Opeth

Pale Communion

Roadrunner (2014)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 21/08/2014
Το "Pale Communion" θα αφομοιωθεί πιο εύκολα από το "Heritage" κυρίως λόγω της μεγαλύτερης συνοχής του και των εξαιρετικών μελωδιών του
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δεύτερος σερί δίσκος από τους Opeth δίχως ίχνος brutal φωνητικών. Τουλάχιστον τώρα ήσουν υποψιασμένος λόγω του "Heritage". Και πάλι, όμως, οι Σουηδοί καταφέρνουν να εκπλήξουν, χωρίς να ζορίσουν, με τον ενδέκατο δίσκο τους με τίτλο "Pale Communion". Φαίνεται το έχουν στο αίμα τους.

Εν συγκρίσει με το "Heritage" στο νέο άλμπουμ βλέπουμε ακόμα μια φορά προοδευτικές τάσεις, όπως και σε κάθε δίσκο της μπάντας, αποφορτισμένο από τις πολλές παραμορφώσεις, ωστόσο στα αυτιά μου οι συνθέσεις φαντάζουν ελαφρώς πιο «συμμαζεμένες». Υπάρχει μια μεγαλύτερη συνοχή, η οποία φανερώνει τη διάθεση του δημιουργού να ξεκουράσει λίγο τον ακροατή, που κακά τα ψέματα είχε παιδέψει λίγο με το "Heritage", χωρίς αυτό να μειώνει την αξία του προκατόχου του "Pale Communion".

Λογικά με αυτή την κίνηση, ο δίσκος θα βρει μεγαλύτερη ανταπόκριση από τον κόσμο, αφού οι συνθέσεις του ως επί το πλείστον είναι πιο μελωδικές, με ένα μεγάλο ποσοστό των μελωδικών γραμμών να αποτελούν τα καθαρά φωνητικά του Åkerfeldt. Τα πλήκτρα συμπράττουν στην δημιουργία μιας ψυχεδελικής '70s ατμόσφαιρας, την οποία είχαμε δει και στο "Heritage", ενώ δεν είναι μικρός και ο ρόλος του Steven Wilson στην μείξη. Αν το "Heritage" ήταν περισσότερο δίσκος συνόλου, στο "Pale Communion" έχουμε κομμάτια ικανά να σταθούν και μόνα τους. Ειδικά από τη μέση και πέρα του δίσκου βρίσκουμε το κορυφαίο μάλλον "Faith In Others" στο καλούπι του "Burden", το "Elysian Woes" που θα ταίριαζε γάντι στο "Damnation", το εξαιρετικό ορχηστρικό με τον διόλου τυχαίο τίτλο "Goblin", το "River" που φέρνει σε παλιές ενορχηστρώσεις χωρίς την παραμόρφωση του παρελθόντος και το "Voice Of Treason" να αναδεικνύει το ταλέντο του Axenrot - με τις ανεπιβεβαίωτες ως τώρα φήμες βέβαια να λένε πως στο συγκεκριμένο κομμάτι πίσω από το drumkit έκατσε ο Martin Lopez μετά από οχτώ χρόνια. Τα "Eternal Rains Will Come" και "Cusp Of Eternity" τα είχαμε ακούσει εδώ και καιρό, δυο συνθέσεις που στηρίζονται περισσότερο στα κιθαριστικά riff, με το πρώτο να παραπέμπει στο "Devil's Orchard" και το δεύτερο στο "Folklore" του "Heritage" λόγω και της μπασογραμμής του κυρίως. Τέλος, το "Moon Above, Sun Below" είναι το πιο μακροσκελές και δυσκολότερο κομμάτι του δίσκου με διαρκείς εναλλαγές από ήρεμα σε σκληρά σημεία.

Το "Pale Communion" θα αφομοιωθεί πιο εύκολα από το "Heritage" κυρίως λόγω της μεγαλύτερης συνοχής του και των εξαιρετικών μελωδιών του. Οι Σουηδοί κατάφεραν να προσθέσουν έναν ακόμα ποιοτικό δίσκο στην δισκογραφία τους. Ευτυχώς για μας.
  • SHARE
  • TWEET