Mugstar

Lime

Important (2010)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 13/01/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δεύτερος δίσκος εντός του 2010 για τους Βρετανούς Mugstar. Καθόλου άσχημα για ένα συγκρότημα που από το 2003 μέχρι και πέρυσι είχε καταφέρει να κυκλοφορήσει μία πλειάδα επτάιντσων, δεκάιντσων, EPs, split άλμπουμ και δε συμμαζεύεται, ό,τι οφείλει δηλαδή να κάνει κάθε underground σχήμα που σέβεται τον εαυτό του, αλλά μόλις ένα «κανονικό» άλμπουμ. Αυτό δεν τους εμπόδισε να δείξουν σε εξαιρετική φόρμα με το "...Sun, Broken..." που κυκλοφόρησε το Μάρτιο και το ίδιο δείχνουν να κάνουν και στο "Lime".

Κινούνται στην κοσμική ψυχεδελική μουσική ή space rock ή krautrock, αν προτιμάτε, ξεχνώντας τον παράγοντα «χώρα καταγωγής». Και το κάνουν καλά. Σε τέσσερις μεγάλης διάρκειας συνθέσεις παίρνουν τον ακροατή από το χέρι και τον ταξιδεύουν σε αστρικές διαδρομές. Η μουσική τους είναι ταυτόχρονα εύκολο και δύσκολο να την περιγράψεις. Από τη μία τα συστατικά που χρησιμοποιούν είναι απλά. Επαναλαμβανόμενοι ρυθμοί, drone στιγμές, ατμοσφαιρικά περάσματα αλλά και βαρβάτα riff, είτε όλα μαζί, είτε σε συνδυασμούς τους, αποτελούν τη βάση των συνθέσεων. Από την άλλη, είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς την επίδραση που αυτά έχουν στον ακροατή.

Επιχειρώντας το ανά τραγούδι, θα λέγαμε ότι το "Sunburnt Impedance Machine" αντηχεί σε απίστευτο βαθμό την κιθάρα αλλά και το όραμα του Syd Barrett και των υπολοίπων Floyd, όπως τα είχαν φανταστεί στις δικές τους πρώτες μεγαλόπνοοες συνθέσεις. Με λίγους Floyd και πάλι συνεχίζει το "Serra", αλλά κυρίως στο ηχητικό παιχνίδισμα της κιθάρας εν είδει «τραγούδι της φάλαινας», λέγε με και "Echoes". Κατά τα άλλα, η σύνθεση είναι εγγύτερα στο krautrock, με το σχεδόν παιδικό ήχο των πλήκτρων (ή καλύτερα της μίας στρώσης αυτών) να κλέβει την παράσταση. Από τη δεύτερη ακρόαση κιόλας σημαδεύει τον ακροατή ενδοφλεβίως, εντονότερα και από tattoo μετά από μεθύσι.

Οι υποβλητικοί ρυθμοί παραχωρούν προσωρινά τη θέση τους στην επιβλητικότητα του "Radar King", που βρίσκει κάτι ενδιαφέρον για να σε κερδίσει κάθε φορά που (νομίζεις ότι) θα σε κουράσει. Τέλος, το "Beyond The Sun" είναι το πιο μονότονο όλων, με το μπάσο και τα πλήκτρα να σκιαγραφούν τον ίδιο αργόσυρτο ρυθμό επί επταλέπτου και πάνω σε αυτόν τα πλήκτρα πολύ νωχελικά και σχεδόν ανεπαίσθητα να χρωματίζουν με μελωδίες.

Η επιπόλαιη ματιά -ή μάλλον αυτιά- θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το άλμπουμ είναι κουραστικό. Και αυτό γιατί η μαγεία του δεν είναι στη συνθετική του μαεστρία ή την εμφατική του μελωδία, αλλά στις λεπτομέρειες που πασπαλίζουν την επιφανειακή δομή του. Φανταστείτε μία εικόνα fractal, που ειδωμένη από απόσταση φαίνεται να απεικονίζει απλώς μία καμπύλη, για να αποκαλυφθούν όλο και περισσότερες μαγικές λεπτομέρειες όσο μεγαλύτερη προσοχή σπαταλάς σε αυτήν. Κάπως έτσι θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και η μουσική των Mugstar, προς Θεού μην τους βάλετε να παίζουν στο αυτοκίνητο, ενώ διαβάζετε ή ενώ παίζετε «Κάστρα και Πολιορκητές» στο Playstation 138, χάσατε από χέρι, είναι δεδομένο.
  • SHARE
  • TWEET