Naglfar

Pariah

Century Media (2005)
24/08/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Σουηδοί blacksters θεωρούνταν πάντα μία σεβαστή δύναμη στο χώρο του μελωδικού black metal, ιδιαίτερα μετά τους δίσκους τους "Diabolical" (1998) και -του πολύ επιτυχημένου εμπορικά- "Sheol" (2003). Η επιτυχία αυτή οδήγησε και στο συμβόλαιο με την Century Media και στις εσωτερικές τους ανακατατάξεις. Ο πολύ καλός τραγουδιστής και ιδρυτικό μέλος, Jens Ryden, αποφάσισε να αποχωρήσει από τη μπάντα και τα φωνητικά πλέον έχει αναλάβει ο μπασίστας του σχήματος, Kristoffer W. Olivius, του οποίου η φωνή είναι πολύ κοντά στον προκάτοχο του αλλά υστερεί λίγο σε "κακία" και αγριάδα.

Με νέο συμβόλαιο στο συρτάρι, κυκλοφορούν φέτος την τέταρτη δουλειά τους "Pariah" η οποία είναι πάλι ένα αρκετά αξιοσέβαστο album μελωδικού Σουηδικού black. Η ταμπέλα των Dissection ίσως ποτέ να μη φύγει από πάνω τους αλλά στο νέο δίσκο βλέπουμε και πολλές αναφορές στους πρόσφατους Dimmu Borgir (μέχρι και τα ίδια εφέ στη φωνή που είχαν οι Dimmu στο "Puritania" πρόσεξα). Η διαφορά είναι ότι οι Naglfar δεν παρουσιάζουν το υλικό τους τόσο "εμπορικά" καθώς και το ότι οι μελωδίες τους δεν είναι μελιστάλαχτες αλλά ιδιαίτερα υποχθόνιες και "evil".

Παρόλα αυτά το υλικό δεν είναι τόσο ακραίο ώστε να μην απευθύνεται σε μεγάλη μερίδα του metal κόσμου και πράγματι είναι εύκολο να δει κανείς ότι με την κατάλληλη προώθηση οι Naglfar άνετα θα μπορούσαν να γίνουν οι νέοι ήρωες του νέο-black κινήματος, ένα κίνημα που στην ουσία, αν εξαιρέσουμε τα φωνητικά, είναι καθαρό heavy-power metal "in disguise".

Οι Naglfar πάντως προσφέρουν άφθονο δικασίδι και blast beats και αυτό τους κάνει ίσως λιγότερο "politically correct" σε σχέση με μπάντες όπως οι Dimmu Borgir και Cradle Οf Filth. Αναλύοντας το "Pariah" λίγο περισσότερο βλέπουμε ότι σε ελάχιστα σημεία διαφέρει ουσιαστικά από το "Sheol" και η αλήθεια είναι ότι η μπάντα επαναλαμβάνεται αρκετά μέσα στο δίσκο. Η παραγωγή είναι ιδιαίτερα "λεπτή" και "κοφτερή", κάτι που συμβάλει στη διαύγεια των οργάνων, αν και θα ήθελα να ακούω τον πολύ καλό drummer Mattias Grahn λίγο περισσότερο. Στο σύνολο το άκουσμα είναι πολύ ικανοποιητικό με όμορφες συνθέσεις και ενορχήστρωση, συνδυάζοντας, όπως αναφέρει το press report, την αγριάδα του "Diabolical" με την ωριμότητα του "Sheol". Οι οπαδοί που δε θέλουν τα συγκροτήματa τους να αλλάζουν, μόλις βρήκαν το νέο τους κόλλημα με το "Pariah". Αυτοί που περίμεναν να ακούσουν κάτι καινούριο θα απογοητευτούν.

  • SHARE
  • TWEET