Midnight

Rebirth By Blasphemy

Metal Blade (2020)
Από τον Γιάννη Δούκα, 23/01/2020
Η Midnight αίσθηση δεν λείπει αλλά περιμέναμε καλύτερη αναγέννηση
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Σε μια υποθετική ανασκόπηση της δεκαετίας που μας άφησε, εστιάζοντας στον heavy metal ήχο, η περίπτωση των Midnight θα έχριζε όχι μόνο μιας απλής αναφοράς. Με τρεις δίσκους στη πλάτη, το "Satanic Royalty" το 2011, "No Mercy For Mayhem" το 2014 και το "Sweet Death And Ecstasy" το 2017 ο Athenar έσπειρε το black ‘n roll του παντού. Μετέτρεψε το one man’s band του από το καμένο μυστικό των EP a la "Farewell To Hell" σε μια απ’ τις πιο ωραίες εκπλήξεις των 10s, έχοντας πλέον πολύ μεγάλη απήχηση από κόσμο με ευρεία γκάμα ακουσμάτων. Σε αυτό έπαιξε ρόλο η δυναμική του group στις συναυλίες τους, γεγονός που το καταλάβαμε για τα καλά το καλοκαίρι του 2019.

Η μεταπήδηση σήμερα σε μια μεγάλη εταιρία δεν έχει την αξία και την αίγλη που ίσως είχε πριν 20 ή 30 χρόνια. Σίγουρα όμως η Metal Blade θα μπορέσει να διαδώσει αυτόν τον Motörhead-ικό και Venom-ικό ιό σε πιο πολλά αυτιά είτε μέσω πιο εκτενών περιοδειών είτε μέσω μεγαλύτερης υποστήριξης απ’ τον μεταλικό τύπο. Αυτό θα ήταν χωρίς αμφιβολία ευχής έργο. Διότι η μουσική τους έχει τα πάντα. Είναι πιασάρικη αλλά ταυτόχρονα ακραία, βαράει κεφάλια και μαζί σε εθίζει σε νιρβάνες χαράς και ευθυμίας. Νοσηρή, πονηρή αλλά και τρομερά διασκεδαστική. Και κάργα metal. Δίχως εκπτώσεις.

Αυτό το βήμα λοιπόν, το υπ’ αριθμόν 4, ειδικά όταν είχε προηγηθεί ένας δίσκος που ισοπέδωσε το σύμπαν, το αναμέναμε με αγωνία. Δυστυχώς όμως μοιάζει να μην έχει γίνει. Τουλάχιστον όχι στον βαθμό που το φανταζόμασταν.

Για να αρχίσουμε βάζοντας τα πράγματα σε μια σειρά ας τονίσουμε ευθύς εξαρχής ότι το "Rebirth By Blasphemy" είναι ένα ικανοποιητικότατο άλμπουμ. Αν συγκριθεί δε με άλλα αντίστοιχα πιθανότατα να βγαίνει και νικητής. Απλά το εν λόγω LP δεν μπορεί να σταθεί, ούτε κατά διάνοια, με τα υπόλοιπα τρία που μας έχει δώσει ο Athenar.

Ένα απ’ τα κύρια χαρακτηριστικά του είναι ότι μοιάζει να έχει γίνει κάπως βιαστικά. Ή για να το θέσουμε καλύτερα ήθελε κι άλλη ζύμωση στο μυαλό του συνθέτη. Σίγουρα ο Athenar λειτουργεί αυθόρμητα και σε περιπτώσεις όπως στο debut αυτό δούλεψε διαολεμένα καλά. Εδώ όμως δεν δείχνει να τσουλάει το πράγμα. Και μας κάνει εντύπωση γιατί οι ηχογραφήσεις για το "Sweet Death And Ecstasy" έλαβαν χώρα πριν κανά πεντάρι χρόνια. Αυτό έχει σαν συνέπεια κάπου να χάνεις το ενδιαφέρον σου στη πορεία του δίσκου. Ειλικρινά ενώ ακόμα και στις μαραθώνιες συλλογές σαν τη "Complete And Total Hell" το αίσθημα που βιώναμε είναι να τις ξαναβάλουμε να αποτρελαθούμε τελείως εδώ συμβαίνει το ανάποδο. Ταυτόχρονα φαίνεται ότι κάποια από τα τραγούδια ξεθωριάζουν πολύ πιο γρήγορα, εν σχέση πάντα με ότι μας είχε βαρέσει κατακούτελα τα προηγούμενα χρόνια.

Μια εξήγηση για αυτό έχει να κάνει με το πέμπτο κομμάτι, το "Rising Scum". Να τονίσουμε εδώ ότι ο δίσκος ξεκινάει αρκετά δυναμικά, το "Fucking Speed And Darkness" είναι ιδανικό opener, το ομώνυμο τραγούδι που είναι το δεύτερο σκοτώνει (αν και το solo του ακούγεται λειψό, ήθελε κάτι παραπάνω) ενώ τα "Escape The Grave" με το Discharge "Devil’s Excrement" σε ταρακουνούν με αρκετά έντονα αποτελέσματα. Φτάνοντας λοιπόν στο "Rising Scum" τρώμε την πρώτη κρυάδα αφού προσπαθεί να γίνει ένα ιδανικό ρυθμικό συναυλιακό άσμα αλλά αποτυγχάνει τελείως. Ακούγεται πολύ βαρετό, αυτό το μετατρέπει σε τελείως τετριμμένο και δεν έχει μια κορύφωση, ένα refrain ή κάτι άλλο για να σωθεί. Από κοντά ακολουθεί και το "Warning From The Reaper". Εκεί είναι το σημείο όπου ο δίσκος πέφτει αισθητά κάνοντας κοιλιά. Κάπως πάνε να σωθούν τα πράγματα με το main riff του "Cursed Possessions" ή το εντελώς κλασικό Midnight based "Raw Attack" αλλά δύσκολα μπορούν να σε ανεβάσουν στα ουράνια αδρεναλίνης που γινόταν παλαιότερα. Το κάργα punk "The Sounds Of Hell" κάπως πάει να ταράξει τα ύδατα αλλά το φινάλε "You Can Drag Me Through Fire" σου αφήνει μια αίσθηση ότι κάτι λείπει. Μπορεί να γίνεται υποσυνείδητα (ίσως κακώς) μια σύγκριση με τα επικά αριστουργήματα "Cursed By Demons" ή "Before My Time In Hell". Σίγουρα δεν είναι ορθό να κόβεις και να ράβεις κάθε δίσκο με τους προηγούμενους αλλά αυτό δείχνει και το πόσο σημαντικά πράγματα έχουν βγάλει οι Midnight.

To "Rebirth By Blasphemy" θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερο. Αν κάποια απ ‘ τα τραγούδια του είχαν αντικατασταθεί ή είχαν προσεχτεί περαιτέρω θα είχαμε ένα πραγματικά καλό δίσκο. Εδώ απλά περνάμε τη βάση. Μπορεί να μην λείπει τελείως αυτή η ορμονική ταλάντωση που σε ζαλίζει, η άγρια πώρωση που σε καταβροχθίζει αλλά δεν εμφανίζεται στον ανάλογο βαθμό που μας έχει μάθει το group. Πάντως, έστω κι έτσι, τρέμουμε από ρίγη συγκίνησης και μόνο στην ιδέα ότι ο δίσκος αυτός μπορεί να αποτελέσει μια αιτία επανάληψης της αξέχαστης βραδιάς στο Temple.

  • SHARE
  • TWEET