Nightwish

Endless Forms Most Beautiful

Nuclear Blast (2015)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 30/03/2015
Χωρίς να αλλάζει κάτι από όσα ήδη ξέραμε και πιστεύαμε, το νέο άλμπουμ των Nightsiwh τους βρίσκει σταθερά ποιοτικούς, αλλά και για πρώτη φορά καλλιτεχνικά στάσιμους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Συνήθως οι αλλαγές γίνονται για καλό. Στην περίπτωση των Nightwish μπορεί να προέκυψαν λίγο βεβιασμένα με την ξαφνική απομάκρυνση της Annette Ozlon, αλλά ήταν κάτι που επιθυμούσε μεγάλη μερίδα των οπαδών της μπάντας και, σε συνδυασμό με την πρόσληψη της Floor Jansen, όλα συντελούσαν στο ότι ο Tuomas Holopainen λάμβανε τις σωστές αποφάσεις για το μέλλον της μπάντας.

Παρ' όλο που η Floor είναι αρκετά γνωστή από τους After Forever, τους Re:Vamp και τις συνεργασίες της με τον Arjen Lucassen (σε Ayreon και Star One), η μπάντα κυκλοφόρησε ένα ζωντανό DVD, για να την συστήσει καλύτερα, το οποίο επιβεβαίωσε σε μεγάλο βαθμό την περιρρέουσα αισιοδοξία. Όμως, όλοι γνώριζαν πως η πραγματική κρίση θα έλθει με το νέο studio άλμπουμ. Και να που το "Endless Forms Most Beautiful" κατέφθασε...

Ας ξεκαθαρίσουμε ότι ο Tuomas έχει θέσει μόνος του τον πήχη ψηλά, καταφέρνοντας με κάθε νέο του πόνημα να διαφοροποιείται και να εντυπωσιάζει. Το έκανε τόσο στο εξαιρετικό "Imaginareum", όσο και στο περσινό προσωπικό του άλμπουμ για τον αγαπητό Σκρουτζ. Γενικότερα αν το καλοσκεφτούμε το έκανε με κάθε νέο του άλμπουμ σε σχέση με το προηγούμενο, οπότε νομοτελειακά θα ερχόταν κι η πρώτη φορά που δεν θα επιτύγχανε κάτι ανάλογο...

Δεν τίθεται αμφισβήτησης αν το "Endless Forms Most Beautiful" είναι ένα προσεγμένο άλμπουμ. Ούτε έχω καμία αμφιβολία ότι πολλοί επίδοξοι metal μουσικοί θα έδιναν κάποιο δεξί μέλος του σώματός τους για να είχαν την δυνατότητα να συνθέσουν λίγες μόνο από τις ιδέες που περιέχει ή να τις παρουσιάσουν αντίστοιχα εντυπωσιακά σε επίπεδο ήχου και ενορχηστρώσεων. Όμως, εδώ μιλάμε για τους Nightwish κι ο ανταγωνισμός τους δεν έχει να κάνει με το υπόλοιπο περιβάλλον, αλλά με το τι περιμένουμε από τους ίδιους. Η ευχή και κατάρα του να είσαι τόσο επιτυχημένος...

Για πρώτη φορά μια νέα δουλειά των Nightwish αφήνει την αίσθηση ότι δεν προσθέτει κάτι νέο στην παλέτα των Φινλανδών, διατηρώντας τους σε ένα υψηλό αλλά στάσιμο επίπεδο. Τα εντυπωσιακά soundtrack σημεία δίνουν αίσθηση μεγαλείου σε στιγμές, αλλά η αλήθεια είναι πως έχουν υπάρξει και εντυπωσιακότερα στο παρελθόν,  οι πίπιζες του μόνιμου πλέον Troy Donockley δεν αποτελούν πλέον νεοτερισμό (ίσα-ίσα που σε κάποιες στιγμές σαν να περιορίζουν τον ήχο), ενώ όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του μουσικού παζλ είναι τοποθετημένα στη θέση τους, κατά τα γνωστά.

