Neal Morse

Το 2017 πρέπει να καταγραφεί ως ξεχωριστό έτος για έναν ακόμα λόγο, καθώς είχαμε την σπάνια περίπτωση, εδώ και πολλά χρόνια, να μην κυκλοφορήσει ένα στούντιο άλμπουμ ο Neal Morse, με κάποιο από τα σχήματα στα οποία συμμετάσχει. Πάντως, στο ενδιάμεσο των διάφορων πραγμάτων που έκανε, ηχογράφησε ένα προσωπικό άλμπουμ για να το κυκλοφορήσει στις αρχές του 2018...

Όπως είχε κάνει με το "Songs From November", έτσι κι εδώ φοράει το easy listening καπέλο του, με το οποίο γράφει πολύ απλές συνθέσεις, οι περισσότερες εκ των οποίων πρακτικά φτιαγμένες για να μπορεί να τις αποδίδει μόνος του με μια κιθάρα, όπως και μάλλον τις έγραψε. Ήτοι, κάνει αυτό που στην Αμερική ορίζεται ως singer/songwriter ύφος και στο οποίο ο Morse θεωρούσε πριν 25 χρόνια ότι θα βρει την επιτυχία ως μουσικός, για να βρει τελικά την υγεία του στα prog έπη.

Αυτήν τη φορά επιχειρεί να πάρει έναν ρόλο storyteller στα περισσότερα τραγούδια του, όπως με χιούμορ παραδέχεται στο εναρκτήριο τραγούδι, "Living Lightly", όπου λέει ότι «θα προσπαθήσει να είναι απλός κι αληθινός, σαν ένας μικρός Neil... Young». Στην πραγματικότητα όμως τα περισσότερα τραγούδια είναι πιο κοντά στον John Mayer παρά στον Neil Young.
Έτσι, σε πολύ χαλαρό ύφος κυλάει το άλμπουμ, με ιστορίες γύρω από το πώς γνώρισε τη γυναίκα του ή τι σημαίνει για αυτόν η οικογένειά και το σπίτι του, με μοναδική εξαίρεση το “He Died At Home”. Το συγκεκριμένο τραγούδι μιλάει για την μετά-τραυματική εμπειρία του νεαρού William, ο οποίος κατάφερε να γυρίσει από τον πόλεμο και τελικά να αυτοκτονήσει στο δωμάτιό του, μην μπορώντας να διαχειριστεί αυτά που είδε κι αυτά που έκανε. Ίσως θα έπρεπε να περιλαμβάνει λίγη περισσότερη κριτική σε άλλο επίπεδο, αλλά ο Morse εστιάζει περισσότερο στο προσωπικό δράμα κι δεν δίνει κοινωνικό-πολιτική σκοπιά στους στίχους.

Μαζί με αυτό, υπάρχει το χαβαλεδιάρικο "Manchester" (που τελικά δεν έχει θάλασσα), το groovy/catchy "Wave On The Ocean", το up tempo "Good Love Is On The Way" και το ιδιαίτερο κλείσιμο του "If Only I Had A Day", όπου Morse να κάνει μια σύνοψη του τι θα έκανε αν η κλεψύδρα του χρόνου που του απομένει σε αυτή τη ζωή άδειαζε όλο και πιο γρήγορα. Τα παραπάνω, μαζί με το "Living Lightly", αποτελούν και τις πιο όμορφες στιγμές του άλμπουμ.

Από την άλλη, συνθέσεις σαν το "Joanna" και το "Selfie In The Square" ή το "Old Alabama" (στο οποίο φαντάζομαι πως τραγουδάει η κόρη του), τις βρίσκω ιδιαίτερα ανούσιες ακόμα και για ένα τέτοιου τύπου άλμπουμ και όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένες. Πάντως, ένα στοιχείο που δίνει πόντους στο άλμπουμ, είναι η πολύ καλή δουλειά σε επίπεδο παραγωγής κι ενορχήστρωσης, κάτι που ο Morse κατέχει σε εξαιρετικό βαθμό.

Σε γενικές γραμμές, το άλμπουμ κυλάει ήρεμα κι αβίαστα, χωρίς να συγκλονίζει, αποτελώντας ευχάριστο άκουσμα για να παίζει στο background, αλλά όσο εύκολο ακούγεται μάλλον και τόσο εύκολα θα ξεχαστεί.

Ίσως σε μερικές περιπτώσεις, σαν αυτή του Neal Morse, το απλό μοιάζει να είναι όντως το δύσκολο, αλλά το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι - παρόλο που δεν τα καταφέρνει άσχημα - δεν είναι αυτό το ύφος που του ταιριάζει στην πραγματικότητα.