Morrissey

World Peace Is None Of Your Business

Capitol (2014)
Από τον Γιάννη Βόλκα, 15/07/2014
Δυναμική επιστροφή του Moz με έναν δίσκο πλούσιο μουσικά και στιχουργικά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όχι ένα κεφάλαιο μονάχα αλλά ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια απαιτείται για να καλύψει την μακροχρόνια ιστορία του 55-χρονου πλέον Steven Patrick Morrissey. Σπάνια ένας καλλιτέχνης καταφέρνει να κρατά το όνομά του στην επικαιρότητα για μια τόσο μεγάλη χρονική περίοδο. Ακόμα δυσκολότερα ένα μέλος δημοφιλούς μπάντας πραγματοποιεί μια τόσο αξιόλογη solo καριέρα. Φυσικά οι Smiths, οι οποίοι αποτελούν ένα από τα πιο επιδραστικά συγκροτήματα στην ιστορία της μουσικής (ξεπερνώντας ακόμα και τους Beatles σε ορισμένα δημοψηφίσματα), θα παραμείνουν παντοτινά μερικά σκαλιά ψηλότερα. Από την άλλη ο Morrissey δεν τα καταφέρνει και άσχημα με μια προσωπική καριέρα που μετρά αισίως 26 έτη και πλέον δέκα στούντιο άλμπουμ.

Τα πράγματα δεν κυλούσαν ανέκαθεν ρόδινα για τον ιδιόμορφο Βρετανό και η δισκογραφία του είχε συχνά τα σκαμπανεβάσματά της. Ο Morrissey έβρισκε πάντα το κουράγιο, το ταλέντο και τον τρόπο να ξεπερνά τις δυσκολίες, όπως με ανάλογα τεχνάσματα κατάφερνε ανέκαθεν να χρησιμοποιεί προς όφελός του οποιαδήποτε αναφορά των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στο πρόσωπό του. Άλλωστε όπως δηλώνει και ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε πέρσι  από την Penguin Classics, η «υπερβολική» περσόνα του είναι αυτή που τραβά τα φώτα πάνω του («Well, yes of course I'm a bit much - if I weren't, I would not be lit up by so many lights.»).

Το "Years Of Refusal" του 2009 ήταν μάλλον μια μέτρια στιγμή της καριέρας του, αλλά το φετινό του πόνημα θα επαναφέρει τα χαμόγελα ικανοποίησης στα πρόσωπα των ακολούθων του δημιουργώντας ταυτόχρονα συγκρίσεις με το, πολύ δυνατό ηχητικά αλλά και συνθετικά, "Ringleader Of The Torments". Την αλλαγή είχε φέρει τότε, κατά τα λόγια του ίδιου του Morrissey, ο νεοφερμένος κιθαρίστας Jesse Tobias. Εξίσου μεγάλη φαίνεται να είναι η συνεισφορά του και στον δίσκο αυτόν. Συνεχίζοντας με το μουσικό αλλά και το τεχνικό μέρος, εξαιρετική δουλειά έχουμε από τον παραγωγό Joe Chiccarelli (U2, Beck, Tori Amos, The Strokes ανάμεσα σε έναν ατέλειωτο κατάλογο ονομάτων) που ομογενοποίησε τον ήχο ενός πολυσχιδούς δίσκου. Τέλος, έντονη παρουσιάζεται και η παρουσία του Gustavo Manzur που εμπλουτίζει με πολλούς και διαφορετικούς ήχους τις συνθέσεις.

Στιχουργικά ο δίσκος ασχολείται για άλλη μια φορά με θέματα γνωστά από το παρελθόν του  Morrissey. To ομώνυμο και εναρκτήριο "World Peace In None Of Your Business" με τους αναρχοαυτόνομους στίχους «Each time you vote you support the process» φαντάζει πιο ταιριαστό από ποτέ, αλλά οφείλουμε να θυμηθούμε ότι ο Morrissey απασχολεί την πολιτική ηγεσία από τις αρχές τις δεκαετίας του '80 όταν τα έβαζε με την κυβέρνηση της Margaret Thatcher αλλά και με την βρετανική μοναρχία. Οι λεκτικές επιθέσεις συνεχίζονται αφού ο ανέκαθεν ακτιβιστής υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων τα λέει για άλλη μια φορά, όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει, έξω από τα δόντια. «The bullfighter dies, and nobody cries, because we all want the bull to survive» και η πόλη της Βαρκελώνης σύσσωμη αναμένεται να σταθεί στο πλευρό του. Τέλος, χρησιμοποιώντας έξυπνα και σαρκαστικά την παραφιλολογία που επικρατεί γύρω από τις σεξουαλικές του προτιμήσεις εξαπολύει σφοδρή επίθεση κατά των «αντρών» που καταστρέφουν τον πλανήτη, σκοτώνουν ανθρώπους και ζώα, σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, το επτάλεπτο "I'm Not A Man". Συγκινητικό στιχουργικά και πανέμορφα πλούσιο μουσικά, το δεύτερο single του δίσκου, "Istanbul", που μας μεταφέρει στα σοκάκια της Κωνσταντινούπολης όπου ο πατέρας αναζητά τον χαμένο γιο του.

Συμπερασματικά, το "World Peace In None Of Your Business" αποτελεί μια δυναμική επιστροφή του Morrissey στις επιτυχίες. Ένας δίσκος ολοκληρωμένος με άφθονο μουσικό περιεχόμενο και στίχους που προσφέρουν τροφή για σκέψη αλλά ταυτόχρονα αγγίζουν την ψυχή του ακροατή με την λυρικότητα και την ευαισθησία τους. Τα τέσσερα single του δίσκου, μαζί με το “Ι'm Not A Man”, αποτελούν και τις δυναμικότερες στιγμές του δίσκου (τουλάχιστον, μετά από τις πρώτες ακροάσεις), ενώ οι συνθέσεις δεν έχουν ανάγκη τις εμφανίσεις της Pamela Anderson και της Nancy Sinatra για να γίνουν τα επόμενα ραδιοφωνικά hit της χώρας μας, και όχι μόνο. Άλλωστε ο Moz έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι γνωρίζει πολύ καλά πως να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις.
  • SHARE
  • TWEET