Nightwish

Dark Passion Play

Nuclear Blast (2007)
03/08/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα groups των τελευταίων ετών είναι οι Nightwish. Θέλεις λίγο η μόδα των γυναικείων φωνητικών, θέλεις λίγο το καλό promotion και θέλεις πολύ το εξαίρετο καλλιτεχνικά σύνολο και τα εξαιρετικά albums, έχουν κάνει τους Φινλανδούς σήμερα μια από τις κορυφαίες (απ' όλες τις απόψεις) μπάντες του πλανήτη. To "Angels Fall First" που ήταν και η πρώτη τους δουλειά δεν το κρύβω ότι μου είχε φανεί αρκετά πρώιμο και άνευρο. Κάθε κυκλοφορία του group όμως αποτελούσε ακόμα ένα βήμα πιο μπροστά ή πιο πάνω, αν θέλετε, με αποκορύφωμα το "Once" το οποίο εκτίναξε πραγματικά τη δημοτικότητα των Nightwish.

Κάπου εδώ όμως ήρθε η είδηση-σοκ της απόλυσης της frontwoman του group Tarja Turumen να ταράξει τη σταθερά ανοδική πορεία τους. Ακόμα και από τα στόματα των πιο φανατικών οπαδών έβγαινε η ερώτηση «υπάρχει ζωή στο group μετά την Tarja;».Είναι αλήθεια ότι η εν λόγω κυρία αποτελούσε σήμα κατατεθέν του group, αφού αδιαμφισβήτητα μιλάμε για μια τεράστια προσωπικότητα πάνω στη σκηνή και μια χαρακτηριστικότατη φωνή που δένει απόλυτα με τις συνθέσεις του ηγέτη του group Tuomas Holopainen. Η απάντηση δόθηκε από το group στο πρόσωπο της νεαράς Anette Olzon (ex-Alyson Avenue).

Το πρώτο πράγμα λοιπόν που θα μας απασχολήσει στην εν λόγω κριτική είναι η επιλογή αυτή της Anette ως αντικαταστάτριας της Tarja. Η πρώτη ακουστική «επαφή» που είχα με την Olzon ήταν στο περσινό album του Michael Bormann (Redrum, ex-Jaded Heart) σε κάτι πολύ διαφορετικό από την παρουσία της στους Nightwish, αλλά σε κάτι πολύ σχετικό με την παρουσία της στους Alyson Avenue. Μια melodic rock τραγουδίστρια, λοιπόν, με κλασικές σπουδές καλείται να αντικαταστήσει μια από τις σπουδαιότερες λυρικές-οπερετικές φωνές του χώρου. Το αποτέλεσμα, όσο κι αν δε μπορούσα να το φανταστώ, είναι κάτι παραπάνω από επιτυχές.

Σαφέστατα μιλάμε για μια φωνή με pop χροιά που βγάζει μια αίσθηση νεανικότητας και φρεσκάδας που έλειπε πολύ από τη μουσική των Nightwish. Κι αν και η ίδια γνωρίζει ότι τα οπερετικά σημεία δεν είναι και το πιο δυνατό της σημείο, σε καμία περίπτωση δεν αλλάζει τη μορφή των κομματιών των Nightwish, που πάντα διατηρούν αυτή την ατμοσφαιρική και λυρική διάθεση, αλλά αντιθέτως τους προσθέτει μια νέα οπτική που δε μπορούσα μέχρι σήμερα να διακρίνω. Θα τολμούσα μάλιστα να πω ότι σε αρκετά σημεία του νέου album, λόγω ακριβώς της Anette, το μυαλό μου έτρεξε συνειρμικά και στην Sharon den Adel (Within Temptation).

Το πρώτο κομμάτι που παραχώρησε το group μέσω internet εδώ και αρκετό καιρό ήταν το "Eva", ενώ το πρώτο single που θα προλογίσει το "Dark Passion Play" είναι το "Amaranth". Δυο κομμάτια που πραγματικά ξεχωρίζουν, αν και αντιπροσωπεύουν μια από τις πολλές πτυχές που ξεδιπλώνονται ακούγοντας ολόκληρο το album.

