Nachtmystium

Υπάρχουν κάποιοι δίσκοι που χρειάζεται να τους ακούσεις πολλές φορές για να εκτιμήσεις στοιχεία από την μάλλον αμφιλεγόμενη αξία τους, αλλά υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που σε αρπάζουν από την πρώτη στιγμή. Αυτό ακριβώς κάνει και το "The World We Left Behind", η έβδομη κατά σειρά και τελευταία ολοκληρωμένη δουλειά των Nachtmystium.

Με την πρώτη ακρόαση γίνεται αντιληπτό ότι οι πρόσφατες «συναλλαγές» του Blake Judd με τον νόμο δεν έδειξαν να επηρεάζουν την έμπνευσή του, όπως και το γεγονός της όποιας συναισθηματικής φόρτισης για την τελευταία δουλειά της μπάντας. Σε γενικές γραμμές, οι Αμερικάνοι στοχεύουν σε κάποια ευκολομνημόνευτα και ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα τεχνάσματα και επιμένουν να ενσωματώνουν στον μαυρομεταλλικό τους ήχο στοιχεία από άλλα metal ιδιώματα, ενώ παράλληλα θυμούνται κάποιους από τους πειραματισμούς των "Meddle...", χωρίς ωστόσο αυτό να γίνεται ιδιαίτερα εμφανές.

Η εισαγωγή με τον τίτλο "Intrusion" φέρει μια έντονη μαυρομεταλλική αύρα πριν ολοκληρωθεί με ένα ογκώδες death metal πέρασμα, ενώ στο "Fireheart" πρωτοστατεί αρχικά ένα heavy metal riff και στη συνέχεια παίρνει τον λόγο ο ίδιος ο Judd με τα χαρακτηριστικά φωνητικά του. Στο "Into The Endless Abyss" έρχεται η πιο ακραία μαυρομεταλλική στιγμή, με την ταχύτητα να αυξάνεται και το σιδηροδρομικό riff να παίρνει τα ηνία, στρέφοντας  υπερήφανα το βλέμμα προς την Νορβηγία.

Συνολικά στο άλμπουμ κυριαρχούν οι μεσαίες και αργές ταχύτητες, που σε συνδυασμό με τις δεμένες συνθέσεις συνθέτουν έναν αρραγές και μεστό τελικό αποτέλεσμα, ενώ ορισμένες εξωγενείς παρεμβολές οι οποίες κάνουν την εμφάνισή τους, όπως συμβαίνει στην εισαγωγή του ομώνυμου κομματιού, το πιθανότερο είναι ότι θα απασχολήσουν τους πιο παρατηρητικούς ακροατές. Σε πολλές σημεία οι ακραίες στιγμές παραμερίζουν για να αναδειχθούν μελωδίες και ατμόσφαιρα, με καλύτερο δείγμα τα σχεδόν επτά λεπτά του "In The Absence Of Existence", το οποίο μεταξύ άλλων αποτελεί ένα από τα δάνεια της μπάντας από το ίδιο της το παρελθόν.

Δεν θα μπορούσε να βρεθεί πιο ταιριαστός επίλογος στην ιστορία των Nachtmystium από το "Epitaph For A Dying Star" με τις υπέροχες γυναικείες φωνητικές γραμμές που κλείνει τον δίσκο και δημιουργεί όλη την πρέπουσα μελαγχολία.

Αν σύμφωνα με τα λεγόμενα αυτό είναι όντως το τελευταίο άλμπουμ μιας μπάντας που ταξίδεψε αλλά και δίχασε σε κάποιες στιγμές αρκετούς, για περισσότερο από μια δεκαετία, πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι. Μας αφήνουν με καλές εντυπώσεις, περιμένοντας ωστόσο τη συνέχεια του Blake Judd με ενδιαφέρον. Το "The World We Left Behind" δεν αποτελεί κάποιο αριστούργημα, ούτε είναι ο δίσκος που θα σου αλλάξει τη ζωή. Είναι όμως ένα πολύ καλό δείγμα σύγχρονου και ανοικτόμυαλου black metal, που θα μας κάνει να θυμόμαστε τους Nachtmystium με νοσταλγία.