Morrissey

Εντάξει, η κακία που θέλει τον Morrissey να γράφει εδώ και χρόνια, από την εποχή των Smiths ακόμα, το ίδιο τραγούδι, αλλάζοντας τους στίχους και τους τίτλους, δεν απέχει τόσο από την πραγματικότητα, όσο οι οπαδοί του αλλά και ο ίδιος θα παραδεχτούν ποτέ. Αυτό όμως αποτελεί τη μισή αλήθεια. Γιατί η άλλη όψη του νομίσματος δείχνει έναν τραγουδοποιό, έστω και σε ένα και μοναδικό στυλ που εν πολλοίς ο ίδιος δημιούργησε, να έχει γίνει αυθεντία σε τέτοιο βαθμό πλέον, που το φετινό "Years Of Refusal" να έρχεται ως αναμενόμενη επιτυχία και όχι σαν ξεψυχισμένο κύκνειο άσμα ενός ξοφλημένου καλλιτέχνη.

Σε όλη τη δισκογραφία του, ο "Moz" δε στερήθηκε ποτέ του ενός, τουλάχιστον, single-κράχτη, και από το 2004 και μετά, την επάνοδό του δηλαδή στις ηχογραφήσεις, τα "First Of The Gang To Die" και "You Have Killed Me" ακούστηκαν πολύ και τον έφεραν ξανά στο προσκήνιο. Τον ίδιο ρόλο αναλαμβάνει εδώ το "I'm Throwing My Arms Around Paris", που όμως, ευτυχώς, είναι μία μόλις από τις κορυφές του "Years Of Refusal". Τουλάχιστον άλλα τρία τραγούδια θα μπορούσαν με ευκολία να αναλάβουν παρόμοιο ρόλο με την ίδια ή και μεγαλύτερη επιτυχία.

Παρά την επιτηδευμένη '60s κιτς αισθητική του εξωφύλλου, στο μουσικό επίπεδο ο Morrissey χειρίζεται το παρελθόν με πολύ μεγαλύτερη προσοχή και χωρίς στοιχεία ρετρό, αφού δε διστάζει να απογειώσει τα τραγούδια, ροκάροντας όπου τον παίρνει. Άλλοτε με ύφος crooner, άλλοτε μελαγχολικού νεορομαντικού, χρησιμοποιεί την εξαιρετικά εκφραστική και ιδιαίτερα βρετανική φωνή του σαν όχημα για να εξωτερικεύσει συναισθήματα που μοιάζουν (και είναι;) βιωματικά. Ως συνήθως, η ειρωνεία και η «ώριμη μιζέρια» είναι διάχυτες, είτε για τη σύγχρονη ζωή ("there is no hope / love in modern life" τραγουδάει στο "Something Is Squeezing My Skull"), είτε για τις διαπροσωπικές σχέσεις ("there are things worse in life than never being someone's sweetie" από το "That's How People Grow Up"), με αυξανόμενη αυτοπεποίθηση στα όρια της μεγαλομανίας ("All You Need Is Me") αλλά και αυτογνωσία ("I'm OK By Myself"). Και αν κάπου δημιουργείται η αίσθηση ότι κάθε στίχος του είναι και μία απάντηση σε κάποιον ή κάποιους, μάλλον είναι σωστή.

Δεν αναμένεται να κερδίσει πολλούς περισσότερους φίλους ο Morrissey με την κυκλοφορία του αυτή - όσοι δεν τον συμπάθησαν ποτέ δεν έχουν λόγο να αλλάξουν γνώμη τώρα. Σίγουρα όμως δε θα χάσει ούτε έναν από το κοινό του, ενώ αποδεικνύει περίτρανα ότι υπάρχει λόγος που ξεπέρασε σε διάρκεια και επιτυχία όλους τους επίδοξους μιμητές του. Και ίσως αυτό το τελευταίο, μαζί με κάποια εκδικητικότητα προς όποιους τον είχαν ξεγράψει, να είναι αυτό που κινεί ακόμα τα γρανάζια της μουσικής του.