Nahemah

Σύμφωνα με μύθους Καμπαλιστικών παραδόσεων, ο Αδάμ είχε δύο γυναίκες, τη Lilith και τη Nahemah. Και οι δυο στη συνέχεια έγιναν δαίμονες. Η πρώτη εκπροσωπούσε την κακιά φύση του ανθρώπου, ενώ η δεύτερη, όντας πανέμορφη και αγνή, την καλή. Άλλοι πάλι λένε πως Nahemah ήταν το πραγματικό όνομα της Εύας. Όπως και να 'χει, αυτό το όνομα διάλεξαν πριν δέκα χρόνια περίπου οι πέντε Ισπανοί για το συγκρότημα τους, που επανέρχονται στις αρχές του 2007 με την τρίτη τους δουλειά, σε καινούρια εταιρεία, με τίτλο "The Second Philosophy".

Οι Nahemah βρίσκονται ανάμεσα στους σκοτεινούς, μελαγχολικούς ήχους των Dark Tranquility και τα ορχηστρικά, μελωδικά μέρη των Mogwai. Όμως σε αυτό το άλμπουμ ξεφεύγουν αρκετά από το μέχρι τώρα Moonspell χρώμα και διανύουν πιο κατατονικά μονοπάτια, στο ύφος των Opeth και των Isis. Μη βιάζεστε όμως: ακούγοντας ξανά και ξανά θα διαπιστώσετε και εσείς ότι δεν υπάρχει ομοιομορφία. Λες και προσπαθούν να δείξουν όλες τις ιδέες (που είναι πολλές) και τις ικανότητες τους με τη μία. Ωραία, καταθλιπτική ατμόσφαιρα, με καθαρά ή μη φωνητικά, μελωδικές ή χαοτικές συνθέσεις, ένα απίστευτο πάνω- κάτω που διαρκεί από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς να πηγαίνει κάπου τον ακροατή, δηλαδή στην πηγή. Λίγο Opeth, λίγο Celestial Season, άντε και λίγο Dark Tranquility και αυτό ήταν. Τέλος.

Θα ξεχωρίσω τα "Killing My Architect" και "Phoenix" λόγω αυθεντικότητας - νομίζω ότι είναι πιο κοντά στο στυλ τους και δε δίνουν την εντύπωση της αντιγραφής, σε σχέση με τα υπόλοιπα. Επίσης πολύ ωραία γεύση μου άφησε και το "The Speech", το οποίο είναι εντελώς Explosions In The Sky, αλλά πολύ ταξιδιάρικο.

Σίγουρα δε θα ακούσετε κάτι καινούριο στο "The Second Philosophy", αλλά ίσως και να αξίζει να το προσπαθήσετε. Πολύ καλοστημένο από άποψη παραγωγής και εκτέλεσης, προσεγμένο, αλλά του λείπει το περιεχόμενο. Κρίμα Nahemah, σε έφαγε η Lilith μου φαίνεται τελικά...