Nightrage

Οι Nightrage είναι από εκείνους τους μουσικούς πιστούς στρατιώτες που σπανίζουν στις μέρες μας. Εκεί που πολλοί από τους συνοδοιπόρους τους στον χώρο του πάλαι ποτέ κραταιού μελωδικού death metal έριξαν νερό στο κρασί τους ή έφυγαν προς τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις, ο Μάριος Ηλιόπουλος και η παρέα του δεν σταμάτησαν ποτέ να υπηρετούν το ύφος που τους καθιέρωσε. Στην πολυετή πορεία τους υπήρξαν στιγμές πειραματισμού με διαφορετικούς ήχους (βάζετε εισαγωγικά κατά βούληση), αλλά ποτέ σε βαθμό που να αλλοιώσουν τον σήμα κατατεθέν ήχο τους ή με τρόπο που να φέρνει στο μυαλό μόδες.

Για να βγουν από τη μέση κάποια βασικά ζητήματα· αν για κάποιο λόγο περιμένατε κάτι ριζικά διαφορετικό από τα προηγούμενα άλμπουμ της μπάντας , μπορείτε να αποχωρήσετε από νωρίς. Όσοι τους έχετε αφήσει στις πρώτες δύο cult classic δουλειές τους, μην ελπίζετε σε κάτι τόσο εντυπωσιακό. Οι συμμετοχές επιφανών ονομάτων και η αίσθηση του ήχου που συμβαίνει τώρα έχουν μείνει στην προηγούμενη δεκαετία. Το σκανδιναβικής κοπής death των ημερών που οι At The Gates και οι Dissection μεσουρανούσαν μοιάζει πλέον νοσταλγικό, ενώ η σύνθεση του σχήματος έχει βρει τον κορμό της στα πρόσωπα των Ronnie Nyman και Magnus Söderman, πέρα από τον ιθύνων νου Ηλιόπουλο.

Αν έπρεπε να βρεθεί μια ενδεικτική θέση για το "Wolf To Man" στη δισκογραφία του συγκροτήματος, η πιο προφανής για τον γράφοντα θα ήταν κάπου ανάμεσα στο "Wearing A Martyr’s Crown" και το πρόσφατο "The Venomous". Η κιθαριστική δουλειά είναι για μια ακόμα φορά το άλφα και το ωμέγα των συνθέσεων, τα σκισμένα φωνητικά ακολουθούν λίγο πιο πίσω, και η παραγωγή παραμένει σε αναμενόμενα σύγχρονα metal επίπεδα. Η διαφοροποίηση αυτή τη φορά βρίσκεται στις εναλλαγές ταχυτήτων, που συνολικά μοιάζουν περισσότερο μοιρασμένες από ποτέ. Από την άλλη, κομμάτια σαν το ομώνυμο, το "Embrace The Nightrage" ή το "God Forbid" δεν ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα μονοπάτια.

Η όγδοη δουλειά των Nightrage περιέχει όλα όσα περιμένει όποιος έχει επίγνωση για το ποιόν του σχήματος. Νεύρο, μελωδίες, blast beats, σκανδιναβική αισθητική, όλα είναι εκεί, πηγαία όσο πάντα. Αναμενόμενα, υπάρχουν στιγμές που ξεχωρίζουν από το σύνολο και στιγμές που κάνουν λιγότερη εντύπωση (βλ. "Desensitized"/"Gemini" και "The Damned"/"Arm Aim Kill" αντίστοιχα), αλλά σε γενικές γραμμές τα σαράντα πέντε λεπτά κυλούν απροβλημάτιστα. Προσωπικά δεν θα έλεγα όχι σε μια απόπειρα στη λογική του "Insidious", σε κάθε περίπτωση όμως η προσέγγιση χωρίς καλεσμένους είναι κάτι παραπάνω από κατανοητή και σε τελική ανάλυση δικαιώνει την μπάντα.