Myles Kennedy

Υπάρχουν φορές που ένας δίσκος αφήνει την αίσθηση πως περιλαμβάνει ένα «κρυφό συστατικό», το οποίο κάνει τη διαφορά. Οι συνθέσεις, το παίξιμο, οι ερμηνείες, η παραγωγή, η πρωτοτυπία και όλοι οι συναφείς (μετρήσιμοι) παράγοντες αποτελούν την απαραίτητη βάση, αλλά όταν σε αυτά προστίθεται η κατάθεση ψυχής του δημιουργού είναι που προκύπτει η μαγεία. Ενδεχομένως τα παραπάνω να ακούγονται κάπως γενικά κι αόριστα, αλλά τα κρίνω απαραίτητα για να μιλήσω για το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Myles Kennedy.

Αρχικά, ο ίδιος (μάλλον ορθά) θεώρησε ότι δεν έχει νόημα να βγάλει ένα προσωπικό άλμπουμ που θα κινείται στο ίδιο μουσικό ύφος με αυτό που τον έχει κάνει δημοφιλή ως τώρα. Έτσι, έβαλε στο ντουλάπι ένα άλμπουμ που είχε ήδη έτοιμο εδώ και χρόνια κι έγραψε ένα εντελώς καινούργιο μέσα σε μερικούς μήνες, που υφολογικά κινείται πιο κοντά στα blues, στην country και στο singer-songwriter ύφος. Ως εκ τούτου όποιος περιμένει ηλεκτρισμένες κιθάρες και το hard rock συνθέσεις θα απογοητευτεί, καθώς την φωνή του συνοδεύει η ακουστική του κιθάρα (με κάμποσο slide), συνεπικουρούμενη ανά περίπτωση από μαντολίνο, lap steel και επιμέρους κρουστά.

Εδώ, αξίζει να αναφερθεί πως το μουσικό background του Kennedy είναι αρκετά πολυδιάστατο, καθώς ξεκίνησε από καθηγητής κιθάρας σε ωδεία, έπαιξε fusion με τους Cosmic Dust Fusion Band, κινήθηκε σε funk rock φόρμες με τους Citizen Swing και έπαιξε alternative/hard rock με τους Mayfiled Four πριν έρθει η αναγνώριση μέσω των Alter Bridge και της σύμπραξης με τον Slash. Αλλά, εδώ φοράει ένα νέο (καουμπόικο) καπέλο και βαδίζει σε μονοπάτια που η αλήθεια είναι πως του ταιριάζουν και πως έχει το υπόβαθρο να τα υποστηρίξει.

Όμως, νομίζω πως ο κομβικός παράγοντας που καθορίζει το άλμπουμ είναι η απόφαση να διηγηθεί μέσα από τους στίχους του την ιστορία που καθόρισε την ζωή του. Όταν ο Kennedy ήταν μόλις τεσσάρων ετών, ο πατέρας του απεβίωσε λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων του, που του απαγόρευαν να πάρει οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή για να ιατρευτεί (ίσως η αίρεση των Christian Science να είναι γνωστή σε κάποιος λόγω του James Hetfield). Έτσι, οι πληγές που έμειναν ανοικτές, τα «αναπάντητα γιατί» και τα «τι θα γινόταν αν» κατακλύζουν τους στίχους των τραγουδιών, προσδίδοντας επιπλέον ειδικό βάρος στο "Year Of The Tiger".

Μουσικά, το άλμπουμ είναι ένα ταξίδι σκέψεων και συναισθημάτων, από το folky και πιασάρικο ομότιτλο τραγούδι και την slide κιθάρα του "Blind Faith", ως τις υπέροχες μελωδικές γραμμές του "The Ghost Of Sangri La" και το rockabilly του "Devil On The Wall". Η μελαγχολία του "Turning Stones" φέρνει στο νου το σπουδαίο soundtrack του Into The Wild του Eddie Vedder, ενώ το φορτισμένο “Nothing But A Name θα ταίριαζε άψογα σε ένα άλλο soundtrack, αυτό του Sons Of Anarchy. Το "Haunted By Design" είναι πανέμορφα εσωστρεφές και το "Songbird" προσφέρει ένα μεγάλο, ανθεμικό refrain. Όλα τα τραγούδια μοιάζουν με μικρές καταθέσεις ψυχής ενός ανθρώπου που προσπαθεί να διαχειριστεί την απώλεια, που αμφισβητεί την πίστη, που κοιτάζει τους δαίμονές του κατάματα, που βρίσκει ήρωες ("Mother") και που δεν σταματάει μέχρι να βρει την λύτρωση μέσα του.

Όμως, υπάρχουν και δυο συναισθηματικές κορυφώσεις, που έρχονται με τις δυο πιο (ενορχηστρωτικά) διαφοροποιημένες συνθέσεις. Η πρώτη έρχεται νωρίς, με το σκοτεινό, σχεδόν πένθιμο "The Great Beyond" όπου ο Kennedy προσεγγίζει την απώλεια με μια συγκλονιστική σύνθεση και ερμηνεία, ενώ η δεύτερη έρχεται λίγο πριν το τέλος με το "Love Can Only Heal", όπου γίνεται η μετάβαση από το σκοτάδι στο φως, στην καλύτερη σύνθεση του άλμπουμ.

Πρόκειται για ένα άλμπουμ που είναι φτιαγμένο να βιωθεί με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο γράφτηκε: «προσωπικά». Άλλος θα ταυτιστεί, άλλος θα βρει στοιχεία που τον εκφράζουν και μπορεί να τα μεταφράσει στις δικές του εμπειρίες, ενώ άλλος απλώς θα απολαύσει τα καταπληκτικά τραγούδια που περιλαμβάνει. Διότι, όσο κι αν είναι η ιστορία αυτή που δίνει την υπεραξία, το "Year Of The Tiger" είναι πρωτίστως ένα άλμπουμ γεμάτο καλή μουσική και μεγάλες ερμηνείες.

Με την ολοκλήρωση κάθε ακρόασης σκέφτομαι πως οφείλουμε να είμαστε ευγνώμονες που υπάρχουν (αρκετοί) καλλιτέχνες σαν τον Myles Kennedy, οι οποίοι πέραν του ταλέντου τους δεν διστάζουν να εκθέσουν τα προσωπικά τους βιώματα σε δημόσια θέα, να μιλήσουν ανοιχτά για τους δαίμονες που αντιμετωπίζουν κάθε βράδυ στο κεφάλι τους και να εκφράσουν μέσω των τραγουδιών τους όσα πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να μοιραστούν με τους υπόλοιπους γύρω τους. Κάπως έτσι η μουσική ανάγεται σε ανεκτίμητο σύμμαχο απέναντι στους αφανείς αγώνες που όλοι δίνουμε λιγότερο ή περισσότερο σε καθημερινή βάση. Το "Year Of The Tiger" είναι τέτοιο άλμπουμ.