρονται. Το όλο «story» πίσω από τη δημιουργία του δίσκου και τη σύνθεση των κομματιών ακούγεται λίγο ωραιοποιημένο στα αυτιά μου, ενώ η προώθηση και η αποδοχή κάπως υπερβολική για το μουσικό περιεχόμενο του δίσκου.

Και αφού αναφέραμε το μουσικό περιεχόμενο ας καταπιαστούμε με αυτό. Ευθύ hard rock με τη βάση του στα πιασάρικα riff και την προσπάθεια συγγραφής ευκολομνημόνευτων refrain. Προσπαθώντας να αναβιώσει ένα 80's feeling θα ακούσετε ένα εποχής "Slave To The Grind" riff να ανοίγει το δίσκο στο "What I Need", ενώ οι αναφορές στους Skid Row, καθώς και στις φωνητικές γραμμές των Riot της περιόδου του DiMeo είναι εμφανείς και ευπρόσδεκτες. Το video clip του "We Run" το έχετε πετύχει σίγουρα στις γνωστές εκπομπές αφού αποτελεί το πρώτο single της μπάντας, χωρίς να είναι τίποτα ιδιαίτερο. Ο Κατσιώνης, που είναι ο κύριος συνθέτης, κάνει μικρές επιδείξεις των τεχνικών του ικανοτήτων όταν έρθει η ώρα για τα solos (και καλά κάνει). Η παραγωγή είναι αρκετά καθαρή και θυμίζει τις αντίστοιχες των Firewind, ενώ ο Αμερικάνος τραγουδιστής Chandler Mogel, αν και έχει συμπαθητική χροιά, δεν προσδίδει κάτι ξεχωριστό στα τραγούδια. Ο δίσκος συνθετικά ξεκινά πιο δυνατά, κάνει μια σχετική κοιλιά και κατά το τέλος επανακάμπτει με το "Broken Sleep" και το ομώνυμο τραγούδι, χωρίς όμως να εντυπωσιάζει σε κανένα σημείο.

Συνεχίζω να ακούω πόσο καλοί είναι οι Outloud και θα πω ότι όσο καλοί και να είναι δεν είναι σε καμία περίπτωση αντάξιοι συγκροτημάτων όπως οι Talisman ή οι Pink Cream 69, ούτε ο δίσκος είναι καλύτερος των νέων δίσκων των W.E.T. ή του Winger για να μείνω σε γνωστά λημέρια. Για αυτούς, όμως, θα πούμε μια καλή κουβεντούλα και δε θα ασχοληθούμε πολύ περισσότερο.

Για να επιστρέψουμε στις κωλοτούμπες, αν δεν με απατάει η μνήμη μου, δεν έπαιρνες παράσημο όταν έλεγες ότι σου αρέσουν οι Bon Jovi παλαιότερα. Σήμερα, μέχρι και σημαία θα κάνουμε το πόσο Bon Jovi θυμίζει η εισαγωγή του "Tonight" που αποτελεί ενδεχομένως το πιο δυνατό τραγούδι του δίσκου. To sleaze rock ή 80's hard rock κάποτε έθιξε τη σοβαροφάνεια της μουσικής που ακούμε και «φλώροι» τύποι που άκουγαν poser και AOR θα αποτελούσαν το αντικείμενο χλευασμού από κάποιους που σήμερα θα δώσουν τα εύσημά τους στους Outloud. Αυτοί ποζάρουν διαφορετικά...

Αν αυτή είναι η σκηνή που πρέπει να στηρίξουμε ντε και καλά, μην με υπολογίζετε, έτσι και αλλιώς ποτέ δεν θεώρησα πως κάτι επειδή είναι εγχώριο χρήζει και ειδικής αντιμετώπισης. Ακόμα και αν θέλετε να ξεπεράσουμε όλα τα υπόλοιπα και να εστιάσουμε στο καθαρά μουσικό κομμάτι - και πάλι - το συνολικό αποτέλεσμα είναι μέτριο χωρίς να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο και ειδικά κάτι που να δικαιολογεί το θόρυβο. Κάποιοι λένε πως αν δεν ήταν εγχώριο θα είχε μεγαλύτερη επιτυχία, εγώ λέω πως αν δεν ήταν εγχώριο, εδώ θα ασχολούνταν πολύ λιγότερο. Κατά τα άλλα, μια όμορφη ατμόσφαιρα.
  • SHARE
  • TWEET