Orchid

Η αλήθεια είναι πως είχα βαρεθεί να κυκλοφορούν οι Orchid EP κι όχι κανονικό δίσκο και δεν έχει να κάνει με θέμα ποιότητας. Μια χαρά ήταν, χωρίς να ακουμπούν βέβαια το "Through The Devil's Doorway", περίμενα όμως τον διάδοχο σε πλήρη κλίμακα του "The Mouths Of Madness".

Το "Sigh Of The Witch" τελικά αλλάζει τις εντυπώσεις μου κι έχει αντίστοιχο λόγω ύπαρξης με το πρώτο τους EP. Πέραν του αυτονόητου ως προάγγελος του νέου full length δίσκου τους, αποτελεί και την νέα μουσική πρόταση της μπάντας.

Δεν έχουν αλλάξει το ύφος τους, αλίμονο. Το έχουν εμπλουτίσει όμως όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό, σε σημείο ικανό να άρουν τις όποιες επιφυλάξεις των ακροατών εκείνων που τους θεωρούν απλώς κλώνους. Πώς;

Καταρχήν θυμίζει αρκετά την ατμόσφαιρα του "Through The Devil's Doorway", τότε που μας συστήθηκαν για πρώτη φορά με την ψυχεδέλεια να πηγαίνει δίπλα δίπλα με τους Black Sabbath. Η επιστροφή τους στον βαθμό αυτό μιας και ποτέ δεν την αποχωρίστηκαν, παρά μόνο την μετρίασαν, συνοδεύεται κι από μια μικρή μα χαρακτηριστική αίσθηση των blues.

Το ομώνυμο τραγούδι είναι από τα πλέον κορυφαία τους χωρίς τα παραπάνω στοιχεία, στα "Helicopters" όμως και "Strange Winds" η αίσθηση της αλλαγής είναι πρόδηλη. Ειδικά το τελευταίο, παραπέμπει περισσότερο σε The Doors παρά στις minimal στιγμές των Black Sabbath.

Το "John The Tiger", που συμπληρώνει το EP, αποπνέει μια χαρακτηριστική blues αίσθηση και φέρνει σε πρώτο πλάνο την κιθαριστική δεινότητα του Mark Thomas Baker, που τείνει να γίνει ο καινούργιος Riff Master της γενιάς του. Το ντέφι του Theo Mindell δεν πρόκειται να απουσιάσει ποτέ και κάπως έτσι, η σύμπραξη αναμενόμενων και καινούργιων δεδομένων οδηγεί σε μια μεγάλη προσμονή.