Nightwish

Human || Nature

Nuclear Blast (2020)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 10/04/2020
Υπερπαραγωγή με ουσία
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τα γνωμικά για τη μουσική που έχουν ειπωθεί και γραφθεί ανά τους αιώνες είναι αναρίθμητα. Στην εισαγωγή του ένατου δίσκου των Nightwish ο Tuomas Holopainen καταθέτει τη δική του εκδοχή. Η μουσική είναι το μέσο που ξεκλειδώνει τα αστέρια. Είναι η έκφραση των ανθρώπινων συναισθημάτων, η μελοποίηση ιστοριών κάποιου άλλου. Είναι ένας τρόπος να ονειρευτείς, να επικοινωνήσεις σε μεγάλη κλίμακα, να αφήσεις πίσω οτιδήποτε άδειο και να χορέψεις. Αυτές οι λίγες προτάσεις συμπυκνώνουν όλη την ουσία του έργου του Φινλανδού και του σχήματός του.

Σε όλη την πορεία του, η φωνή του σεστέτου ξεχώριζε από τον σωρό. Από την πρώιμη περίοδο με τις στιχουργικές αναφορές στη λογοτεχνία του φανταστικού και τα power metal ηχοχρώματα, μέχρι τη δημιουργία ενός ολόκληρου παρακλαδιού και τη σύμπραξη με τον Richard Dawkins, η διαφορά μοιάζει χαώδης. Η μετάβαση ωστόσο έγινε ομαλά. Το σημείο αναφοράς πάντα ήταν οι όμορφες μελωδίες και οι σκοτεινές περιπετειώδεις, θαρρείς βγαλμένες από κάποιο παραμύθι, ατμόσφαιρες. Αν υπάρχουν δύο ιδανικές απεικονίσεις των παραπάνω, αυτές βρίσκονται στα "Once" και "Imaginaerum".

Ίσως διακρίνεται κάποια ειρωνεία στο ότι μετά τα δύο αυτά άλμπουμ ακολούθησαν αλλαγές στο πρόσωπο πίσω από το μικρόφωνο. Το πραγματικό ζήτημα όμως βρίσκεται αλλού· ο ιθύνων νους του σχήματος θα μπορούσε εύκολα να συνεχίσει ες αεί στο μοτίβο όποιου εξ αυτών, και η μπάντα πιθανότατα θα ήταν επαγγελματικά καλυμμένη για το υπόλοιπο της ζωής της. Μέχρι ενός σημείου σε τέτοια νερά έμοιαζε να κινείται το "Endless Forms Most Beautiful". Από την άλλη, εκεί μέσα υπήρχε ένα εικοσάλεπτο κομμάτι με υπαρξιακές ανησυχίες και επιστημονική υπόσταση. Σε κάθε περίπτωση, οι όποιοι προβληματισμοί για το νέο βήμα σβήνουν από νωρίς.

Στον πρώτο εκ των δύο δίσκων του "Human || Nature", τα πάντα βρίσκονται εκεί που θα περίμενε κάποιος στοιχειωδώς υποψιασμένος, αλλά την ίδια στιγμή διαφοροποιημένα. Το ορχηστρικό ξεκίνημα του "Music", αν και υπερβολικό σε πρώτη ανάγνωση, προετοιμάζει το έδαφος. Όταν εμφανίζεται η φωνή της Floor Jansen, είναι αδύνατο να μην χαζέψεις από την αφήγηση. Η ενορχήστρωση και το ρεφραίν βγάζουν μάτια. Το "Noise" θυμίζει περισσότερο το παρελθόν μεν, με αρκετή παραξενιά για να ξεχωρίσει δε. Στο "Shoemaker" το κουπλέ-ρεφραίν κάνει στην άκρη, το κομμάτι πάει καρφί για τις χρυσές σελίδες του symphonic, ενώ το σβήσιμο με τα οπερετικά χαρίζει απλόχερα ρίγη.

Ο τρόπος που ο σήμα κατατεθέν ήχος διατηρείται και μεγαλώνει ταυτόχρονα είναι εντυπωσιακός. Θέλετε ανδρικά lead φωνητικά; Πάρτε τον Troy Donockley στο folky "Harvest". Μπουχτίσατε από τα συμφωνικό-μέταλ κακέκτυπα και θέλετε καλοστημένα πλήκτρα-δίκαση-over-the-top-γραμμές; Το "Pan" είναι εκεί για να γυρίσει τον χρόνο είκοσι χρόνια πίσω, χωρίς να ακούγεται αναχρονιστικό. Επιθυμήσατε τις ανατολίτικες μελωδίες και τις κοφτές κιθάρες του Vuorinen; Στο "Tribal" θα τις βρείτε, με επιπλέον υπέροχα γεμίσματα από τον Kai Hahto. Κι αν ο Marco Hietala μένει σε δεύτερο πλάνο στα πρώτα σαράντα λεπτά, στο doom-ish "Endlessness" είναι στο στοιχείο του και όσο μετρημένος πρέπει.

Όλα αυτά χωρίς να αναφερθεί ο δεύτερος δίσκος. Στο "All The Works Of Nature Which Adorn The World", η συμβατικότητα εξαφανίζεται. Κανένας στίχος, κανένα distortion, καμία «ασφαλής» δομή. Το μισάωρο χωρίζεται σε οκτώ τμήματα, πιθανότατα και για χάρη του streaming, αλλά είναι αναμφίβολα μία ενιαία οντότητα. Μία ωδη στη φύση και τον άνθρωπο, τη ζωή και την αρμονία. Κάποια θέματα αγγίζουν περισσότερο από κάποια άλλα, ενώ κάποια ίσως ταιριάξουν ακόμα και σε ζωντανό πλαίσιο (βλ. "Ad Astra"). Σε κάθε περίπτωση, είναι σε αυτό το soundtrack-ικό μικρό έπος, που ξεκινά με Lord Byron και τελειώνει με Carl Sagan, που βρίσκεται η μισή ουσία ετούτου του άλμπουμ.

Το "Human || Nature" είναι η πιο φιλόδοξη κυκλοφορία των Nightwish. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Δεν είναι η καλύτερη δουλειά τους· εκ των πραγμάτων κάτι τέτοιο ήταν σχεδόν ακατόρθωτο. Έχουν επανακαθορίσει τους εαυτούς τους και μία σκηνή ολόκληρη, κι έχουν καθιερωθεί ανάμεσα στα μεγαλύτερα ονόματα της σκληρής μουσικής. Το ότι ο Holopainen κατάφερε να αξιοποιήσει όλα τα όπλα της φαρέτρας του είναι μια επιτυχία. Το ότι από τους στίχους ως την παραγωγή τα πάντα είναι στην εντέλεια, χωρίς να μοιάζουν αποστειρωμένα, παρομοίως. Το ότι ο δίσκος απευθύνεται στο ευρύ κοινό και αγγίζει τόσο σοβαρά θέματα με τόσο σεβασμό, ακόμα περισσότερο.

  • SHARE
  • TWEET