Όσον αφορά στην Floor Jansen, δίνει την εντύπωση ότι προσπαθεί να τοποθετηθεί ανάμεσα στο διάστημα που χώριζε την Tarja και την Annette (το οποίο δεν το λες και μικρό). Ακουμπάει με ευκολία τα οπερετικά ύψη της πρώτης, αλλά δεν πατάει σε αυτά και δείχνει ότι μπορεί να καλύψει τις pop γραμμές της δεύτερης, αλλά ούτε εκεί εστιάζει και τόσο. Το ότι έχει εξαιρετική φωνή το ξέραμε και δεν θα μπορούσε να κρυφτεί, αλλά δεν μοιάζει όσο απελευθερωμένη όσο θα την περιμέναμε.

Παρ' όλα αυτά το άλμπουμ κυλάει με εξαιρετική άνεση και σε καμία περίπτωση δεν θα δυσανασχετήσει κάποιος ακούγοντάς το, περιλαμβάνοντας λίγο έως πολύ όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά της μουσικής που λατρεύουν οι οπαδοί των Nightwish εν έτει 2015. Υπάρχουν επικές στιγμές, με πλούσιες ενορχηστρώσεις, τις οποίες συναντούμε στο εναρκτήριο "Shudder Before Beautiful" και κυρίως στο κλείσιμο του 23-λεπτου "The Greatest Show On Earth", το οποίο αν και λίγο τραβηγμένο, παραμένει αρκούντως εντυπωσιακό, ειδικά τα σημεία στο πιάνο.

Ξεχωρίζουν οι δυο πιο heavy oriented συνθέσεις του δίσκου, το "Weak Fantasy" και το "Yours Is An Empty Heart" περιλαμβάνοντας όση τεχνογνωσία δεν είχαν οι Metallica στο να συνδυάζουν βαριά riff με ορχήστρες, όπως και μια σειρά τραγουδιών με πολύ όμορφες μελωδίες, ειδικά στα ρεφρέν, όπως το κάπως pop "Edema Ruh", το "Alpenglow" καθώς και το ομώνυμο. Αντιθέτως, με λίγη αυστηρότητα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως και fillers το μάλλον αδιάφορο "Our Decades In The Sun" και το "The Eyes Of Sharbat Gula" που απλά προλογίζει το επικό φινάλε του τελευταίου τραγουδιού. Κάπου ενδιάμεσα στέκεται το "My Walden", του οποίου η κέλτικη μελωδία είναι αρκετά «προβλεπέ», αλλά έχει κάποια καλά στοιχεία.

Η συνεισφορά του Marco Hietala στα φωνητικά είναι κάπως περιορισμένη, πιθανότατα γιατί το εύρος και το ύφος της φωνής της Floor δεν αφήνει τα κενά που έπρεπε να γεμίσει δίπλα στην Annette, ενώ από το άλμπουμ θεωρώ ότι λείπει είτε ένα μεγάλο single τύπου "Nemo" και "Amaranthe", είτε μια σύνθεση τύπου "The Islander" και "The Crow, The Owl And The Dove", όσο συμπαθητικό κι αν είναι το "Elan".

Αν κάποιος ισχυριστεί ότι οι Nightwish δεν κάνουν καλά αυτό που κάνουν στο "Endless Forms Most Beautiful", θα είναι άδικος μαζί τους, όμως την ίδια στιγμή τόσο οι υψηλές προσδοκίες που έχει δημιουργήσει ο καλλιτεχνικός οίστρος του Holopainen όσο και ο ενθουσιασμός που έφερε μαζί τους η Floor Jansen δεν καλύπτονται απόλυτα από το τελικό αποτέλεσμα. Χωρίς να αλλάζει κάτι από όσα ήδη ξέραμε και πιστεύαμε, το νέο άλμπουμ των Nightwish τους βρίσκει σταθερά ποιοτικούς αλλά και για πρώτη φορά καλλιτεχνικά στάσιμους.
  • SHARE
  • TWEET