Mr. Big

Οι Mr. Big αποτελούν μια μπάντα εδραιωμένη στις συνειδήσεις των melodic rock ακροατών, η οποία δραστηριοποιείται δισκογραφικά από το 1989, με το φετινό "...The Stories We Could Tell" όμως, να αποτελεί το όγδοο μόλις άλμπουμ της. Κάτι λογικό, αν σκεφτούμε πως για δέκα χρόνια απείχαν απ' το «παιχνίδι», κυρίως λόγω εσωτερικών εντάσεων. Αυτές οι εντάσεις φαίνονταν να έχουν διαλύσει το συγκρότημα, η δομή του οποίου είχε αρχίσει να αποσταθεροποιείται ήδη απ' την αποχώρηση του Paul Gilbert, το 1997.

Πάντως, οι Αμερικανοί «έβαλαν μυαλό» το 2011 και προς χαρά πολλών, με τον Gilbert στις τάξεις τους πλέον, επέστρεψαν με το "What If...". Σε αυτό, έδειξαν να ξέρουν ακριβώς πώς να κρατήσουν την ισορροπία ανάμεσα στο σήμερα και στο χτες, παρουσιάζοντας έναν ήχο ικανό να προσελκύσει κόσμο που δεν είχε ξανακούσει νότα απ' το συγκρότημα, ενώ ταυτόχρονα δεν θα μπορούσε να απογοητεύσει κανέναν οπαδό. Γίνεται κατανοητό λοιπόν, πως το "...The Stories We Could Tell" είναι ένα μεγάλο στοίχημα για το σχήμα, που αν κι έχει πολλά χρόνια στο κουρμπέτι, καλείται να αποδείξει ότι είναι άξιο να συνεχίσει το θετικό comeback του.

Η πρώτη παρατήρηση που μπορεί να κάνει κανείς με την πρώτη κιόλας ακρόαση, θα ήταν πως η δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή είναι άψογη. Η μετάβαση απ' τον Kevin Shirley (που είχε δουλέψει στο "What If...") στον Pat Regan (με τον οποίο η μπάντα είχε ξανασυνεργαστεί στο "Get Over It") γίνεται ιδιαίτερα αισθητή. Ο Regan, ως πιο έμπειρος στα melodic λημέρια, εξομάλυνε κατάτι τον πιο τραχύ ήχο του Shirley, δημιουργώντας ένα καλοδουλεμένο ηχητικό σύνολο, το οποίο όμως δεν παύει στιγμή να αναδεικνύει τα μέρη του. Όπου μέρη, φυσικά πρώτος και καλύτερος ο Paul Gilbert, του οποίου η κιθάρα ακούγεται καθαρά και ξάστερα σε κάθε της νότα, χωρίς όμως να καταφεύγει σε ανούσιες υπερβολές. Με τον ίδιο τρόπο, αν και σε πιο υποστηριχτικό ρόλο, το ρυθμικό μέρος των Billy Sheehan και Pat Torpey κάνει άψογα τη δουλειά του. Τέλος, ο Eric Martin, για μια ακόμα φορά, αν και στα 53 του, εμφανίζεται σε top φόρμα, αποδεικνύοντας πως είναι ένας απ' τους θρύλους στον χώρο του.

Αυτά, όσον αφορά το γενικότερο ηχητικό σύνολο. Τι παίζει όμως με τις συνθέσεις; Εκεί τα πράγματα είναι ικανοποιητικότατα. Οι Mr. Big, δίχως να φτάνουν σε εξαιρετικά συνθετικά επίπεδα, βασίζονται στο ταλέντο τους ως μουσικοί και παρουσιάζουν ένα υλικό, ικανό να τους εδραιώσει στις συνειδήσεις και των νεώτερων ακροατών. Το συγκρότημα ξέρει πολύ καλά τι κάνει, μιας και στο "...The Stories We Could Tell" ακροβατούν με μαεστρία ανάμεσα στην πιο soft και στην πιο φασαριόζικη πλευρά τους. "Fragile" και "Eastwest" είναι αυτά που παρουσιάζουν το περισσότερο ενδιαφέρον όσον αφορά την πρώτη κατηγορία, αλλά αυτό που σε κρατάει στον εν λόγω δίσκο είναι τα πιο up-tempo κομμάτια. Ο funky ρυθμός του "I Forget To Breathe", η rock & roll διάθεση του "What If We Were New", το στιβαρό "Gotta Love The Ride", τα groovy "The Light Of Day", "It's Always About That Girl", "The Monster In Me" και το bluesy (με εξαιρετικό melodic ρεφρέν) "Satisfied", είναι ικανά να σε κάνουν να ξεχάσεις πολύ δύσκολα το συγκεκριμένο άλμπουμ.

Το comeback μετά το comeback του 2011, λοιπόν, μπορώ να πω πως στέφθηκε από πλήρη επιτυχία. Στο "...The Stories We Could Tell" ακούμε μια μπάντα που ξέρει να κάνει αψεγάδιαστα αυτό που κάνει, παρουσιάζοντας ένα μουσικό σύνολο που μπορεί να μη σπάει τις νόρμες, αλλά στα πλαίσιά του, είναι σχεδόν αψεγάδιαστο. Μπορεί να της λείπουν τα πολλά κολλητικά ρεφρέν, με αυτή τους τη δισκογραφική δουλειά όμως, οι Mr. Big δείχνουν να είναι ένα από τα κορυφαία σχήματα στη μελωδική rock σκηνή και όχι τιμής ένεκεν.

Υ.Γ.: Το "...The Stories We Could Tell" είναι πιθανότατα ο τελευταίος δίσκος της καριέρας του ντράμερ, Pat Torpey, καθώς τον περασμένο Ιούλιο ανακοινώθηκε πως έχει διαγνωσθεί με Parkinson.