Monster Magnet

Όταν οι Monster Magnet κυκλοφορούν μέτριους δίσκους, σε πιάνει στενοχώρια κι όχι τσαντίλα. Όχι επειδή ο Wyndorff λίγο έλειψε να σκάσει από την ντράγκα, αλλά αυτή είναι η φύση του συγκροτήματος και η σχέση τους με το κοινό. Τα νέα και οι δηλώσεις πριν την κυκλοφορία του "Last Patrol" ήταν αρκούντως ενθαρρυντικά, ώσπου ακούστηκαν τα πρώτα δείγματα κι εμφανίστηκε το κινηματογραφικό μεγαλείο του poster που θα κοσμούσε το εξώφυλλο. Δεν υπήρχε πλέον περίπτωση να μας πληγώσουν για δεύτερη συνεχόμενη φορά...

...όπερ και εγένετο. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος πως έπραξαν εκ του ασφαλούς με την επιστροφή στους ψυχεδελικούς και garage ήχους του παρελθόντος, από τη στιγμή όμως που δεν τους αποχωρίστηκαν πλήρως ποτέ, κάθε ίχνος μομφής σβήνεται πάραυτα. Το στοίχημα που έμελλε να κερδηθεί εκ μέρους τους ήταν η σύνθεση καλής μουσικής ανεξαρτήτως ήχου, παραγωγής κι ατμόσφαιρας. Καλά τραγούδια θα βρεις και στο "Mastermind", δυστυχώς όμως όχι αρκετά ούτως ώστε να ωραιοποιήσουν και το σύνολό του.

Δεν είναι εκβιαστικό το πισωγύρισμα αυτό, καθόλου. Ούτε αναγκαία συνθήκη προκειμένου να ξαναβρούν τη φόρμα τους. Είναι ό,τι πιο φυσικό επακόλουθο έχω ακούσει από μπάντες με έναν αξιοσέβαστο αριθμό ηχογραφήσεων. Είναι αν θες, ο πιο ισορροπημένος δίσκος των Monster Magnet έπειτα από το "Monolithic Baby", όπου συναντήσαμε και το τελευταίο μεγάλο hit του συγκροτήματος. Έχουν χρόνια να συνθέσουν κάτι ανάλογο κι αυτή η απουσία τούς πάει πολύ εδώ. Ναι μεν υπάρχει τροφή για τα decks στο φετινό τους δημιούργημα όπως τα "Hallelujah" & "Mindless Ones" ή ακόμα και η υπέροχη διασκευή στο "Three Kingfishers" του Donovan, αλλά δεν θα κολλήσεις μ' αυτά γιατί...

...το "Last Patrol" έχει τραγούδια που οποιοδήποτε από αυτά μπορεί να αναπαραχθεί σύσσωμο σε κάποιο bar, ακόμα και το εννιάλεπτο ομώνυμο δεν θα σημαίνει την περιβόητη στιγμή που ο DJ αφήνει το πόστο του για να απαλλαχθεί από το τσάμπα αλκοόλ. Πλάκα πλάκα, παίζει να είναι και το καλύτερο του δίσκου μαζί με το οχτάλεπτο "End Of Time". Βλέπεις; Και να θες να τους πιάσεις από κάπου, δεν μπορείς. Είναι τέτοια η συνοχή του δίσκου που δεν υπάρχει χώρος για mainstream γκρίνια, αλλά άπλετος χρόνος και για στιχουργική απόλαυση: «And the fact is that I miss your body more than I miss you». Χοντρές αλήθειες, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Αν υπάρχει να τους προσάψεις κάτι, είναι ένα ποσοστό παραπληροφόρησης που έλαβε χώρα την περίοδο των προγραμματικών τους δηλώσεων. Το περίμενα τιγκαρισμένο στην ψυχεδέλεια και στην παλιατζούρα, κάτι σαν την εισαγωγή του "Mindless Ones" ένα πράμα και πάλι καλά που δεν ξεκινάει μ' αυτό το Baby Woodrose feeling ο δίσκος. Ειρωνεία; Αυτογνωσία, από μια μπάντα που καλώς χαρακτηρίζει το "One Dead Moon" με το σπαραξικάρδιο solo του ως bonus track, που ξέρει καλά πως έχει πιάσει ταβάνι προ πολλού και δεν αγκομαχά να βγάλει ένα ακόμα top άλμπουμ με προδιαγραφές για πολλαπλή και συνεχόμενη ακρόαση. Δεν αναζητεί την «τιμιότητα» και το «welcome back» με το εκνευριστικό χτύπημα στην πλάτη. Επικεντρώνεται στην δημιουργία ενός καθαρόαιμου ψυχεδελικού hard rock δίσκου, το επιτυγχάνει κι αρκείται σ' αυτό. Το "Last Patrol" θα ακουστεί σε ανύποπτες στιγμές με μεγάλα χρονικά κενά ανάμεσά τους και θα διαρκέσει όσο ένα βραδύκαυστο φυτίλι. Grower δηλαδή; Blower ρε, blower!