Nile

Πόσο εύκολο είναι αλήθεια για τους Nile να γράψουν έναν δίσκο ο οποίος θα πρέπει να διαδεχθεί το πελώριο "Those Whom The Gods Detest" και να ακούγεται το ίδιο φρέσκο, το ίδιο ζωντανό, να καταφέρει και αυτό με την σειρά του δηλαδή να βουλώσει τα αυτιά μας με καυτή αιγυπτιακή άμμο; Και για να υπερθεματίσω, πόσο εύκολο είναι για αυτήν την μπάντα να έχει κυκλοφορήσει μόνο εξαιρετικούς δίσκους όλα αυτά τα χρόνια και να πραγματεύεται με τόσο πειστικό τρόπο μια μουσική και όχι μόνο φυσικά, φιλοσοφία που να φωτογραφίζει με το δικό της πιο brutal τρόπο ένα κομμάτι της ιστορίας;

Η προφανής απάντηση είναι ότι είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο. Αλλά η δικιά μου γνώμη διαφέρει. Θεωρώ ότι είναι πολύ εύκολο για αυτούς πλέον. Ναι, τους είναι πολύ εύκολο να συνθέτουν δίσκους σαν το φετινό "At The Gate Of Sethu", γιατί απλά κάνουν αυτό για το οποίο είναι προορισμένοι να κάνουν. Παίζουν τεχνικό death metal και ο Νείλος αντί για αίμα ρέει στις φλέβες τους.

Δεν νομίζω να υπήρχε κάποιος που να είχε την ψευδαίσθηση ότι οι Nile θα κυκλοφορούσαν «πατάτα» δίσκο και, όπως ολόκληρη η δισκογραφία τους, έτσι και το "At The Gate Of Sethu" κουβαλάει την βαριά κληρονομιά και μαζί με αυτήν όλα τα χρώματα και τα αρώματα της αρχαίας Αιγύπτου. Σαρωτικός σε όλες τους τις εκφάνσεις, ένας ήχος ασυγκράτητος, θέλει να επιδείξει τις αρετές του και το καταφέρνει με τον πιο πομπώδη τρόπο, φωνάζοντας με έπαρση τη μοναδικότητά του. Θέλετε να μπούμε και σε λεπτομέρειες; Να το κάνουμε, αλλά δεν θέλω να σας κουράζω με τα αυτονόητα. Να μην σας πω δηλαδή για riff σιδηροδρόμους σκέτα κομψοτεχνήματα, να μην σας πω επίσης για τα lead και τα solo «παιδιά» πανάρχαιων μελωδιών, να μην αναφέρω τίποτα για τις αφηγηματικές δομές των τραγουδιών οι οποίες χτίζουν ατμόσφαιρες μύησης σε μυστικούς ναούς παρόμοιους με αυτούς, που οι Nile γνώρισαν τους αρχαίους βασιλιάδες. Τα ξέρετε όλα αυτά και τώρα που τα ξαναδιαβάζετε είμαι σίγουρος ότι δεν σας κάνει και μεγάλο κόπο να τα φανταστείτε.

Προοδευτική, αν μη τι άλλο, η μουσική αυτή κοπανάει σκεπτόμενα και ουσιαστικά και, όσο και αν γουστάρουμε να λέμε ότι οι Nile ξεφεύγουν από τα όρια του death metal, οι ίδιοι δεν σταμάτησαν ποτέ να ακούγονται brutal. Υπερηχητικές ταχύτητες, σαπισμένα διπλά φωνητικά (και κάποια καθαρά), θεόβαρα mid-tempo σημεία και μια groovιά, η οποία κάνει την εμφάνισή της στο "At The Gate Of Sethu", περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Οι επιδόσεις των μελών της μπάντας είναι για ακόμη μια φορά υπεράνω κριτικής, αλλά μια αναφορά στο δικό μας παλικάρι, το ανθρωπόμορφο τέρας που ακούει στο όνομα Γιώργος Κόλλιας, οφείλουμε να την κάνουμε. Το παίξιμο του είναι συναρπαστικό και είναι και αυτός ξεκάθαρα (όχι ότι δεν το ξέραμε από πριν), αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της καλοκουρδισμένης μηχανής.

Υπάρχουν τραγουδάρες, καλά μου παιδιά, όπως το ισοπεδωτικό "The Friends Who Come To Steal The Magick Of The Deceased", το "When My Wrath Is Done", το "The Gods Who Light Up The Sky At The Gate Of Sethu" (τι riff είναι αυτό στο 04:00 γαμώ την Ίσιδα μέσα!), το «μουμίσιο» "Tribunal Of The Dead" και βεβαίως τα, δυστυχώς μικρά σε διάρκεια, instrumental, "Slaves Of Xul" και "Ethno-Musicological Cannibalisms", κομμάτια που δίνουν πόντους στη αισθητική του άλμπουμ, με τον Karl Sanders στο τελευταίο να σολάρει πάνω στις φωνητικές χορδές της Σφίγγας.

Το τελετουργικό τελείωσε μετά από 48 περίπου λεπτά. Τα ακριβή αποτελέσματα τούτου θα τα ξέρουμε ακριβέστερα αφού περάσει λίγος καιρός. Η καρδιά του Μήνη, του Χέοπα του Τοσόρθου, του Ακενατόν, των πιο σπουδαίων Φαραώ, συνεχίζει να χτυπά δυνατά και για να την αφουγκραστείτε κι εσείς μη διστάσετε καθόλου στην ακρόαση του "At The Gate Of Sethu", το οποίο δεν είναι τίποτα λιγότερο από ακόμη μια τεράστια πλάκα πάνω σε αυτή την φανταστική πυραμίδα των Nile που στοχεύει να φτάσει στον ουρανό.