Mirrors For Psychic Warfare

Οι Corrections House, έχουν κυκλοφορήσει δύο πολύ καλούς δίσκους. Το "Last City Zero" και το "Know How To Carry A Whip" είναι δύο πειραματικές προσπάθειες που δένουν διάφορα ακραία μουσικά είδη. Το συγκρότημα είναι οι Scott Kelly (Neurosis), Sanford Parker (Minsk, Buried At Sea, Nachtmystium), Mike IX Williams (Eyehategod) και Bruce Lamont (Yakuza, Circle Of Animals). Γιατί τα λέω αυτά; Οι δύο πρώτοι, Scott και Sanford, είναι οι Mirrors For Psychic Warfare.

Πέρσι, ξεκινώντας αυτό εδώ το project είχαν παρουσιάσει δύο κομμάτια (είχαν κυκλοφορήσει από την γερμανική My Proud Mountain), τα οποία συμπεριλαμβάνονται και στον φετινό δίσκο. Είναι τα δύο μικρότερα χρονικά τραγούδια, που μαζί με άλλα τρία, φτιάχνουν τελικά μια ολοκληρωμένη δουλειά. Στον ομότιτλο λοιπόν δίσκο τους, η μίξη και η παραγωγή έχει γίνει εξ ολοκλήρου από τον Parker.

Στο ξεκίνημα, στο πρώτο κομμάτι "Οracles Ηex", νομίζεις ότι ακούς προσωπικές δουλειές τους Kelly οι οποίες αντί για ακουστική κιθάρα ακολουθούνται από ανήσυχους και πειραματικούς θορύβους υποβάθρου. Αργό, με βαρύ ύφος στη φωνή, folk στοιχεία στη μουσική και εξαιρετικά ατμοσφαιρικό. Περάσματα από σκοτεινούς διαδρόμους εμπλουτισμένα με καθαρό θόρυβο. Παραμορφώσεις, απουσία οποιασδήποτε μελωδίας και τρόμος. Το επόμενο "A Thorn Τo See" μπαίνει ακόμα πιο πειραματικά και θυμίζει δουλειές του J. Broadrick. Σπαστικό, σκοτεινό, επίμονο. Όταν μπαίνουν οι φωνές, συνεχίζει να προσπαθεί να τρυπήσει το μυαλό σου. Μια ομιλία που δεν θυμίζει καθόλου το θηρίο στα φωνητικά των Neurosis, που έχουμε συνηθίσει. Είναι η καλύτερη σύνθεση του δίσκου. Δείχνει όλα τα ταλέντα των δύο καλλιτεχνών. Έχει βρωμιά, μια ηλεκτρονικά άρρωστη δόση παράνοιας, βάρος, βάθος και ένταση που δυναμώνει εξαιρετικά προς το τέλος του. Είναι αυτό το drone/noise metal, που πηγάζει από τους Godflesh και βρήκε τη μούσα του στους The Angelic Process, με ενα στυλ που ελάχιστοι έχουν καταφέρει να παίξουν καλά. Αυτή η βαριά ατμόσφαιρα συνεχίζει και στα "CNN WTZ" και "I’ll Try You All". Πιο Jesu θόρυβος εδώ, με πνιχτά φωνητικά ή ουρλιαχτά να πλανώνται στο περιβάλλον και ambient - στα όρια του noise - στοιχεία από πίσω. Κάπως βασανιστικά και επίμονα και τα δύο, σε φορτώνουν αρκετά άσχημα και σου δείχνουν ότι η σαπίλα μπορεί να εκφραστεί και με πιο μοντέρνους και ακραίους τρόπους. Το τελευταίο "43", αλήθεια κλέβει την παράσταση. Ένα πιάνο, από το πουθενά χτίζει σιγά σιγά μια υποτιθέμενη μελωδία, που γεμίζει doom κιθάρες και αφήνεται σε ένα πολύ ενδιαφέρον και καλοχτισμένο κρεσέντο θορύβου. Δυναμώνει σταθερά και καταλήγει σε ένα ξέσπασμα  παραμόρφωσης. Οι κόρνες σε σπάνε στο τέλος. Σε διαλύουν και σε αφήνουν ξερό.

Ο δίσκος είναι μια βόλτα. Μια βόλτα σε ένα εξαιρετικά σκοτεινό τοπίο, γεμάτο υγρά και λασπωμένα σημεία, καπνό και ομίχλη. Ένας όμορφος, drone δίσκος, που παίζει μεταξύ πειράματος, ακραίου metal και industrial. Δεν είναι και η πιο εύκολη μουσική που μπορείς να ακούσεις. Δεν έχει και τα πιο βατά σημεία που έχεις συνηθίσει. Δείξτε του σεβασμό.

Bandcamp