Ψάχνοντας λίγο να δω τι μπορεί να σημαίνει η λέξη watershed, την οποία χρησιμοποίησαν οι Opeth ως τίτλο στο νέο τους δίσκο, βρέθηκα αντιμέτωπος με μια ερμηνεία που ομολογώ με έβαλε σε σκέψεις. Watershed λοιπόν κατά μια μεταφορική έννοια σημαίνει κρίσιμη καμπή και προσωπική μου εκτίμηση είναι πως μόνο τυχαία δεν επιλέχθηκε αυτός ο τίτλος από τον Akerfeldt και την αλλαγμένη κατά τα 2/4 παρέα που γνωρίσαμε στο "Ghost Reveries". Φυσικά κανείς δε μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο ο τίτλος απλά να προέρχεται από κάποιο παλιό progressive συγκρότημα, κάτι που συνηθίζουν να κάνουν με τους δίσκους τους οι Σουηδοί.
Κατά σειρά είναι πλέον ο ένατος δίσκος που κυκλοφορούν στα 13 χρόνια τους στη δισκογραφία και σαφώς πριν την ακρόαση του δίσκου είχα αρκετούς φόβους, με βάση και μόνο τη θεωρία των πιθανοτήτων, το "Watershed" να είναι ο αδύναμος κρίκος της αξιοζήλευτης πορείας των ταλαντούχων Σουηδών. Σε μια συλλογή 8 δίσκων, δύσκολα έβρισκα ένα που να απείχε πολύ από την καλύτερη κατά γενική ομολογία δουλειά τους, το "Blackwater Park". Σε αυτή την πορεία πειραματίστηκαν αρκετά, εισάγοντας στη μουσική τους στοιχεία από black metal μέχρι progressive rock περασμένων δεκαετιών, παρακλαδιών των οποίων είναι λάτρης ο Akerfeldt.
Ακούγοντας το "Watershed" αισθάνομαι ότι αυτός ο δίσκος είναι ότι πιο πειραματικό μας έχουν προσφέρει μέχρι στιγμής οι Opeth. Σχεδόν σε κάθε κομμάτι περιέχονται, όπως πάντα, πολυάριθμα riffs, αλλά η δομή τους είναι πιο περίπλοκη και ανώμαλη στον εν λόγω δίσκο. Αρκετές καθαρές κιθάρες και καθαρά φωνητικά, πιο στοιχειωτικά πλήκτρα και ξεκάθαρες αναφορές σε progressive rock μονοπάτια συνθέτουν μαζί με το εξώφυλλο ένα πραγματικά τρομακτικό σκηνικό. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο δίσκος ως σύνολο είναι από τις πιο έντονες εικόνες που μας έχουν προσφέρει οι Opeth όλα αυτά τα χρόνια. Το σύνολο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι μακράν καλύτερο από τα μέρη που το απαρτίζουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απομονώνοντας κανείς τα κομμάτια δε μπορεί να τα ευχαριστηθεί εξίσου. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, το "Watershed" γίνεται πιο ξεκάθαρο και κατανοητό όταν ακούγεται ως ολότητα.
Πρόοδος στο συνθετικό τομέα έχει γίνει και πώς θα μπορούσε κανείς να περιμένει το αντίθετο από μια τέτοια μπάντα. Δε θα κάτσω να αναλύσω αυτά τα σημεία, αλλά θα επισημάνω πως και στο "Watershed" υπάρχουν στιγμές που το μυαλό δε μπορούσε να ταιριάξει στους Opeth. Και όμως αυτοί τα καταφέρνουν μια χαρά και τις συνδυάζουν άψογα με τη σκοτεινή και βίαιη πλευρά τους, παρουσιάζοντας μας τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Πού και πού θα ακούσετε riffs ξεχασμένα από το παρελθόν, τα οποία συνδέουν αυτές τις νέες ιδέες με τις παλιές.
Τρία χρόνια πέρασαν από τη στιγμή που κυκλοφόρησε το "Ghost Reveries" και με τον διάδοχο του οι Opeth δικαιολογούν απόλυτα τη μεγάλη διάρκεια προσμονής στην οποία μας ανάγκασαν. Ο δίσκος είναι εξαιρετικός, αρκετά διαφορετικός σε σχέση με τα όσα έχουμε συνηθίσει (;), αλλά πάνω από όλα κρατάει τη μοναδική ταυτότητα του συγκροτήματος. Είναι σαφώς ένα μεγάλο βήμα προς τα μπρός και αναρωτιέμαι πλέον πότε αυτή η μπάντα θα κυκλοφορήσει όχι κάτι άθλιο, αλλά οσοδήποτε ανάξιο της μέχρι τώρα ποιοτικής της συνέπειας. Οι φίλοι της μπάντας το έχετε ήδη. Οι υπόλοιποι σπεύστε επειγόντως μιας και κυκλοφορεί και σε περιορισμένη έκδοση με dvd και bonus κομμάτια.
