Neil Young

"Show me the way and I follow you today".

Ο Neil επιστρέφει το 2007 με το sequel του "Chrome Dreams", ενός άλμπουμ που δεν κυκλοφόρησε ποτέ! Διόλου περίεργο βέβαια αυτό για τον ξεροκέφαλο και τελειομανή Καναδό που διέγραφε ολόκληρους δίσκους λίγο πριν την κυκλοφορία τους, όταν προέκυπταν διαφωνίες με τη δισκογραφική εταιρία ή όταν δεν ένοιωθε καλά με το τελικό αποτέλεσμα. Το πρώτο "Chrome Dreams" ήταν να κυκλοφορήσει το 1977 και περιείχε τους ύμνους "Like A Hurricane" και "Powderfinger", τα οποία εμφανίστηκαν τελικώς σε μεταγενέστερες κυκλοφορίες.

30 χρόνια μετά, μια συλλογή κομματιών έρχεται ως συνέχεια στη δισκογραφία του και αν νομίζετε ότι της λείπουν τα μεγάλα τραγούδια, απατάσθε φίλοι μου.

Πριν δούμε όμως ποια είναι αυτά, να ξεκαθαρίσουμε ότι το "Chrome Dreams ІІ" αποτελεί μια συλλογή τραγουδιών που δεν έχει μια συγκεκριμένη ταυτότητα, όπως το αντιπολεμικό και ηλεκτρισμένο "Living With War" ή το folk based "Prairie Wind" που είχε έντονο το στοιχείο της αναπόλησης.

Για τους οπαδούς του καλλιτέχνη θα έλεγα ότι θυμίζει άλμπουμ τύπου "Sleeps With Angels" και "Zuma". Άλμπουμ πολυσυλλεκτικά και με πολύ ξεχωριστές ηλεκτρικές στιγμές που δεν τα θυμόμαστε για τις folk συνθέσεις τους και, αν θέλετε να γίνω ακόμη πιο αυστηρός, δεν έχουν ισορροπία στην ποιότητα, αλλά αναλαμπές ιδιοφυΐας.
Έτσι και στο "Chrome Dreams ІІ" τα ακουστικά τραγούδια και οι νωχελικές μπαλάντες δε μας κερδίζουν (έχει γράψει πολύ καλύτερα ο Neil), αλλά τα ηλεκτρικά μας θυμίζουν όλους τους λόγους που αγαπήσαμε τον συνθέτη, στιχουργό, κιθαρίστα και τραγουδιστή.

Ξεκινώ με το ταξιδιάρικο "Spirit Road" και το «αλήτικο» "Dirty Old Man" με τους φοβερούς στίχους "It's a battle with the bottle / I 'll win it alright / but I lost another round / In the bar last night". Μουσικά το δεύτερο θυμίζει το "Piece Of Crap" και στιχουργικά το "Fuckin' Up", τον ροκ ύμνο για τους losers αυτού του κόσμου. Αμετανόητοι αλλά συνειδητοποιημένοι γέροντες που δεν το βάζουν κάτω είναι και αυτοί πρωταγωνιστές στο σύμπαν του Neil Young και όχι μόνο τώρα που μεγάλωσε και ο ίδιος. Θυμηθείτε το "Old Man" από το "Harvest", τραγούδι που γράφτηκε πριν 35 χρόνια, ή το "Old Laughing Lady".

Άφησα για το τέλος τα δύο μεγάλα τραγούδια του άλμπουμ. Το καθυστερημένο γύρω στα 20 χρόνια 18λεπτο έπος "Ordinary People" (γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του '80 και παίχτηκε ζωντανά μοναχά σε μερικές συναυλίες) δεν είχε ηχογραφηθεί ποτέ και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να διορθωθεί το λάθος αυτό. Πρόκειται για ένα μπλουζ ροκ ύμνο που περιγράφει ζωές «καθημερινών» ανθρώπων, όπως άνεργα μοντέλα, λαθρέμποροι, αλκοολικοί και εργάτες σε σιδηροδρόμους και εργοστάσια. Η γραφή του στιχουργού Young πολλές φορές αφήνει τον ακροατή με την απορία «κάνει χιούμορ ή τα λέει σοβαρά;» και δε μπαίνω καν στο πειρασμό να μαντέψω τι από τα δύο επιλέγει κάθε φορά. Ακούστε, διαβάστε τους στίχους και κρίνετε για τον εαυτό σας. Μουσικά, τα πνευστά (σαξόφωνα, τρομπέτες και τρομπόνια) δένουν καταπληκτικά με την ηλεκτρική κιθάρα, της οποίας τον ήχο πολλοί έχουν προσπαθήσει ανεπιτυχώς να μιμηθούν στο παρελθόν, και το αποτέλεσμα είναι ένα ακόμα μεγάλο τραγούδι για το βιβλίο της ιστορίας του ροκ.

Το δεύτερο τραγούδι που ξεχωρίζει είναι το "No Hidden Path", το πιο "Crazy Horse" κομμάτι του άλμπουμ. Θα μπορούσε να βρίσκεται μέσα στο "Sleeps With Angels", ένα από τα πιο εσωτερικά και εγκεφαλικά άλμπουμ του Young. 14 λεπτά -αχρείαστου για τους αμύητους, λατρεμένου για τους οπαδούς- τζαμαρίσματος (και μη με ρωτήσετε σε ποια ομάδα ανήκω!) και ο ακροατής ταξιδεύει σε ό,τι έχει αγαπημένο στις γωνιές της καρδιάς του.

Τελειώνοντας να αναφέρω το δεύτερο δίσκο (dvd) στην deluxe έκδοση, το οποίο περιέχει ολόκληρο το άλμπουμ σε high definition stereo ήχο και μπορείτε να το απολαύσετε βλέποντας ταυτόχρονα εναλλασσόμενες φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης και καταπληκτικής ομορφιάς από τη συλλογή παλαιών αυτοκινήτων του μουσικού.

Επενδύστε άφοβα στην καλή μουσική.
Καλή χρονιά σε όλους!