Negura Bunget

Οι Negura Bunget επαναπροσδιορίζουν τους εαυτούς τους, όχι κάνοντας ολική αλλαγή μουσικής πορείας, μα πατώντας ένα άτυπο, σημειολογικό restart στην καριέρα τους. Για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία, να (ξανα-)πούμε ότι οι Ρουμάνοι Negura Bunget κυκλοφόρησαν έναν εκ των συγκλονιστικότερων δίσκων ατμοσφαιρικού black metal το 2006, το "Om". Από τα τρία μέλη των Negura Bunget του "Om", οι δύο αποχώρησαν κι έμεινε μόνος του ο ντράμερ Negru. Αυτός, στρατολόγησε μουσικούς, έβγαλε ένα άλμπουμ το 2010, τους έδιωξε πάλι όλους, πήρε άλλους το 2013, έδωσε πια τον χαρακτήρα κολεκτίβας και επιχειρεί, με αρκετή επιτυχία, να θυμηθεί τι σημαίνει το όνομα της μπάντας του: Καταχνιασμένα δάση.

Το πρώτο ντέμο του συγκροτήματος το μακρινό πια 1994 (τότε ονομάζονταν Wiccan Redde) έφερε τον τίτλο "From Transilvanian Forests", οπότε τι καλύτερο restart από ένα εκ των πλέον μεγαλεπήβολων εγχειρημάτων που μπορεί να κάνει ένα συγκρότημα: μια τριλογία δίσκων, αφιερωμένη στην Τρανσυλβανία. Το πρώτο μέρος είναι το φετινό "Tau", λέξη που δεν αναφέρεται στο ελληνικό ταυ -πρόκειται για τις μικρές λίμνες που βρίσκονται πάνω σε βουνά, μια οπτικοποίηση αρκούντως περιγραφική της μουσικής του άλμπουμ, αν βάλεις τη νύχτα στην εξίσωση.

Όλος ο δίσκος αποτελεί ένα γαϊτανάκι παραδοσιακής ρουμανικής μουσικής και ατμοσφαιρικού black metal. Ένας συγκερασμός μεταξύ της soundtrack-ικής σκοτεινιάς και της ηλεκτρισμένης επιθετικότητας. Πολλά ιδιαίτερα μουσικά όργανα θα κάνουν την κυρίαρχη εμφάνισή τους σε όλα τα κομμάτια: σαντούρι, ξυλόφωνο, ένα ντόπιο κόρνο ονόματι tulnic, nai (το τηγάνι-φλάουτο της Μολδαβίας) και καβάλι ή τζαμάρα (είδος φλάουτου που υπάρχει στη Ρουμανία, την Β. Ελλάδα και άλλα μέρη).

Το 10-λεπτο εναρκτήριο "Nametenie" συνοψίζει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά του δίσκου. Το υποβλητικό "Curgerea Muntelui" καταδεικνύει την αγάπη των Negura Bunget για τις βαριές, σκοτεινές ατμόσφαιρες. Το "Taram Valhovnisesc", το ένα από τα δύο καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ, δεν διστάζει να μπλέξει τα πλήκτρα με τα επιθετικά riff και να φέρει στο νου από την extravaganza των Sigh μέχρι τον ιδιαίτερο χαρακτήρα των Arcturus. Στο ίδιο κομμάτι κάνει την εμφάνισή του ο δικός μας Sakis Tolis των Rotting Christ.

Η μία κορυφή συναντάται πολλές φορές αμέσως μετά την προηγούμενη. Το "Impodobeala Timpului" που ακολουθάει σε χορευτικούς balkan ρυθμούς που εναλλάσσονται με black metal growls, ρουμανικά μοιρολόγια και εμβόλιμα κιθαριστικά σόλο, θα αποτελέσει ένα από τα πιο ιδιαίτερα τραγούδια της χρονιάς. Εδώ έχουμε συμμετοχή του Rune Eriksen (πρώην Mayhem).

Μπορεί το "Tau" να χάνει λίγο σε βάθος, καθώς δεν κρατάει πολλά πράγματα κρυφά για να στα φανερώσει με την πάροδο των ακροάσεων, κάτι που είναι συνήθως ζητούμενο σε τέτοιες μουσικές, ωστόσο τα καταφέρνει. Καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον για μια μπάντα που διατηρεί την ατμόσφαιρα στο black metal δίχως να χρησιμοποιεί την πολυχρησιμοποιημένη, πια, συνταγή του blackgaze, εμμένοντας στην προσωπική της ταυτότητα. Το ακούτε όλο εδώ.