Minsk

The Ritual Fires Of Abandonment

Relapse (2007)
01/11/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πρώτη σκέψη του γράφοντα: «Πόσες μπαντάρες υπάρχουν τελικά στην περιοχή του Σικάγο;» Επόμενη σκέψη: «Μη ρωτάς. Μην το γρουσουζεύεις. Αρκέσου στους καρπούς των μόχθων τους και μη βάζεις το μυαλό σου σε αδιέξοδα μονοπάτια».

Οι Minsk τελικά αυτό είναι. Μια μπάντα που θες δε θες, σε ωθεί σε μονοπάτια. Όπως είχα αναφέρει και σε ένα άλλο review, οι Neurosis οδηγούν, πρωτοπορούν και διδάσκουν. Εδώ έχουμε την τρίτη περίπτωση, σε μία ευχάριστη παραλλαγή. Οι Minsk δεν είναι απλοί μαθητές. Είναι δάσκαλοι. Ίσως και διάδοχοι. Ξέρω ότι ακούγομαι υπερβολικός, αλλά τι να κάνω; Αυτό λαμβάνω από το νέο τους δίσκο, ο οποίος ναι μεν έχει σε μεγάλο βαθμό χαρακτηριστικά των Neurosis, αλλά το ιδιαίτερο / προσωπικό τους στοιχείο είναι αυτό που κάνει την αξιοσημείωτη διαφορά.

Πριν λίγο ανέφερα τη λέξη «μονοπάτια». Μάλλον έπρεπε τελικά να πω «λαβύρινθος», καθώς καταλήγεις να «χάνεσαι» στο κλίμα του δίσκου. Τα φωνητικά ακούγονται άλλοτε αιθέρια, κι άλλοτε σα να σκίζουν τα σπλάχνα της μουσικής. Η μίξη τα έχει μετατρέψει σε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της. Αν και είναι πιο «πίσω» απ' ότι περίμενα, περισσότερο παρουσιάζονται ως συνοδοιπόροι στο «ταξίδι» σου, παρά μένουν στο background της υπόθεσης. Και εδώ ερχόμαστε στους tribal ρυθμούς που παράγουν το γενικό feeling του δίσκου, το δυνατό σημείο-κλειδί. Η ατμόσφαιρα έχει έναν απίστευτα υπνωτικό χαρακτήρα, αλλά και ένα φοβερά εκρηκτικό συναίσθημα, κάτι που μάλλον δε θα νιώσετε αν ακούσετε το δίσκο «στα πεταχτά». Το να δείξετε τη δέουσα προσοχή κρίνεται ως απαραίτητη προϋπόθεση για τις επερχόμενες ακροάσεις. Αν θέλετε να είστε σίγουροι, η χρήση ακουστικών θα σας βοηθήσει να προσέξετε πιο εύκολα τις λεπτομέρειες που δίνουν χαοτικές διαστάσεις στο όλο κλίμα.

Εδώ θέλω να κάνω ένα φαινομενικά άσχετο σχόλιο. Οι Dream Theater ονόμασαν το νέο τους album "Systematic Chaos". Θα μου πείτε τώρα, που κολλάει αυτό; Απλά μιας και αναφέρθηκε το όλο «χαοτικό κλίμα», θέλω να εξηγήσω καλύτερα την νοοτροπία της μπάντας με ένα απλό παράδειγμα. Εκεί που οι Theater εγκλωβίζουν, ή ακόμα καλύτερα εκλογικεύουν το «χάος» σε εξισώσεις, οι Minsk το παίρνουν και το μετατρέπουν σε μία «φωτιά» που αδιάκοπα απλώνεται μέσω των ψυχεδελικών ρυθμών του δίσκου. Ο τίτλος περιγράφει επακριβώς το όλο feeling. Η «φωτιά» καίει σιωπηλά, η υπόστασή της είναι υπνωτική και μοναχική. Αυτός όμως ο χαρακτήρας της, ταυτόχρονα, την καθιστά και βίαιη. Βίαιη και καταστροφική.

Ίσως ξεστομίζω ύβρη με τις ακόλουθες κουβέντες, αλλά το "The Ritual Fires Of Abandonment" σβήνει με ευκολία απ' το χάρτη πολλά μικρά συγκροτήματα του χώρου και με βάζει σε σκέψεις μιας και δε μου άρεσαν τόσο οι περσινοί / φετινοί δίσκοι των Isis και Pelican. Ακούγομαι υπερβολικός; Ίσως. Παρ' όλα αυτά είμαι ειλικρινής. Οι απανωτές ακροάσεις μου προκαλούν ρίγη, ενθουσιασμό, και με φέρνουν πλέον στο σημείο να πω ότι φέτος οι Minsk κόντραραν ΠΟΛΥ γερά τους Neurosis. Εξ' ου και τα κεφαλαία γράμματα. Δεν ξέρω για τι ακριβώς πρέπει να μιλάμε. Κανείς δε μπορεί να γνωρίζει το αν θα γίνουν «μεγάλοι» στο μέλλον. Ο χρόνος άλλοτε είναι γενναιόδωρος και άλλοτε αμείλικτος. Πάντα όμως παραμένει κριτής. Είτε φανεί δίκαιος, είτε άδικος, αυτός θα καθορίσει τι θα συμβεί από εδώ και πέρα. Το καθήκον μου το έκανα, δίνοντας σας τροφή για σκέψη. Τελειώνω λοιπόν εδώ την κριτική μου και αφήνω αυτόν να συνεχίσει...

  • SHARE
  • TWEET