Mike Tramp

Μουσική εξέλιξη. Ή ωρίμανση. Ή πρόοδος. Όπως και να το πεις, είναι τόσο χρήσιμο όσο και σπάνιο. Αποτελεί σαφή ένδειξη μουσικής υγείας και φανερώνει περίτρανα την ειλικρινή όρεξη του μουσικού να δημιουργήσει αυτό που εκείνος νιώθει την ανάγκη να δημιουργήσει. Η ανάγκη αυτή δεν λαμβάνει υπόψη το τι θα περίμενε να ακούσει το κοινό, ούτε τι παίζει αυτό τον καιρό στο ραδιόφωνο, ούτε έχει σκοπό να καπηλευτεί τις περασμένες δόξες. Είναι ξεκάθαρα προσωπική και γι' αυτό έχει μια παραπάνω γοητεία.

Αυτή την ανάγκη είχε εδώ και πολύ καιρό ο Mike Tramp. Γνωστός για τη θητεία του στους White Lion και Freak Of Nature, είχε δείξει τα τελευταία χρόνια την πρόθεσή του να μεταπηδήσει από τον melodic / hard rock χώρο σε κάτι διαφορετικό. Σε κάτι λιγότερο φασαριόζικο και κατά τι πιο εσωστρεφές. Αυτή η πρόθεση μετουσιώθηκε τελικά, στο φετινό "Cobblestone Street".

Το εν λόγω άλμπουμ είναι, σύμφωνα με τον τραγουδιστή, ένα άλμπουμ που ήθελε εδώ και πολύ καιρό να κάνει. Δηλώσεις τέτοιου τύπου μου θυμίζουν τις default φράσεις συγκροτημάτων/καλλιτεχνών για το νέο τους πόνημα, του τύπου «είναι ο καλύτερος δίσκος μας / μου μέχρι τώρα» κλπ. Για να λέμε την αλήθεια όμως, δε νομίζω πως ο Tramp έχει τίποτα να κερδίσει ή να χάσει πλέον. Ούτε παίζει με τα μεγάλα εμπορικά ονόματα, ούτε οι οπαδοί του μελωδικού χώρου πρόκειται να χάσουν την εκτίμηση που έχουν στη δουλειά του.

Εκτός αυτού, μετά από μερικές ακροάσεις η ειλικρίνεια του όλου εγχειρήματος είναι αδιαμφισβήτητη. Το μεράκι με το οποίο έχει κάτσει να γράψει και να ηχογραφήσει ο Tramp τις δέκα συνθέσεις που απαρτίζουν το συγκεκριμένο άλμπουμ, είναι φανερό. Οι ακουστικές κιθάρες και η φωνή του τραγουδιστή κυριαρχούν, σε μια προσπάθεια του τελευταίου να ακολουθήσει (όπως έχει πει ο ίδιος) τα χνάρια της αγίας τριάδας των τραγουδοποιών, Dylan-Springsteen-Young. Έτσι, όπως είναι επόμενο, ο τόνος των στίχων είναι καθαρά προσωπικός, ενώ η μουσική φαίνεται περισσότερο να τους πλαισιώνει και να ντύνει το τελικό αποτέλεσμα, παρά να παίζει κάποιον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Εξ' αυτού πηγάζει το γεγονός ότι στο "Cobblestone Street" δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα κανένα τραγούδι. Ωραία μέρη και μελωδίες υπάρχουν διάσπαρτα στον δίσκο, σε καμία μεμονωμένη σύνθεση όμως δεν δείχνουν τα υλικά να δένουν με τον πλήρη τρόπο που δένει το σύνολο του δίσκου. Αυτή είναι η ομορφιά αλλά και ταυτόχρονα το μειονέκτημα σ' αυτή την περίπτωση. Ναι, θα ακούσεις το άλμπουμ ευχάριστα για όσο διαρκεί, δίχως να ψάξεις καμία στιγμή το skip, δίχως όμως και να σε ιντριγκάρει τόσο ώστε να το ξανακούσεις και πολλές φορές στο μέλλον.

Κάπως έτσι, στην έβδομη δισκογραφική του προσθήκη στη σόλο καριέρα του, ο Mike Tramp δείχνει να ολοκληρώνει έναν δημιουργικό κύκλο, βρίσκοντας τον προορισμό που έδειχνε ότι είχε ως σόλο καλλιτέχνης. Μπορεί να μην επανεφευρίσκει τον τροχό, μπορεί να μην είναι ο δίσκος για τον οποίο θα τον θυμούνται σε πολλά χρόνια από τώρα, αλλά είναι μια ανιδιοτελής προσπάθεια για μουσική ωρίμανση, κάτι που δεν μπορώ παρά να το επικροτήσω.