Nickel Eye

Οι Strokes μπορεί να μη μας απασχόλησαν ξανά τόσο έντονα όσο με τον πρώτο τους δίσκο, το περίφημο "Is This It" του 2001, και μπορεί να πιάνουμε τα 3 χρόνια πλέον από την τελευταία τους κυκλοφορία, αυτό δε σημαίνει όμως ότι τα μέλη τους έχουν μείνει στάσιμα. Μετά τους προσωπικούς δίσκους και τα projects των άλλων μελών, ήρθε και η ώρα του μπασίστα Nikolai Fraiture να μας δώσει ένα δείγμα γραφής. Κάτω από το όνομα-λογοπαίγνιο Nickel Eye αναλαμβάνει το μπάσο (φυσικά) αλλά και τις κιθάρες στο "Time Of The Assasins" και συσπειρώνει μία ομάδα φίλων γύρω του με πιο γνωστούς τον Nick Zimmer των Yeah Yeah Yeahs και την Regina Spector.

Η εισαγωγή με το βόμβο από τα ποτενσιόμετρα των ενισχυτών και το funky ρυθμό είναι ιδιοφυής μέσα στην απλότητά της, ουδόλως ενδεικτική όμως του τι θα επακολουθήσει. Αν και η έμφαση δίνεται σαφώς στο ρυθμό και την εναλλαγή του, η συνέχεια θα περάσει από το garage/indie του "You And Everyone Else", την πιο κοντινή στους Strokes στιγμή του άλμπουμ, όπου υπάρχουν και απόηχοι από τo dark/goth των '80s, επιπέδου Cure, για να καταλήξει στην ακουστική rock τραγουδοποιία του Dylan και του Cohen. Η επαφή με τα '80s αλλά και μία έκδηλη εσωστρέφεια δε χάνεται ποτέ, αλλά αυτό έχει να κάνει κυρίως με την παραγωγή και την ερμηνεία του Nikolai, παρά με τις συνθέσεις καθ' αυτές.

Οι οποίες συνθέσεις δείχνουν πως ίσως είναι λάθος να περιορίζεται το δημιουργικό κομμάτι των Strokes μόνο στον κύριο Casablancas όταν είναι φανερό πως μπορούν και τα άλλα μέλη να συνεισφέρουν. Τραγούδια όπως τα "You And Everyone Else", "Back From Exile", "Providence, RI", "Another Sunny Afternoon", ακόμα και η «ξεκάρφωτη» reggae του "Brandy Of The Damned", αποκαλύπτουν ένα αξιόλογο συνθετικό ταλέντο που, είτε μέσω της συνέχισης του project των Nickel Eye, είτε μέσω της «κανονικής» του μπάντας, θα έπρεπε να ακουστεί. Το ίδιο βέβαια δε θα μπορούσε να ειπωθεί και για τη φωνητική ερμηνεία, η οποία κρίνεται απλώς επαρκής.

O δίσκος κλείνει με μία πιστή απόδοση του "Hey, That's No Way To Say Goodbye" του Leonard Cohen, που, αντιθέτως με το τι λέει ο τίτλος, είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να πούμε αντίο. Ακούς;