Mushroomhead

Περίεργη ράτσα μπάντας αυτοί οι Mushroomhead. Έχουν αντέξει 20 χρόνια σε ένα χώρο που γέμισε με ήρωες του ενός άλμπουμ. Έχουν πάρει περισσότερη διασημότητα για τη διαμάχη που είχαν κάποτε με τους Slipknot γύρω από την αυθεντικότητα της χρήσης κουστουμιών και μασκών επί σκηνής, παρά για τη μουσική τους. Έχουν μια σοβαρή σε μέγεθος και εκφραστική βάση οπαδών που τους ακολουθεί. Είχαν υιοθετήσει επί σκηνής χορευτές ως μέλη της μπάντας και έχουν συνολικά αλλάξει πολλά μέλη. Αυτά μεταξύ πολλών άλλων.

Εν έτει 2014 έχουν μόνιμα εννέα μέλη κι ένα επιπλέον για τις ζωντανές εμφανίσεις, έχουν αφήσει πίσω την έχθρα με τους Slipknot για τα καλά και έχουν πίσω στις τάξεις τους τον έναν εκ των 2 αυθεντικών τραγουδιστών τους, τον J Mann, που παρέα με τον Jeffrey Nothing (του οποίου η φωνή θυμίζει υπερβολικά μια metal εκδοχή του Ian Astbury) και τον Waylon Reavis συνθέτουν μια τριάδα τραγουδιστών, κάτι που για πρώτη φορά συναντάμε στο νέο άλμπουμ της μπάντας "The Righteous And The Butterfly".

Με τον τίτλο αφιερωμένο στον JJ Righteous, τον πρώτο μπασίστα της μπάντας και στην πρώην γυναίκα του (ιθύνοντα νου, βασικού συνθέτη και drummer) Skinny και φωτογράφου της μπάντας Vanessa Solowiow που αμφότεροι έφυγαν πρόωρα από τη ζωή το νέο άλμπουμ της μπάντας αποτελεί μια προσπάθεια για επαναφορά στο προσκήνιο, όντας ταυτόχρονα πιο επιθετικό και πιο μελωδικό από την προηγούμενη δουλειά της μπάντας, αλλά με κάθε στοιχείο που τους χαρακτηρίζει μουσικά.

Τέσσερα χρόνια μετά, οι Mushroomhead, με τους τρεις τραγουδιστές στη σύνθεσή τους δείχνουν πιο ευέλικτοι, πιο πολυδιάστατοι και γενικά σε καλή φόρμα, καθώς μέσα στο άλμπουμ αναδεικνύονται διάφορες πλευρές της μπάντας, από το πιασάρικο "Qwerty" στο πειραγμένο "Childlike" και στα γυναικεία φωνητικά του "We Are The Truth" ή στο όμορφο πιανάκι του ωραίου "For Your Pleasure", ενώ για φινάλε σερβίρουν μια διεστραμμένη industrial εκδοχή του "Rumor Has It" της Adele. Στο άλμπουμ υπάρχουν πολλά rapαρίσματα όπως ήταν αναμενόμενο, κάμποσα ηλεκτρονικά στοιχεία, βαριά / κοφτά riff, αρκετά φορτωμένη παραγωγή, εναλλαγή φωνητικών (αυτό έλειπε) ακόμα και ψήγματα shredding ("Son Of Seven") για τα δεδομένα των Mushroomhead πάντα.

Όσοι είναι εξοικειωμένοι με το ύφος της μπάντας ή γενικότερα φίλα προσκείμενη στον ευρύτερο nu ήχο θεωρώ πως θα εκτιμήσουν τα όσα προσφέρει η νέα δουλειά των Mushroomhead και θα ικανοποιηθούν από το νεύρο και την ενέργεια που βγάζει. Οι μη μυημένοι ίσως είναι καλύτερα να ξεκινήσουν από κάπου αλλού (πιθανότατα από το "XIII") καθότι τα δεκατέσσερα τραγούδια που βρίσκονται από εδώ συνεπάγονται αναπόφευκτα fillers και οι πολλές πλευρές που προσπαθούν να προσεγγίσουν ίσως αποδειχθούν too much και αποπροσανατολιστικά σε πρώτη φάση.

Εν κατακλείδι, είναι ένα άλμπουμ που ακούγεται ευχάριστα, του λείπει ίσως ένα νέο χιτάκι τύπου "Sun Doesn't Rise", αλλά σε γενικές γραμμές παρουσιάζει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία και κρατάει τον χαρακτήρα της μπάντας, προσπαθώντας να ακουστεί φρέσκο. Κάπου μεταξύ των Korn, των Slipknot και των Rammstein και του Marilyn Manson δώστε μια ευκαιρία στους Mushroomhead έστω και τώρα. Όσο και ρόλο να παίζουν οι δευτερευούσης σημασίας παράγοντες, 20 χρόνια στο κουρμπέτι σημαίνει ότι υπάρχουν και κάποια καλά δομικά/μουσικά στοιχεία, αρκετά εκ των οποίων θα βρείτε διάσπαρτα στο νέο τους άλμπουμ.