Midlake

Δεν έχω καμία πρόθεση να επιχειρηματολογήσω πάνω στο ζήτημα εάν το "Antiphon" είναι καλύτερο από το "The Courage Of Others". Ξεπερνώ αυτό το ψευτοπρόβλημα, δηλώνοντας αμετανόητος λάτρης του "Head Home" από το "The Trials Of Van Occupnther" και επί τη ευκαιρία, δηλώνω ανερυθρίαστα ότι αυτό το τραγούδι θα μπορούσε να βρει -έστω και στριμωγμένα- μια θέση στο μνημειώδες "Rumors" των Fleetwood Mac!

Ο τέταρτος δίσκος της μπάντας από το Denton του Texas, που έχει ως τίτλο μια ελληνικής προελεύσεως λέξη (για ψάξτε τι ακριβώς θα πει...), είναι ταυτόχρονα συναφής, αλλά και διαφορετικός από τους προηγούμενους. Πώς γίνεται αυτό; Μάλλον εύκολα, αν σκεφτεί κανείς την περίπτωση των Midlake, που αρέσκονται μεν στους πειραματισμούς, αλλά σταθερά επάνω σε progressive έδαφος και πολύχρωμα μελαγχολικά ψυχεδελικά pop και folk τοπία. Με άλλα λόγια, θα συναντήσετε αναφορές στον Neil Young, τους πρώιμους Pink Floyd, τον Iron & Wine, αλλά και την Radiohead σύγχρονη αισθητική περί concept άλμπουμ, σε απείρως πιο ουσιαστική μορφή.

Το αληθινό μεγαλείο όμως του ήχου τους συνίσταται στη δημιουργία άμεσα «κολλητικών» τραγουδιών, μέσα από το πάντρεμα δημιουργικής μελαγχολίας και μυστηριώδους ατμόσφαιρας. Κι όταν λέμε «δημιουργική μελαγχολία», σε καμία περίπτωση δεν εννοούμε μιζέρια. Η μιζέρια (που ατυχώς είναι συχνά συνυφασμένη με μεγάλο αριθμό ερμηνευτών της χώρας μας) σκοτώνει την έμπνευση, ενώ οι Midlake έχουν τη μουσική ευφυΐα να μεταλλάσσουν τη μελαγχολία σε βαθιές ανάσες αισιοδοξίας. Κι αν θεωρούσατε αναμενόμενο έναν τέτοιον ήχο, λάβετε υπόψη ότι το "Antiphon" γράφτηκε μετά την αποχώρηση του frontman Tim Smith, ο οποίος άκουσε μεν την καρδιά του (που του ψιθύριζε να φύγει για να σχηματίσει τους Harp), αλλά δεν παρέλειψε να πάρει μαζί του όλα τα τραγούδια που είχαν ως τότε δουλέψει. Κι έτσι το γκρουπ πείσμωσε και ξεκίνησε από το μηδέν! Τα φωνητικά ανέλαβε πολύ επιτυχημένα ο Eric Pulido (όχι αυτός του Αστέρα Τρίπολης που παίζει (;) πλέον στον Άρη), ενώ οι στίχοι εξακολουθούν να χάνονται σε μυστηριώδεις καταστάσεις, που κάθε άλλο παρά περιορίζουν τους φανταστικούς προορισμούς που η μουσική ορίζει. Τελικά, το κενό του Smith πέρασε απαρατήρητο, αποδεικνύοντας ότι αυτός δεν ήταν ο μοναδικός υπεύθυνος για τον πανέμορφο έως τώρα ήχο τους, και έδωσε αφορμή για να αναδειχθεί περισσότερο η ψυχεδελική rock πλευρά του γκρουπ.

Ο δίσκος είναι έξυπνα δομημένος, αφού τα τέσσερα πρώτα τραγούδια είναι μελωδικά και πολύ εθιστικά, ενώ τα υπόλοιπα αναμειγνύονται μαεστρικά σε κοινά ψυχεδελικά μονοπάτια, που κλείνουν πονηρά το μάτι στη δεκαετία του '70. Δεν πρόκειται να κάνω λόγο για συγκεκριμένα τραγούδια, γιατί απλά θα αδικήσω όσα δεν αναφέρω. Ο δίσκος αυτός λειτουργεί ως σύνολο εναλλασσομένων συναισθημάτων. Δεν φιλοδοξεί να σου αλλάξει τη ζωή, αλλά σκοπεύει να σε κάνει να θέλεις να τον ξανακούσεις, πριν καλά - καλά τελειώσει. Και το πετυχαίνει.