North Mississippi Allstars

Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου ή όπως θα λέγανε και κάπου βόρεια του Mississippi, "The Lord works in mysterious ways". Οι NMA, η μπάντα των αδερφών Luther και Cody Dickinson σε κιθάρα και ντραμς αντίστοιχα και του τεράστιου (κυριολεκτικά) Chris Chew στο μπάσο, μάλλον ήταν καταδικασμένοι να μείνουν γνωστοί μόνο στο κύκλωμα των φανατικών της blues rock μουσικής και δη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και τους πιο φανατικούς φίλους της σκηνής αυτής. Αρκούσε όμως ένα τηλεφώνημα από δύο άλλα αδέρφια, τους Robinsons των Black Crowes, και μία πρόσκληση προς τον Luther να συμμετάσχει στην ανανεωμένη μπάντα τους, για να ανατρέψει τα δεδομένα.

Προς χαρά όλων, οπαδών, μουσικών και δισκογραφικών, οι NMA συνέχισαν να υπάρχουν παρά τις παράλληλες δραστηριότητες του κιθαρίστα τους και, κάπως έτσι, φτάσαμε φέτος να δούμε το τελευταίο τους πόνημα υπό τον τίτλο "Hernando", το όνομα της γενέτειράς τους, να φιγουράρει ακόμα και στα ελληνικά δισκοπωλεία. Κι αν, βέβαια, το ξεκίνημα του άρθρου υποδηλώνει μία κάποια μοιρολατρία, ας ξεκαθαριστεί εδώ ότι με το σπαθί τους κέρδισαν την αναγνώρισή τους, για να μην πούμε ότι αυτή άργησε κιόλας να έρθει. Γιατί σε 5 άλμπουμ, ήδη από το 2000 και μέχρι σήμερα, οι NMA έχουν αποδείξει την αξία τους σε όσους είχαν τα αυτιά να την ακούσουν.

Από την άλλη δε μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι η συγκυρία δείχνει φέτος να είναι η μεγάλη τους ευκαιρία να αποκτήσουν ένα μεγαλύτερο κοινό και το στοίχημα είναι να καταφέρουν να το κρατήσουν. Οι όποιες αμφιβολίες περί τούτου διαλύονται σαν bourbon στα νερά του Mississippi με το εναρκτήριο riff του "Shake" που φέρνει στο μυαλό ένα άλλο τρίο από κάπου εκεί κοντά και το τραγούδι "La Grunge". Οι στίχοι "shake what your mama gave you" είναι κάτι παραπάνω από ενδεικτικοί της διάθεσης του κομματιού αλλά και του δίσκου συνολικότερα. Στα φωνητικά έχει προσκληθεί ο James Mathus, κάτι που θα επαναληφθεί και σε άλλα δύο τραγούδια - καλώς, καθώς καλύπτει μία μικρή αδυναμία του τρίο.

Έχοντας προφανώς βάλει σκοπό να πιάσουν τον ακροατή από το γιακά και να μην τον αφήσουν, συνεχίζουν σε ακόμα πιο καταιγιστικούς blues rock δρόμους με το επόμενο "Keep The Devil Down" που είναι η πρώτη ανάγλυφη απόδειξη της ικανότητας του κάθε μουσικού. Η κιθάρα του Dickinson ακούγεται όπως θα έπαιζε ο Clapton στους Cream αν είχε γεννηθεί στον Αμερικάνικο Νότο, το fuzz-αριστό μπάσο ζωγραφίζει και δε δέχεται στο παραμικρό τον τίτλο του συνοδευτικού οργάνου, ενώ στα 4 λεπτά διάρκειας χωράει και ένα μικρό σόλο ντραμς, τόσο ελκυστικό και ενταγμένο στη ροή του τραγουδιού που το τελευταίο θα έμοιαζε λειψό χωρίς αυτό.

Και μιλώντας για σόλο, το τρίτο τραγούδι του δίσκου, "Soldier", προσφέρει ένα υπέροχο από τον Luther, έτσι για να επιβεβαιώσει την οξυδέρκεια αυτών που τον επέλεξαν να στελεχώσει τους Black Crowes. Μαζί με το ακόλουθο southern rock "Eaglebird" αποτελούν ακόμα δύο εξαιρετικά παραδείγματα μίας μπάντας δεμένης αλλά και δημοκρατικής, όπου το παίξιμο του ενός μουσικού εμπνέεται και εμπνέει το παίξιμο του συναδέλφου του. Αυτό βεβαίως πιστώνεται και στην εξαιρετική παραγωγή του πατέρα Jim Dickinson.

Όταν φτάσει η ώρα του "I'd Love To Be A Hippy" είναι πραγματικά η κατάλληλη στιγμή να πέσουν λίγο οι τόνοι και αυτό θα γίνει με ένα εξαιρετικό αργό blues που θα μπορούσε να βρει θέση σε μία συλλογή ανάμεσα στο "Tin Pan Alley" του SRV και το "Blue Jean Blues" των ZZ Top αν δεν «έσπαγε» κάπως η μελαγχολία του από τους χιουμοριστικούς στίχους του Champion Jack Dupree, στον οποίο ανήκει εξάλλου και η σύνθεση. Απαραίτητη σημείωση η προσθήκη του East Memphis Slim στο πιάνο που είναι ουσιώδης για την ατμόσφαιρα του τραγουδιού.

Μέχρι εδώ όλα καλά για τους ΝΜΑ, στη συνέχεια όμως πραγματοποιούνται δύο ατοπήματα. Τα rock 'n' roll "Mizzip" και "Blow Out", που ακολουθούν, με την country-slide κιθάρα στο πρώτο και με το «στο-μυαλό-του-Chuck Berry» riff το δεύτερο, μοιάζουν μάλλον με συμπληρώματα και είναι λίγο παράταιρα και αχρείαστα. Πάντως με τη σύντομη διάρκειά τους δε θα προλάβουν να κουράσουν.

Τα ρυθμικά "Come Go With Me" και "Rooster's Blues" θα επαναφέρουν το κλίμα, αλλά η ποιότητα που απέδειξαν στα πρώτα τραγούδια ότι κατέχουν θα παρουσιαστεί ξανά στα δύο τελευταία "Take Yo Time, Rodney" και "Long Way From Home". Ειδικά στο δεύτερο εντυπωσιάζει η ευκολία με την οποία περνάνε από τη folk μπαλάντα στη jazz, με οδηγό πάντα την κιθάρα του Luther και συνοδοιπόρο το πιάνο του East Memphis Slim και πάλι.

Με το κλείσιμο του δίσκου η αίσθηση που μένει είναι ότι θα μπορούσαμε να μιλάμε για αριστούργημα αν οι ΝΜΑ μπορούσαν να είναι λίγο πιο συνεπείς και σταθεροί στην απόδοσή τους. Από την άλλη, ακόμα και όταν δε συναρπάζουν, δε γίνονται ποτέ απογοητευτικοί, ενώ υπάρχουν και αρκετές πολύ καλές στιγμές στο "Hernando" ώστε να σκαρφαλώσει ακόμα και στα καλύτερα της χρονιάς. Σε κάθε περίπτωση, η αποστολή πρέπει να θεωρείται επιτυχής, καθώς, αν η δικαιοσύνη είναι μόνο τυφλή και όχι και κουφή, η αναγνώριση δε θα πρέπει να αργήσει να έρθει.