My Dying Bride

Βλέποντας τον εαυτό σου να προσπαθεί να μετακινήσει το μισοπαράλυτο σώμα του με τα χέρια μόνο, έρποντας, αρπάζοντας και τραβώντας ότι βρεθεί μπροστά του, διαγράφοντας μια φαινομενικά τεράστια απόσταση, χωρίς να καταφέρνει σχεδόν τίποτα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, αναρωτιέσαι αν αξίζει να παλέψεις τόσο για να βγεις τελικά στο φως, αν αξίζει να ανταλλάξεις τη γλυκιά αίσθηση του σκότους με τη ζεστασιά του φωτός...

Οι My Dying Bride είναι απ' τις λίγες μπάντες που με τον ερχομό κάθε νέου τους album, είσαι σχεδόν σίγουρος τι πρόκειται να ακούσεις, αλλά πάντα πέφτεις έξω. Έτσι κι εδώ, μας εκπλήσσουν για ακόμα μια φορά. Βγάζοντας το σκοτάδι από μέσα μας, για να βάλουν ακόμα περισσότερο. Καταφέρνουν να αναπτύσσονται μέσα σου, καταβροχθίζοντας όλες τις ευχάριστες στιγμές σου και χτυπώντας τις αδυναμίες να βγουν προς τα έξω, και αυτό ήταν... εκτεθειμένος πλέον από κάθε πλευρά, μένεις μόνος στο σκοτάδι, με μάτια ανοιχτά/κλειστά, ελπίζοντας ότι από στιγμή σε στιγμή κάποιος θα ανοίξει τα φώτα και θα 'ναι όλα όπως πριν... αλλά ποτέ δε συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Το ύφος των My Dying Bride γνωστό, συμπαγές doom/death σκεπασμένο με ένα goth πέπλο που σέρνεται μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι. Ένα απέραντο βαρύ σκοτάδι που καταπίνει τα πάντα στο πέρασμά του. Όλα αυτά φυσικά είναι λόγια (light), που δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να περιγράψουν το βίωμα της ατμόσφαιρας που υπάρχει στα κομμάτια αυτού του δίσκου (darkness). Για ακόμα μια φορά οι Βρετανοί μας δείχνουν (χωρίς να χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα) πόσο μεγάλη μπάντα είναι.

Το "Songs Of Darkness, Words Of Light" είναι ένα σκατόψυχο αριστούργημα, που καταφέρνει με επιβλητικό τρόπο, να αφήσει να διαρρεύσουν από μέσα του ατελείωτη θλίψη και απέραντο σκοτάδι. Καταφέρνει να ακούγεται τόσο πικρόχωλο και τόσο επικό ταυτόχρονα, που σε κάνει να απορείς με τη δημιουργικότητα κάποιων ανθρώπων. Οι χαρακτηριστικές My Dying Bride μελωδίες δε λείπουν φυσικά, είναι τόσο άψογα δουλεμένες που ταυτίζεσαι μαζί τους και νιώθεις τόσο οικείο το περιβάλλον γύρω σου, κι ας είναι τα μάτια σου κλειστά. Τα πλήκτρα δίνουν τον δικό τους αγώνα για να κάνουν το σκοτάδι πιο μαύρο... και φυσικά τα καταφέρνουν. Η φωνή σε σημεία ακούγεται τόσο ακραία που αμφιβάλω αν την έχουμε ξανακούσει έτσι στο παρελθόν.

Η παραγωγή είναι διαμάντι και ολοκληρώνει αυτό το αριστούργημα με τον καλύτερο τρόπο. Φυσικά θα μπορούσα να γράφω όλη τη μέρα και να μην έχω καταφέρει να περιγράψω αυτό το έπος, έτσι σταματάω κάπου εδώ γιατί και μια μόνο ακρόαση μπορεί απλά να καταφέρει περισσότερα...

...είναι μάλλον ανώφελο να σκέφτεσαι τι αξίζει και τι όχι, να προγραμματίζεις κινήσεις με σκέψεις που μπορεί από στιγμή σε στιγμή να γκρεμιστούν και να μείνεις μετέωρος στο κενό της ανυπαρξίας...