My Dying Bride

Αύγουστος στην Αθήνα, με ζέστη, υγρασία, τα τζιτζίκια να δημιουργούν τη δική τους χορωδία και ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα να έρχεται να αντιστρέψει το κλίμα και την ξέγνοιαστη και ράθυμη διάθεση των στιγμών. Ειδικά στην περίπτωση των My Dying Bride η συγκεκριμένη περίσταση δεν είναι και η καταλληλότερη για να νιώσεις και να βιώσεις την ατμόσφαιρα που δημιουργούν.

Ξεκίνησα να τους ακούω από την εποχή του συγκλονιστικού "Symphonaire Infernus Et Spera Empyrium", το μακρινό 1992, πριν διαμορφώσω τα μουσικά μου και αισθητικά μου στάνταρ. 25 σχεδόν χρόνια μετά και δώδεκα δίσκους αισθάνομαι ότι δεν με έχουν προδώσει ποτέ και από ό,τι φαίνεται δεν το κάνουν ούτε στον δέκατο τρίτο.

Το "Feel The Misery" δεν αγγίζει το μεγαλείο άλλων άλμπουμ τους, αλλά η δουλειά έχει γίνει εις το ακέραιο και όλα τα χαρακτηριστικά που αγαπάμε στους Άγγλους είναι και πάλι εδώ. Η πένθιμη ατμόσφαιρα, οι μελωδίες βουτηγμένες στην απελπισία, το ευφάνταστο και πληθωρικό drumming και βέβαια η φωνή του Aaron.

Οι μελωδικές γραμμές στα φωνητικά του Aaron σου χαράσσονται στο μυαλό από την πρώτη στιγμή, με τα clean vocals να κυριαρχούν, ενώ τα growls υφίστανται σε μικρή κλίμακα και ουσιαστικά επιτείνουν ένα κλίμα αγωνίας και απόγνωσης.

Υπάρχουν ασφαλώς και άλλες στιγμές που ξεχωρίζουν. Η ορχήστρα που συνοδεύει το "A Cold New Curse" και ο τρόπος με τον οποίο κλείνει το κομμάτι αποτελούν μια από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου. Το πιάνο στην εισαγωγή του "A Torn Of Wisdom" θυμίζει μεγάλες στιγμές του παρελθόντος, χωρίς βέβαια η συνέχεια να είναι αντάξια, ενώ η βαθιά μελαγχολία του "I Almost Loved You" αποτυπώνει πλήρως αυτό που οι My Dying Brideκάνουν τα τελευταία 25 χρόνια. Το εντεκάλεπτο "Within A Sleeping Forest", ένας doom καταπέλτης και με το οποίο κλείνει ο δίσκος αποτελεί μάλλον το πιο ολοκληρωμένο κομμάτι του άλμπουμ.

Στα σχεδόν 60 λεπτά υπάρχουν και αμήχανες στιγμές, ενώ σε αρκετά σημεία η έμπνευση δείχνει να εξαντλείται και να μετριάζεται με αυτό τον τρόπο το τελικό αποτέλεσμα. Λογικά όλα αυτά, από τη στιγμή που η μπάντα δείχνει να μην έχει διάθεση για αλλαγές και πειραματισμούς.

Το άλμπουμ ακούγεται «ευχάριστα» και εύκολα, καθώς διατηρεί ένα σταθερό tempo, μια γνώριμη ατμόσφαιρα, παρά το γεγονός ότι χάνει σε σημεία. Παρά τις εμφανείς αδυναμίες, στην περίπτωση των My Dying Bride ανακαλύπτουμε τις στιγμές που μας κάνουν να αγαπάμε αυτή την μπάντα τα τελευταία 25 χρόνια.