Monika

«Don't believe the hype», λένε οι κατά καιρούς μουτζαχεντίν του ανεξάρτητου ενημερωτικού rock τύπου και συμφωνώ. Κάθε λίγο και λιγάκι βγαίνουν οι νέοι Beatles, οι νέοι Stones, οι νέοι Zeps που «θα τα μαγέψουν όλα και θα είναι το μέλλον της rock μουσικής», για να πας να αγοράσεις το album τους και να ανακαλύψεις ότι με όλη σου την καλή διάθεση τοποθέτησες στο Νο. 1 της ΙFPI τους νέους... Milli Vanilli. So much for the hype, λοιπόν...

Θύμα της αντίστροφης ψυχολογίας του hype λοιπόν έπεσε και ο δίσκος της Monika. «Θαυμάσιος δίσκος από μια εικοσάχρονη ανερχόμενη φοιτήτρια μαθηματικών» διάβαζα π α ν τ ο ύ και στην ίδια φράση έβρισκα πέντε λέξεις (θαυμάσιος, εικοσάχρονη, ανερχόμενη, φοιτήτρια, μαθηματικών) για να ΜΗΝ ακούσω τον δίσκο. «Έλεος με τα υπερταλέντα, μπουκώσαμε» σκεφτόμουν, ιδιαίτερα αναλογιζόμενος πως ποτέ δεν άντεξα την αβάσταχτη copiότητα της εγχώριας indie rock σκηνής, που προσπαθεί να ακουστεί so Birmingham και καταλήγει να ακούγεται so Kavasila...

Και έτσι κάπου πήγε να γλιστρήσει από τα χέρια μου ένας από τους δίσκους της χρονιάς. Συγχωρέστε μου κάπου εδώ την προοικονομία, αλλά θέλω να σας κρατήσω μαζί μου για να ακούσετε και εσείς το συγκεκριμένο δίσκο, πέρα από τα πολλά κλισέ που τον αφορούν και περιπλανώνται στον αέρα - να τον ακούσετε με καθαρά αυτιά...

Το (!) λοιπόν, ακόμα και όταν πέτυχα το εξαιρετικό "Babe" στο ράδιο, δεν κατάλαβα ότι ήταν δικό της. Όταν διάβαζα πως όπου παίζει είναι οι βραδιές sold out και πως ο δίσκος της (από ανεξάρτητη εταιρεία παρακαλώ) μπήκε στα charts, πάλι δεν πείστηκα ο άτιμος, καθώς δίπλα στα συτά θαυμαστά κατορθώματα διάβαζα και ένα "it-girl", που μπορεί να εξιτάρει τον NMEθρεμμένο Γεωργακάκη, αλλά εμένα με ξενίζει όσο δεν πάει. Σε συνέχεια του απίστευτου promotion για την κοπέλα, το κομμάτι της "Are You Coming With Us?" επίσης παίζει παντού, κάνοντάς σε να σκεφτείς τελικά «ε δε μπορεί, κάτι όμορφο θα υπάρχει πίσω από το απλοϊκό και κομματάκι άστοχο εξώφυλλο της δεσποινίδος»...

Ω ναι, υπάρχει! Υπάρχει ένας δίσκος που ντριμπλάρει την indie απλότητα των υπολοίπων, για να ερωτευτεί τους Radiohead, τον Dylan, τους Puressence και τον Waits... Α, και τους Portishead βεβαίως, βεβαίως... Και κρίνοντας από τις επιλογές των ερεθισμάτων, καταλήγεις εύκολα στο συμπέρασμα πως η Monika, παρ' όλη τη βρετανικότητά της, παραμένει ερεθισμένη (!) ελληνικά, καθώς με τα κομμάτια της τιμά καλλιτέχνες που, αν μη τι άλλο, έχουν αγγίξει τα υπέρυθρα και τα υπεριώδη του ψυχισμού του Έλληνα, όσο κανείς άλλος. Η φωνή της έχει χαρακτήρα, χωρίς να έχει την έκταση που ενδεχομένως να περίμενε κανείς για solo γυναίκα performer / συνθέτη, και μια αναπάντεχα όμορφη ελληνική προφορά στα αγγλικά, τα οποία δένουν εξαίσια με το σύνολο της σωστής καλλιτεχνικής δουλειάς που έχει γίνει σε επίπεδο παραγωγής (ειδικά οι στιγμές που ξεφεύγει από τη ζεστή αγκαλιά της κιθάρας της και ερωτοτροπεί με λοιπά όργανα χαρκατηρίζονται εύκολα ως ονειρικές). Μουντά, κλαψιάρικα, παθιασμένα και απορημένα, τα κομμάτια του "Avatar" νομίζω ότι απευθύνονται στον καθένα μας, ιδιαίτερα στο τέλος μιας χρονιάς δύσκολης και αντίστοιχα μίζερης. Μη μπερδευτείτε όμως: η Monika είναι ευαίσθητη, χωρίς να είναι μελό, είναι μίζερη, χωρίς να είναι μαύρη, και είναι μελιστάλαχτη, χωρίς να είναι λιγωτική. Και αυτό σε μια χώρα που απολαμβάνει τις επιφανειακές, αυτοαναφορικές, ναρκισσιστικές μαυρούτσικες (και ουχί μαύρες) στιγμές, είναι σαφέστατα μια τεράστια κατάκτηση.

Τελικά απεφάνθην: «Believe the hype» και ακούστε ό,τι πιο ενδιαφέρον έβγαλε η ελληνική σκηνή τα τελευταία (πολλά) χρόνια...