Orange Goblin

Είναι από τα μεταλλικά καμάρια της Αγγλίας κι από τις πλέον αγαπημένες μπάντες του ελληνικού κοινού. Μια σχέση αγάπης που δημιουργήθηκε χωρίς νάζια και καπρίτσια. Μόνο με ειλικρίνεια κι αμέτρητες σταγόνες ιδρώτα επί σκηνής. Είναι κι αυτή η σχεδόν απροσδιόριστη αίσθηση εμπιστοσύνης πως δεν θα απογοητεύσουν ποτέ.

Γιατί κάπου εκεί έχει φτάσει η δυναμική των Orange Goblin: Στην ανυπαρξία μετριότητας. Στην δημιουργία ενός δίσκου που στη χειρότερη των περιπτώσεων θα είναι καλός. Ένα γλυκουλίνι ρε παιδί μου, με κάμποσες χαρακτηριστικές στιγμές. Συναυλιακές και μη. Όπως το φετινό "The Wolf Bites Back", που ενώ δεν φτάνει τις πρόσφατες δουλειές τους, στέκεται δικαιωματικά στ’ αριστερά τους.

Μιλάμε για τον πιο πολυσυλλεκτικό δίσκο της καριέρας τους. Ίσως. Τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά. Και ίσως αυτή η «ανομοιογένεια» να ανέδειξε τα σημεία κι όχι το σύνολο. Οι ιστορίες του Ben Ward περί μαγισσών, εξωγήινων κατά συρροή δολοφόνων και Sons Of Anarchy με ζόμπι, φαντάζουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες στα όρια του cult.

Οι συχνές εναλλαγές από την άλλη στο μουσικό κομμάτι, παρέχουν έναν μεμονωμένο ενθουσιασμό κι όχι συνεχόμενο. Το πανκάδικο "Suicide Division" και η πλήρης αντιδιαστολή του με το bluesy "The Stranger" που έπεται, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα της ποικιλίας του δίσκου.  Αλλά και της αταξίας που υπάρχει σ’ αυτόν. Καθαρόαιμες Orange Goblin στιγμές θα βρεις, αλίμονο. Η εισαγωγή με το "Sons Of Salem" εγγυάται άλλωστε γι’ αυτό, όπως και η συνέχεια με την ομότιτλη σύνθεση.

Και ως είθισται στους πρόσφατους δίσκους τους, ένα κομμάτι θα σου κλέψει την καρδιά. Θες λόγω της διαφορετικότητάς του; Θες λόγω της φίλα προσκείμενης ιδιότητάς του στα προσωπικά σου ακούσματα; Το θέμα είναι πως θα το βρεις, δεν υπάρχει περίπτωση. Όπως ακριβώς βρήκα το "Zeitgeist". Μάλλον επειδή μου κάνει ο ήχος του. Ο γαμάτος ήχος του. Και η δομή του με τα διπλά σόλο. Και μάλλον αυτός ο ήχος τους πάει γάντι.