On Thorns I Lay

Threnos

Lifeforce (2020)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 28/02/2020
Ποιοτικό, μελωδικό doom metal. Ό,τι καλύτερο έχουν να δείξουν μετά την επανασύνδεσή τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι On Thorns I Lay είναι μια ιστορική μπάντα με δυνατές κυκλοφορίες από το 1995 που ξέφευγαν από την ελληνική σκηνή. Στα 25 χρόνια τους, με εξαίρεση μια δισκογραφική παύση δώδεκα ετών, έχουν κάνει έναν πλήρη κύκλο στην μουσική τους κατεύθυνση. Από τo doom/death με μπόλικη από gothic "Sounds Of Beautiful Experience" στο πιο riff-oriented "Orama" με τα οποία έστησαν σκηνή με τους Septic Flesh. Από το "Crystal Tears", όπου τους κέρδισε η gothic σκηνή ενώ το βιολί και τα γυναικεία φωνητικά μπήκαν για τα καλά στον ήχο τους, στο ατμοσφαιρικό, και ολοένα και πιο κοντά στους Gathering, "Future Narcotic", κατάφερναν πάντα να εξελίσσονται και να παραμένουν ενδιαφέροντες. Κάνοντας ένα βήμα ακόμα μπροστά, έβγαλαν το "Angeldust" το 2002 και ένα χρόνο μετά το "Egocentric", το οποίο προσωπικά λάτρεψα για την pop αισθητική του - αν και καθόλα rock. Ωστόσο, αυτός έμελλε να είναι και ο τελευταίος δίσκος στην πρώτη τους φάση, αφού λίγο καιρό μετά διαλύθηκαν.

Στην δεύτερη εποχή τους μπήκαν εντελώς αθόρυβα το 2015 με το "Eternal Silence" ζυγίζοντας τις αντιδράσεις του κόσμου και μετρώντας τις δυνάμεις τους με ένα μάλλον ανομοιογενές αποτέλεσμα, αφού το υλικό του υπήρχε από πριν τη διάλυσή τους. Σαφώς πιο υπολογισμένη κίνηση το "Aegean Sorrow" που ακολούθησε, το οποίο είναι ό,τι πιο ακραίο έχουν κυκλοφορήσει εστιάζοντας περισσότερο στην death metal πλευρά τους. Φτάνοντας, αισίως, στο φετινό "Threnos" παρατηρούμε ότι η μπάντα φαίνεται να βρίσκει το comfort zone της στο μελωδικό death/doom. Ως μια φυσική συνέχεια, λοιπόν, του δίσκου με τον οποίο ουσιαστικά μας ξανασυστήθηκαν, το φετινό πόνημα τους πιάνει τα πράγματα από εκεί που τα άφησαν το 2018.

To μοναδικό ψέγος του συγκροτήματος στον προκάτοχό του "Threnos" ήταν πως είχαν αφήσει τις επιρροές τους να κερδίσουν έδαφος, περιορίζοντας το δικό τους προσωπικό στυλ. Κάτι που φαίνεται να αλλάζει εδώ. Οι χαρακτηριστικές μελωδίες τους επιστρέφουν σε μεγάλο βαθμό με το τελικό αποτέλεσμα να είναι κάπου ανάμεσα σε Insomnium, My Dying Bride και παλιούς καλούς On Thorns I Lay, όπως για παράδειγμα στο "Ouranio Deos". Σίγουρα τα γυναικεία φωνητικά έχουν εκλείψει, τα πλήκτρα και το βιολί ωστόσο επανέρχονται πιο δυναμικά, ενώ τα growls έχουν την τιμητική τους. Οι κιθαριστικές γραμμές είναι πιο προσεγμένες και οι πένθιμοι τόνοι τους φέρνουν ακόμα και σε Katatonia.

Όταν σκέφτομαι τους On Thorns I Lay, στο μυαλό μου παίζουν μελωδίες όπως το κλείσιμο του "Cosmic Silence" αλλά και η έναρξη του "Erynies". Οπότε για μένα είναι μεγάλη επιτυχία αυτό που κατάφεραν με το "Threnos". Έστησαν ξανά τον ήχο τους, επιστρέφοντας κατα μεγάλο βαθμό στο παρελθόν, χωρίς να κάνουν αναμάσημα. Έμπνευσή, μάλλον, ονομάζεται αυτό. Στο ομώνυμο του δίσκου θα συναντήσουμε μια σύνθεση που θα ικανοποιήσει τους παρελθοντολάγνους φίλους των Opeth, ενώ η "Odysseia" θα μας επαναφέρει στο παρόν της μπάντας με τις χαρακτηριστικές μελαγχολικές μελωδίες της.

Έχω την εντύπωση ότι οι On Thorns I Lay είναι σε πολύ καλό δρόμο. Σαφώς και το "Threnos" είναι ό,τι καλύτερο έχουν να δείξουν μετά την επανασύνδεσή τους, αφού επαναφέρουν σε μεγάλο ποσοστό τα trademark στοιχεία τους. Μακάρι να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο, αλλά και να βάλουν περισσότερα συστατικά από την πιο «πειραματική» τους περίοδο. Σε κάθε περίπτωση, ο δίσκος αξίζει τον χρόνο σας, αφού πρόκειται για μια ποιοτική doom metal κυκλοφορία, όπως μόνο αυτοί ξέρουν να δημιουργούν.

  • SHARE
  • TWEET