19 χρόνια μετά τη δημιουργία τους, οι My Dying Bride κυκλοφορούν φέτος το δέκατο δίσκο τους με τίτλο "For Lies I Sire". Αυτή τη χρονιά και τα τρία βρετανικά συγκροτήματα που έθεσαν τις βάσεις της doom / gothic σκηνής επιστρέφουν με νέους δίσκους, ενώ ένα χρόνο πριν είχαν πραγματοποιήσει περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων, γιορτάζοντας τις σχεδόν δύο δεκαετίες ύπαρξης τους. Πρώτοι απ' όλους οι σκοτεινοί πρίγκιπες My Dying Bride κυκλοφορούν το "For Lies I Sire", τρία χρόνια μετά το "A Line Of Deathless Kings", με αρκετές αλλαγές στη σύνθεση τους και με την πολυαναμενόμενη επιστροφή του βιολιού να φαντάζει ανίκανη να σταθεί επάξια απέναντι στις υπερυψηλές απαιτήσεις των οπαδών, που λάτρεψαν αυτό το έγχορδο στη μπάντα.
Ακούγοντας το, λοιπόν, για πρώτη φορά, ομολογώ πως δε μου έδειξε εξαρχής τις προθέσεις του. Όπως αρκετοί ακόμα, περίμενα το βιολί να κατέχει μια πιο κυρίαρχη θέση στις νέες συνθέσεις, πράγμα που δεν πλησιάζει στο ελάχιστο την πραγματικότητα. Τα κατά βάση αργόσυρτα κομμάτια περιέχουν πολύ περισσότερα πλήκτρα, παρά βιολί. Ένα βιολί που σε μερικές περιπτώσεις φαντάζει αρκετά τεχνητό, δίχως να δένεται τόσο με τα υπόλοιπα όργανα, όπως στο παρελθόν. Τα αργόσυρτα ακόρντα και τα τύμπανα συμπληρώνουν οι καλοδουλεμένες κιθαριστικές μελωδίες, βουτηγμένες μέσα στα πιο σκοτεινά πηγάδια των ανεκπλήρωτων επιθυμιών και του πεσιμισμού, ικανές να σε οδηγήσουν σε μια μοιραία μετωπική σύγκρουση με τους γειτονικούς τοίχους.
Για μια ακόμα φορά ο Stainthorpe δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, βγάζοντας προς τον ακροατή μια αποπνικτική μαυρίλα, κατάλοιπο του άσβηστου πόνου, της απώλειας και της παθητικής αναμονής ενός αναπόφευκτου τέλους, ντύνοντας έτσι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το κατά τα άλλα εξαιρετικό ορχηστρικά υλικό. Κάποιες φορές είναι να απορείς πώς καταφέρνει ένας άνθρωπος να αναπαράγει ζωντανά αυτά τα κομμάτια, δίχως να επηρεάζεται από τη μαυρίλα που αυτά εμπεριέχουν. Θυμός, απόγνωση, περιφρόνηση, φόβος, οδύνη, όλα συστατικά του "For Lies I Sire". Συναισθήματα που εναλλάσσονται, ανάλογα με το ύφος των κομματιών, περνώντας από το doom στο gothic ή το black, σε μια ατέρμονη διεργασία κάθαρσης, λύτρωσης από τη μιζέρια.
Το πρώτο από τα τρία μέλη της Ανίερης Τριάδας ανοίγει την όρεξη, δείχνοντας σε όλους μας πως οι My Dying Bride, αν και επιχείρησαν για κάποιο λόγο να προσεγγίσουν τους παλιούς οπαδούς, φέρνοντας πίσω το βιολί στις συνθέσεις τους, προχωρούν μπροστά, σεβόμενοι το παρελθόν τους, και κυκλοφορούν ένα δίσκο που έχει τις αδυναμίες του, αλλά αυτές δε στέκονται ικανές να τον υποβιβάσουν σε κάτι λιγότερο από εξαιρετικό. Δίσκος εγγύηση, από μια μπάντα που σπάνια απογοητεύει.
