Moby

Ο Moby μού είναι μια από τις πλέον συμπαθητικές φιγούρες στον χώρο της διεθνής μουσικής σκηνής. Όχι επειδή έχει φάτσα για πρωταγωνιστής στα Teletubbies ή γιατί ήταν hipster όταν δεν υπήρχαν άλλοι hipsters. Τον συμπαθώ γιατί πάντα μου έβγαζε την εικόνα ότι είναι πρώτα πιστός στον ακροατή (δηλαδή εμένα) και μετά στα δικά του «θέλω». Οι δίσκοι του συνήθως είχαν ένα διδακτικό χαρακτήρα για νέους ηλεκτρονικούς ήχους, δεν επέμεινε στο hardcore punk που αγαπούσε μεν αλλά ήταν μέτριος δε και τα live του είναι πάντα με τέρμα τα γκάζια ανεξάρτητα από το πόσο downtempo είναι ο δίσκος που προμοτάρει. Πρόσφατα όμως,  μου έδωσε κι άλλον ένα λόγο για να τον εκτιμήσω. Και με αφορμή το κλείσιμο του isohunt, υποστήριξε δημόσια πως το Bit torrenting δεν είναι έγκλημα και μοίρασε παράλληλα μέσω αυτού δωρεάν υλικό από το νέο του δίσκο. Το ότι έτσι πολλοί οπαδοί του θα ανακάλυπταν την μετριότητα του "Innocents" δεν ήταν αρκετός λόγος για να τον αποθαρρύνει.

Για άλλη μια φορά, επιλέγει αργούς προς μέτριους ρυθμους στη μουσική του. Είναι πολύ πιο ηλεκτρονικός από ότι στο "Wait For Me", αλλά πιο κοντά στα blues από ότι ήταν για παράδειγμα στο "Destroyed". Μαζί με τον παραγωγό του δίσκου Mark Stent (Muse, Depeche Mode, U2, Coldplay) επιχειρούν δειλά-δειλά μια επιστροφή στο ηχόχρωμα του "Play", της πιο εμπορικά πετυχημένης δουλειά του Moby. Το ρίσκο όμως δε τους βγαίνει. Με αυτή την επιστροφή μας θυμίζουν συνεχώς πως ο Moby μπορεί πολύ καλύτερα από αυτό που προσφέρει το "Innocents". Το ίδιο καταφέρνουν και οι παλαιάς κοπής ambient techno και trip-hop συνθέσεις. Λες και τις έκρυψε στο συρτάρι πριν από χρόνια, για να τις χρησιμοποιήσει όταν θα στερέψει από έμπνευση. Γρήγορα θα ξεχαστούν και οι συνεργασίες με τους Mark Lanegan, Damien Jurado και Wayne Coyne που δεν κατάφεραν να αντεπεξέλθουν στις προσδοκίες που μας δημιουργήθηκαν όταν ενημερωθήκαμε για αυτές. To "The Lonely Night" ξεχωρίζει χάρη στη φωνή του Lanegan, αλλά τόσο αυτό όσο και το "Saints", τα δυο πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του δίσκου, δεν είναι αρκετά όμορφα για να μπουν σε οποιαδήποτε λίστα «best of Moby».

Το "Innocents" είναι καταδικασμένο να ξεχαστεί αφού έχει ελάχιστες αξιομνημόνευτες στιγμές. Δεν μπορεί να σου βελτιώσει την άποψη για τον Moby, αλλά δεν είναι και τόσο ενοχλητικό για να σε βάλει σε διαδικασία αναθεώρησης. Από την άλλη όμως, μαζί με το "Destroyed" συμπληρώνονται δύο διαδοχικοί ρηχοί δίσκοι και ίσως καλό θα ήταν ο Moby να δει τι φταίει. Μετά από 11 δίσκους σε 21 χρόνια, ίσως καλό θα είναι να κάνει ένα διάλειμμα μέχρι να του έρθουν φρέσκες ιδέες.