Monuments

Πάντα μου προκαλεί μια περιέργεια πως μια πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα κάνει την είσοδό της στα μουσικά βιομηχανικά δρώμενα κατευθείαν από μια τόσο σημαντική και μεγάλη εταιρεία για τον χώρο όπως η Century Media. Είναι, πραγματικά, πολλές οι μπάντες που πασχίζουν χρόνια να βρουν το δρόμο τους μέσω μικρότερων labels και τελικά η υποστήριξη που τους παρέχουν οι οργανωμένες δομές και η αξιοπιστία μιας τόσο εγνωσμένης εταιρείας έρχεται ως επιβράβευση της πορείας τους. Εδώ, οι βρετανοί Monuments έρχονται να καρπωθούν το εξαιρετικό momentum του djent ιδιώματος, σε μια εταιρεία που δείχνει να έχει αναλάβει σχεδόν εξ’ ολοκλήρου τις κυκλοφορίες που το αφορούν.

Οι Monuments προέρχονται από τις στάχτες των Fellsilent, ενός συγκροτήματος, το οποίο θεωρείται (στη Βρετανία) πως έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του djent, καθώς αποτελούν δημιούργημα του ενός κιθαρίστα της μπάντας John Browne, όταν ο έτερος κιθαρίστας, Acle Kahney, αποφάσισε να ασχοληθεί περισσότερο με το side project του, που δεν ήταν άλλο από τους TesseracT. Είναι, λοιπόν, εύκολα αντιληπτό για κάποιον που έχει μια σχέση με τον ήχο να αντιληφθεί που κατατάσσονται οι Monuments, οι οποίοι δείχνουν πως πριν καλά-καλά κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο άλμπουμ τους πως έχουν μια ισχυρή οπαδική βάση.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν το "Gnosis" αποτελεί ένα άλμπουμ επιπέδου του μεγέθους συγκροτημάτων της Century Media και αν εν τέλει έχει κάτι το δικό του, κάτι το διαφορετικό να προσθέσει στον ήχο αυτό. Παρακολουθώντας τον χώρο και χωρίς να είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός του δεν βρήκα κάτι το ιδιαίτερο για να είμαι ειλικρινής, όπως το βρήκα στους TesseracT, στους Periphery (των οποίων ο τραγουδιστής συμμετέχει στο "Denial" που κλείνει του άλμπουμ) ή στους Safety Fire. Η ποιότητα υπάρχει, το επίπεδο παιξίματος είναι εκεί, η παραγωγή επίσης, αλλά και όλα τα άλλα στοιχεία που χαρακτηρίζουν οποιαδήποτε αντίστοιχη κυκλοφορία, καθιστώντας στο σύνολό του το "Gnosis", ένα ακόμα djent άλμπουμ, όχι όμως κάτι περισσότερο για έναν μη οπαδό του χώρου.

Όπως θα περίμενε κανείς περιέχει κοφτά riff με ιδιομορφίες και πολλές αλλαγές στα time signatures, downtuned κιθάρες, μπάσο ψηλά στην μίξη, περιορισμένα κιθαριστικά leads (βλέπε "Renegade"), κάμποσο groove και ένα τραγουδιστή που πασχίζει να ισορροπήσει μεταξύ των screaming και των καθαρών φωνητικών. Το καλό είναι πως όλα αυτά αποδίδονται συμπαθητικά ως αρκετά καλά, αλλά μόνο σε πολύ περιορισμένες στιγμές σου δίνουν την αίσθηση πως αυτό που ακούς κάνει τη διαφορά, ειδικότερα σε κάποιον που δεν εξειδικεύεται στο χώρο.

Οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του άλμπουμ θα έλεγα ότι συνοψίζονται σε τέσσερα συνεχόμενα τραγούδια, και δη στο δυναμικό (και πρώτο single) "Doxa", στο "The Uncollective" με το ωραίο μελωδικό part, στο ισορροπημένο "Blue Sky Thinking" και κυρίως στο -μάλλον προορισμένο επίσης για single- "97% Static". Επιπλέον, στα θετικά της κυκλοφορίας πρέπει να συνυπολογιστεί πως κράτησαν τη συνολική διάρκεια του άλμπουμ στα 40 λεπτά, διατηρώντας έτσι τη συνοχή, ενώ παράλληλα το εξώφυλλο και γενικότερα το artwork φαίνονται αρκετά προσεγμένα.

Το "Gnosis" νομίζω πως απευθύνεται περισσότερο στον πυρήνα των οπαδών του ιδιώματος και δεν πείστηκα ότι με το ντεμπούτο άλμπουμ τους οι Monuments προσφέρουν κάτι το τόσο ξεχωριστό. Από την άλλη, όσοι ασχολούνται πιο ενδελεχώς και εντοπίζουν ή εκτιμούν καλύτερα μικρές λεπτομέρειες που κρύβονται σε τέτοιου είδους κυκλοφορίες, ενδεχομένως να το εκτιμήσουν και να το απολαύσουν καλύτερα. Αν ανήκετε στους τελευταίους, υποθέτω πως ήδη ξέρετε και εκτιμάτε τους Monuments, αν όχι δεν θα χάσετε και πολλά προσπερνώντας τους.