Monte Pittman

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πιτσιρικάς που ήθελε να γίνει επαγγελματίας μουσικός και, όπως κάνει κάθε πολίτης των Ηνωμένων Πολιτειών που σέβεται το όνειρό του, μετακόμισε στο Los Angeles. Δούλευε σε ένα κατάστημα με μουσικά όργανα κι έκανε μαθήματα κιθάρας, μέχρι να του κάτσει η καλή, η οποία ήρθε μέσω του τρίτου μαθητή που του έλαχε να έχει. Τον έλεγαν Guy Ritchie, που εκτός από μελλοντικός σκηνοθέτης, ήταν επί της εποχής το αμόρε της Madonna. Μην τα πολυλογούμε, το ένα φέρνει το άλλο, έγινε και δάσκαλος της Μαντόνας (sic) και τελικά κατέληξε κιθαρίστας της, παραμένοντας στη θέση αυτή ως και σήμερα και υποθέτω πως υπάρχουν και πιο δύσκολες, λιγότερο fancy και λιγότερο καλοπληρωμένες δουλειές στον κόσμο. Παράλληλα, έχει διατελέσει και κιθαρίστας των Prong, κάτι που πρέπει να αναφέρουμε για λόγους πληρότητας.

Για να είναι εκεί που είναι ο άνθρωπος τόσα χρόνια, το πιστεύω πως είναι όντως καλός - ούτως ή άλλως είναι τεράστια η λίστα σπουδαίων μουσικών που βγάζουν τα προς το ζην παίζοντας είτε βλακείες, είτε πράγματα έξω από τα νερά τους, δίπλα σε (κατά καιρούς) pop είδωλα. Αλλά, όπως αποδεικνύεται, αυτό δεν τον ανάγει και σε καλό συνθέτη. Επίσης, αποδεικνύεται ότι αυτό το γεγονός έχει μικρή σημασία. Ο Pittman προφανώς απαλλαγμένος από οποιοδήποτε βιοποριστικό άγχος βγάζει τον «μεταλλά» από μέσα του στην προσωπική του καριέρα, μαζεύοντας με ευκολία «βραβεία» και υπογράφοντας σε μια εταιρεία σαν την Metal Blade, έχοντας συνθέσεις που, αν τις παρουσίαζε η μπάντα της γειτονιάς, δύσκολα θα έπειθε κάποιον να της δώσει support slot σε μια μικρή συναυλία. Είναι λίγο σιχαμερός ο τρόπος που λειτουργεί η μουσική βιομηχανία μερικές φορές, τι να κάνουμε.

Η μουσική που υπάρχει στο "The Power Of Three" είναι βασισμένη στη «μαύρη βίβλο του επιτυχημένου σύγχρονου metal», όπως την έχει στο μυαλό του ο μέσος Αμερικάνος ακροατής. Θέλει οπωσδήποτε riff που να φέρνουν στο μυαλό Metallica σε πρώτη φάση και δευτερευόντως Pantera με ολίγον από Black Label Society για το groove της υποθέσεως. Επιπρόσθετα, θέλει σίγουρα μια πινελιά Alice In Chains, τόσο σε μουσικό όσο και σε φωνητικό επίπεδο, για να μη ακούγεται παρωχημένο και για λίγη εμπορικότητα. Βεβαίως, ο Pittman δεν θα μπορούσε να μείνει στην κιθάρα, έχει αναλάβει και τα φωνητικά, κάτι που γίνεται αντιληπτό άμεσα. Μάλλον κανείς δεν τόλμησε να του πει πως δεν κάνει για τραγουδιστής, καθώς ακόμα κι όταν οι συνθέσεις πάνε να την παλέψουν, η φωνή τα καταστρέφει όλα με την αβάσταχτη μετριότητά της. Το άκρως αντίθετο του Tremonti ένα πράγμα.

Το θέμα είναι πως όντως ο τύπος είναι καλός κιθαρίστας κι ως εκ τούτου έχει μερικές πολύ καλές ιδέες, είτε αυτές αφορούν σε riff, είτε σε solo, τα οποία όμως χάνονται στην αδυναμία του να γράψει ωραίες μελωδίες και γενικά να φτιάξει καλές συνθέσεις. Τα πάντα ακούγονται προκάτ σε επίπεδο έμπνευσης και φυσικά δεν μπορεί να σώσει πολλά πράγματα η καλή παραγωγή του θρυλικού Flemming Rasmussen (είπαμε θέλει ει δυνατόν περισσότερους Metallica η όλη φάση). Οι σκόρπιες καλές ιδέες ποτέ δεν έκαναν ένα καλό άλμπουμ και το "The Power Of Three" δεν αποτελεί εξαίρεση.

Ίσως γίνομαι λίγο παραπάνω αυστηρός, καθώς δεν είναι ότι θα απηυδήσει κάποιος ακούγοντας το νέο άλμπουμ του Monte Pittman, ούτε είναι για πέταμα, αλλά πραγματικά υπάρχουν δεκάδες καλύτερες προτάσεις που μπορώ να σκεφτώ στη στιγμή. Όμως, όταν για τη χρηματοδότηση του προηγούμενου άλμπουμ του έκανε crowd funding καμπάνια και μάζεψε τα 5.000 δολάρια σε λιγότερο από μια μέρα (και συνολικά 65.500 δολάρια από τον κόσμο), ενώ το άλμπουμ την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του μας ενημερώνει πως έγινε No.1 Rock Album, No.1 Pop Album και μπήκε στο Top 10 του CD Baby, δείχνει ότι ο κόσμος έχει ένα μικρό θέμα με την αξιοκρατία γενικότερα. Βέβαια, που έγιναν αυτά κι εμείς δεν τα πήραμε χαμπάρι είναι μια άλλη υπόθεση, αλλά στο δια ταύτα μπορείτε να προσπεράσετε χωρίς ιδιαίτερες τύψεις αυτό το άλμπουμ. Κι αν μείνει στο να μαθαίνει στη Madonna να παίζει ένα riff των Pantera στην κιθάρα, δεν θα μας λείψει η μουσική του.