Neil Young & Crazy Horse

Προς τον υπεύθυνο ύλης του Rocking: Παραδίδω ως όφειλα το κείμενο για το νέο άλμπουμ του Neil Young. Παρακαλώ να μην δημοσιευθεί.

Ο κάθε άνθρωπος γεννιέται με ένα ταλέντο. Κάποιοι αποδεικνύουν ότι τα καταφέρνουν καλά σε διάφορα πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι το κλισέ «Ότι και να κάνει το κάνει καλά» δεν ισχύει για κανένα. Δεν ισχύει λοιπόν ούτε για τον Neil Young. (Παύση για να χωνέψω τι έγραψα μόλις).

Ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης (γλείψε μπας και σωθείς) πήρε τον τίτλο αυτό δίκαια διότι ποτέ δεν υπέκυψε σε κανενός είδους συμβιβασμό πάνω στο καλλιτεχνικό του όραμα. Όλα αυτά τα χρόνια οδήγησε σε άπειρες αλλαγές πορείας την καριέρα του και το μεγάλο του παράσημο είναι ότι ποτέ δεν κάθισε πάνω στην εκάστοτε επιτυχία. Δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις τον μουσικό που βγήκε σε περιοδεία μετά τον πιο πετυχημένο δίσκο του ("Harvest") επιλέγοντας κυρίως νέα τραγούδια μιας και για διάφορους λόγους είχε αλλάξει η ψυχοσύνθεσή του.

Τα παράσημά του πολλά αλλά αρκετές υπήρξαν και οι πατάτες με τις περισσότερες να συγκεντρώνονται στα 80s όταν έπαιξε από rockabilly (ντυμένος με ροζ κοστούμι) μέχρι μουσική επηρεασμένη από τους Devo και τους Kraftwerk περνώντας μάλιστα την φωνή του από Vocoder. Άμοιρε Geffen που ήθελες και Neil Young like music...

Ένα πράγμα που σίγουρα δεν είχε ποτέ o Καναδός ήταν η διασκευή. Πάνω λοιπόν που έχω ενθουσιαστεί με την επιστροφή του Ήχου των Crazy Horse η ανακοίνωση ενός άλμπουμ διασκευών με παραδοσιακά αμερικάνικα τραγούδια με «μαζεύει».

Το ταλέντο του Neil Young ήταν πάντα το να πιάνεται από ένα βίωμα, μια είδηση ή ένα ιστορικό γεγονός και να το δουλεύει στο περίεργο και αγύριστο κεφάλι του παρουσιάζοντας την εντελώς δική του οπτική. Τώρα διαλέγει να πάρει έτοιμα τραγούδια και στίχους και να τα Crazyhorsοποιήσει.To πρόβλημα είναι ότι ο γεροπαράξενος ποτέ δεν θα βγει να πει ανοιχτά ότι «σε αυτό το άλμπουμ έκανα την πλάκα μου». Δεν δίνει δεκάρα να εξηγήσει τίποτα. Για αυτό και εγώ δεν θα προσπαθήσω να καταλάβω και θα προσπαθήσω να γράψω μια κριτική με τον τρόπο που κι εκείνος γράφει μουσική. Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να μην διαβάσω όλη την Αμερικάνικη ιστορία για να μπορέσω να αποκωδικοποιήσω τα νοήματα των τραγουδιών. Είμαι σίγουρος ότι δεν το έκανε ούτε ο ίδιος ο Neil.

Αν εξαιρέσουμε τον ήχο της μπάντας που δείχνει να «βρίσκεται» (με τον κουλό τρόπο των Crazy Horse) το πρόβλημα είναι ότι λείπει η σπουδαία παραγωγή του "Le Noise", λείπουν οι κορυφαίες ενορχηστρώσεις του "Chrome Dreams II" και ο Young την πατάει με μονότονες ανακατασκευές παραδοσιακής μουσικής οι οποίες ακούγονται πρόχειρες και βιαστικές.

Το concept που τον θέλει τα τελευταία χρόνια να αναζητά τον πυρήνα της δημιουργίας απογυμνώνοντας τις συνθέσεις και ηχογραφώντας με την πρώτη βία με την δεύτερη εκτέλεση στο στούντιο όσο τίμιο κι αν είναι δεν οδηγεί πάντα στην «καρδιά του χρυσού». Βέβαια αυτή η τακτική δεν έδωσε μόνο τα απογοητευτικά "Fork In The Road" και "Greendale" αλλά μας εξέπληξε με το δυναμικό "Living With War" και το avant-garde στην απλότητά του "Le Noise". Το σωστό λοιπόν είναι και εγώ να γράψω για το πώς νιώθω για το άλμπουμ με τις πρώτες ακροάσεις και όχι αφού διυλίσω τον κώνωπα.

Η σύγκριση των εκτελέσεων σε τραγούδια όπως το "High Flyin' Bird" και το "Gallows Pole" με τις παλιότερες διασκευές των Jefferson Airplane και Led Zeppelin αντίστοιχα αλλά και η επιλογή ενός παραδοσιακού βρετανικού τραγουδιού όπως το "God Save The Queen" σε ένα άλμπουμ που ονομάζεται "Americana" μου το επιβεβαιώνει: O καλλιτέχνης είναι εδώ αλλά σε αυτή τη φάση θόλωσε το όραμα και η μούσα αναζητείται.

Τα λέμε στην επόμενη στροφή.

15 seconds review (εμπρός στον rock ψυχίατρο):

Το ραντεβού ακυρώθηκε. Για κακό άλμπουμ του Neil Young δεν μιλάω ούτε στον γιατρό μου. Ελπίζω να μην δημοσιευθεί αυτό το κείμενο. Αλλά αυτό είναι απόφαση του υπεύθυνου ύλης και όχι ενός ταπεινού συντάκτη.