Οι φήμες που ακούγονταν για το τεράστιο budget που χρειάστηκε το νεό album επιβεβαιώνονται από το πρώτο κιόλας άκουσμα, από το πρώτο κιόλας κομμάτι. Χορωδιακά μέρη (Metro Voices Choir), η London Session Orchestra, τα Abbey Road studios, το group και η φωνή της Anette συνθέτουν ένα ζηλευτό σύνολο που θέτει αυτόματα ανούσια κάθε μορφή σύγκρισης με το πρόσφατο η πιο μακρινό παρελθόν. Το αποτέλεσμα αυτό όμως είναι προϊόν της πολύ προσεγμένης δουλειάς όσων ασχολήθηκαν με το "Dark Passion Play". Δε θα ήταν δυνατό να υπάρξει τέτοια πληθώρα ανθρώπων και οργάνων που να μας δώσουν κάτι τόσο αρμονικό αν δεν είχε γίνει τέτοια καταπληκτική δουλειά στον τομέα της ενορχήστρωσης και της παραγωγής, καθώς η χορωδία και η ορχήστρα είναι πλέον μέρος του group κι όχι ένα ξένο σώμα που απλώς το πλαισιώνει.

Έτσι λοιπόν δίνεται η αίσθηση ενός μεγαλειώδους έργου, χωρίς να λείπουν οι κλασικές ρυθμικές κιθάρες των Nightwish που προσδίδουν πάντα αυτό τον metal χαρακτήρα που δε θα μπορούσε να λείπει, ενώ τα πλήκτρα εναλλάσσονται στον πρωταγωνιστικό ρόλο, οδηγώντας το κάθε κομμάτι στο δρόμο που θέλει ο αρχηγός και οριοθετούν το μονοπάτι που ακολουθεί ο ακροατής σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Ο Marco Hietala (Tarot) τα καταφέρνει μια χαρά για άλλη μια φορά στον ρόλο του «τέρατος» στο γνωστό πλέον παιχνίδι με την «πεντάμορφη» ("Bye Bye Beautiful" -τραγούδι που αφορά στη σχέση του Tuomas με την Tarja- και "7 Days To The Wolves"), ενώ αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τα φωνητικά στο "Master Passion Greed" και το γράψιμο ενός κομματιού όπως το "The Islander".

Στο σύνολό του, λοιπόν, το "Dark Passion Play" περιέχει πολλά μουσικά στοιχεία που αξίζει να αναζητήσεις. Συναντάς κομμάτια σαν το "Master Passion Greed", το οποίο κινείται στα όρια του thrash, το "For The Heart I Once Had", που αναδεικνύει την pop πλευρά της Anette, μπαλάντες σαν το "Eva" και το "Meadows Of Heaven", folk-Jethro Tull επιρροές όπως αυτές στο "The Islander", κέλτικη αλά Skyclad κουλτούρα στο "Last Of The Wilds" και ένα έπος όπως είναι το "The Poet And The Pendulum" που περικλείει από μόνο του σχεδόν όλα τα παραπάνω, λειτουργώντας ως ένας ιδανικός πρόλογος για όλο το album.

Η μοναδική μου αμφιβολία και ανησυχία αφορά στο κατά πόσο τα κομμάτια του νέου album μπορούν να αποδοθούν live. H μόνη λύση ασφαλώς είναι η προηχογράφηση ορχήστρας και χορωδιών, κάτι το οποίο δεν ακούγεται και πολύ θελκτικό, αλλά και πάλι πιστεύω ότι ο Tuomas κάτι θα σκεφτεί επί του θέματος.

Είμαι σίγουρος ότι όσοι έβλεπαν τουλάχιστον θετικά το group στο παρελθόν τώρα θα το λατρέψουν. Όσοι βιάστηκαν να μιλήσουν για διάλυση μάλλον δε θα μπορούσαν να πέσουν περισσότερο έξω κι όσοι δεν είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τους Nightwish μέχρι σήμερα, το "Dark Passion Play" είναι σίγουρο ότι θα φέρει στο group ένα πολύ μεγάλο αριθμό νέων οπαδών, ενώ θα συσφίξει και τον πυρήνα των ήδη υπαρχόντων.

  • SHARE
  • TWEET