Necrowretch

Οι Γάλλοι Necrowretch είναι ένα συγκρότημα που από τις πρώτες του κυκλοφορίες, μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον. Όντας λάτρης του blackened death, η ύπαρξη μιας γαλλικής (προφανώς) μπάντας η οποία φάνταζε ανερχόμενη και επιδιδόταν σε μια άκρως παλαιομοδίτικη προσέγγιση, ήταν ένα γεγονός που με ιντρίγκαρε. Το ντεμπούτο του, πίσω στο 2013, "Putrid Death Sorcery", είχε προκαλέσει ένα μικρό χαμό σε σχετικούς κύκλους, κάτι στο οποίο βοήθησαν και οι συγκυρίες της εποχής. Στην Century Media τότε, και εν μέσω μιας γενικότερης old school αναβίωσης, η μπάντα είχε τα φόντα να εξελιχθεί σε κρίσιμο παίχτη όσον αφορά τον εν λόγω ήχο.

Επιστρέφοντας στο σήμερα, οι Γάλλοι κυκλοφορούν τον τέταρτο δίσκο τους, ονόματι "The Ones From Hell" από τη Season Of Mist πλέον. Με τις ενδιάμεσες κυκλοφορίες να παγιώνουν ένα προσωπικό take πάνω στο αχανές αυτό ιδίωμα (έχουμε αναφερθεί πολλάκις στις διαφορετικές εκφάνσεις του black/death), οι απαιτήσεις είναι αρκετά στέρεες. Με τον παράγοντα της έκπληξης να φεύγει από τη μέση, αλλά και τις μέρες του revival, ως φαινόμενο, να έχουν μείνει στο παρελθόν, αυτό που έχει πρώτιστη σημασία στον ορίζοντα της νέας δεκαετίας, είναι οι συνθέσεις καθαυτές.

Πριν καταφτάσω όμως στον πυρήνα της νοοτροπίας της μπάντας, οφείλω να μνημονεύσω δυο πράγματα. Το εξώφυλλο, που θυμίζει μια κινέζικη εκδοχή του δράκου Ao Kuang, ήταν ευχάριστα απρόβλεπτη επιλογή της μπάντας. Αν υπάρχει όμως κάτι που μου τράβηξε το ενδιαφέρον περισσότερο και από τη μουσική του δίσκου καθαυτή, είναι η παραγωγή του δίσκου. Οι συνθέσεις ηχούν εκπληκτικά οργανικές, ο ήχος μπότας και ταμπούρου είναι για σεμινάριο, το μπάσο είναι εύηχο, ενώ οι κιθάρες είναι αρκούντως βρώμικες αλλά η διαύγεια τους κόβει και σαν σκουριασμένη λεπίδα.

Ηχητικά, η μπάντα επιχειρεί ξανά, να μεταδώσει την ηχητική της επίθεση. Το black/death των Necrowretch, συνεχίζει να ηχεί πολύ κοντά στο thrash των Merciless και των Possessed, αλλά δεν δανείζεται τόσο από αυτό. Σε σημεία, η τεχνοτροπία του riffing σηκώνει Necrovore και Aura Noir, αλλά και εκεί γίνεται με αρκετά έξυπνο τρόπο. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ηχητικής ταυτότητας της μπάντας πάντως, είναι πως τόσο διαμέσου των φωνητικών όσο και των leads και των mid tempo σημείων, δημιουργεί μια πρώιμη black metal ατμόσφαιρα. Υπάρχουν φορές, όπως στο "Darkness Supreme" (τι φινάλε είναι αυτό!) που παρατηρώ πως η συνθετική προσέγγιση είναι καθαρά black metal, αλλά με death metal κούρδισμα και νοοτροπία.

Στον υπότιτλο της παρούσας κριτικής, αναφέρω πως ο δίσκος ηχεί σαν soundtrack. Εδώ, βρίσκεται, το κυριότερο μειονέκτημα που μπορώ να προσάψω στο "To Ones From Hell", πέραν της έλλειψης πρωτοτυπίας, κάτι που όμως δεν είναι ζητούμενο άρα θεωρείται και άκαιρο. Όπως σε ορχηστρικά soundtracks ταινιών, αυτό στο οποίο εστιάζει ο ακροατής, είναι οι ψυχολογικές διατάσεις που προκαλούν τα επιμέρους μουσικά θέματα. Στον εν λόγω δίσκο, η συνολική αίσθηση που μεταδίδει η μπάντα, υπερισχύει των επιμέρους συνθέσεων. Με πιάνω να θυμάμαι μουσικά χωρία και όχι ολοκληρωμένα τραγούδια, ενώ η παραγωγή και η ροή του δίσκου ενισχύουν σημαντικά την τελική αίσθηση.

Πάραυτα, η καταιγιστική έναρξη του "Pure Hellfire" σε μεταφέρει απευθείας στους τελευταίους κύκλους της κόλασης, ενώ ο old school κόλαφος του "Luciferian Sovranty" είναι απλά τρομερός, αποτελώντας μια σύνθεση των επιμέρους πτυχών της μπάντας. Το τρόπον τινά ομότιτλο, ρίχνει τις ταχύτητες, μαυρίζοντας τον ήχο της μπάντας περεταίρω, θυμίζοντας κάτι από την πρώιμη δισκογραφία των Necrophobic. Tα 37 λεπτά του δίσκου διανθίζονται και από ορχηστρικά περάσματα, ενισχύοντας την αίσθηση του soundtrack, ενώ οι πιο αργές συνθέσεις, δεν υφίσταται ως αυτοσκοπός μιας δήθεν ποικιλομορφίας. Το "Codex Obscuritas", με περάσματα ακόμη και από πρώιμο μεσογειακό black metal, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη.

Στις απαρχές της καριέρας τους, η ίδια η μπάντα μας είχε εκμυστηρευτεί πως «οι Necrowretch θα παραμείνουν στα pits της κόλασης». Η μπάντα, όντως συνθέτει death metal, με ένα προσωπικό, σατανικό τόνο, και το αποτέλεσμα εκπέμπει μια καλώς εννοούμενη εσωστρέφεια. Το "The Ones From Hell" είναι καταιγιστικό, είναι παλαιομοδίτικο, διαθέτει τις στιγμές του, και χωρίς να συγκλονίζει, δίνει τροφή σε όσους είναι εθισμένοι σε αυτήν την αρχαϊκή αισθητική.