Nightfall

Η ιστορία των Nightfall είναι λίγο πολύ γνωστή σε όποιον ασχολείται με την metal μουσική στην Ελλάδα. Όντας μία από τις παλαιότερες μπάντες της ελληνικής σκηνής, μνημονεύεται συχνά, όπως είναι φυσικό, από πολλούς για τη συμβολή της στα μουσικά δρώμενα της χώρας μας. Αυτό που σπανίως αναφέρεται όμως είναι ότι, σε αντίθεση με άλλους διακεκριμένους συναδέλφους τους, οι Nightfall θεωρούνται κι από ένα μέρος των ακροατών, ως κλασική περίπτωση μπάντας «πολύ κακό για το τίποτα».

Από τα doom/ death χρόνια των αδιάφορων, πρώιμων Paradise Lost επιρροών (και όλων των συναφών γκρουπ της εποχής), συνέχισαν την καριέρα τους πέφτοντας και αυτοί στην παγίδα της μόδας των gothic metal «τυροτράγουδων» που κατέκλυσαν την ευρωπαϊκή metal σκηνή από τα mid 90s και μετά, με μέτριες έως κακές κυκλοφορίες, όπως τα "Lesbian Show" (μόνο ο τίτλος ιντριγκάρει, για το περιεχόμενο ούτε λόγος) και "Diva Futura", για να φτάσουν στην διάλυση του συγκροτήματος το 2006.

Μία διάλυση αρκετά σύντομη όπως αποδείχθηκε, αφού το 2010 ο frontman και ιθύνων νους της μπάντας Ευθύμης Καραδήμας έφερε τους Nightfall και πάλι στο προσκήνιο με συμβόλαιο στην Metal Blade και ακόμα έναν αδιάφορο δίσκο. Το φετινό "Cassiopeia" συνεχίζει στο ίδιο μουσικό μοτίβο με τον προκάτοχό του, "Astron Black Αnd Τhe Thirty Tyrants". Η συνταγή κλασική και πολυδοκιμασμένη. Τυποποιημένα gothic metal κιθαριστικά θέματα, χιλιοπαιγμένα και μάλλον κουραστικά πλέον. Πλήκτρα για γέμισμα από δω και από κει για να ακουγόμαστε και ολίγον majestic και φυσικά safe και τέρμα διεκπαιρεωτικό γρύλισμα στο μικρόφωνο για να δικαιολογούνται ακόμα οι death/ black ταμπέλες στις περιγραφές της μπάντας.

Αν υπάρχει κάτι που διασώζεται στο ναυάγιο του "Cassiopeia" αυτό είναι η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή και καλύπτει κάπως την αδυναμία και το τετριμμένο των ιδιαίτερα flat συνθέσεων. Κατά τα άλλα το εξώφυλλο είναι σε απόλυτη αναλογία με το περιεχόμενο του δίσκου, ενώ και από τους τίτλους των τραγουδιών -χωρίς να έχω στίχους στα χέρια μου για να γνωρίζω στα σίγουρα- οι Nightfall δείχνουν να συνεχίζουν να κινούνται στο κλασικό αρχαιολατρικό τους μοτίβο.

Το ζήτημα με κάτι τέτοιους δίσκους είναι σε ποιους απευθύνονται πέρα από τους όποιους φαν της μπάντας. Μόνο σε κόσμο που αποθεώνει κακόγουστα πισωγυρίσματα από γκρουπ όπως οι Paradise Lost τα τελευταία χρόνια μπορώ να φανταστώ ότι θα έχει απήχηση, καθώς μιλάμε για έναν ήχο που -ευτυχώς- έχει πλέον παρακμάσει και έχει περάσει στο περιθώριο. Οι υπόλοιποι προσπερνάνε άφοβα χωρίς να χάνουν τίποτα. Έτσι και αλλιώς, ακόμα και η πλειοψηφία αυτών που θα ασχοληθούν αμφιβάλλω άμα θα θυμούνται το "Cassiopeia" σε έναν χρόνο από τώρα.